اجرای تمام و کمال قانون عامل مهمی برای جلوگیری و پیشگیری از بروز تخلفات است؛ این همان اصل مهمی است که فوتبال اروپا را به اوج رسانده، اما نادیده گرفتن آن، فوتبال کشورمان را به ورطه نابودی کشانده است. محرومیت سنگینی که یوفا برای منچسترسیتی در نظر گرفته، خبری بود که دیروز دنیای فوتبال را تحت تأثیر قرار داد. محرومیتی که اگرچه سختگیرانه و سنگین به نظر می‌رسد، اما در حقیقت اعمال چنین جریمه‌هایی درس عبرتی برای دیگران می‌شود.
خلأ چنین برخورد‌های قاطعی سال‌هاست که در فوتبال ایران حس می‌شود. جمله معروف «فوقش یک جریمه است» را هنوز به خاطر داریم. مربی که این جمله را مقابل دوربین به زبان آورد، نه تنها جریمه نشد، بلکه در گام‌های بعدی به راهش ادامه داد و مسئولیت‌های مهم‌تری نیز به او سپرده شد. بی‌تفاوتی به قانون‌گریزی‌ها و اشتباهات و سهل‌انگاری‌های مکرر مدیریتی به امری مرسوم در فوتبال ما تبدیل شده تا جایی که اگر برخوردی هم در حد محرومیت چند جلسه‌ای و جریمه‌ای چند میلیونی برای یکی از خاطیان فوتبالی در نظر گرفته شود برخلاف تمام دنیا در کشور ما باشگاه‌ها، مربیان و فوتبالیست‌ها علیه آرا قاطع و بازدارنده موضع‌گیری می‌کنند و برای نقض رأی صادره نیز دست به هر کاری می‌زنند. نتیجه چنین برخورد‌هایی را باید در رفتارهای غیرورزشی بسیاری از فوتبالیست‌های وطنی جست‌وجو کرد، فوتبالیست‌های پرادعایی که آرای کمیته انضباطی و کمیته اخلاق علیه آن‌ها به سادگی وتو می‌شود!
شاکیان پرتعداد، پرونده‌های مفتوح زیاد در نهاد‌های بین‌المللی و جریمه‌ها و محرومیت‌های سنگینی که دامن فوتبالمان را گرفته نیز حاصل همین سوءمدیریت‌ها و سرسری گرفتن قانون است. اخیراً تیم فولاد خوزستان با حکم کمیته تعیین وضعیت فدراسیون فوتبال به خاطر بدهی‌های زیاد از دو پنجره نقل و انتقالات محروم شده، اما از آنجا که این رأی از سوی فدراسیون خودمان صادر شده است، تضمینی برای اجرای آن وجود ندارد. در حالی که اگر این رأی از سوی فیفا یا دادگاه عالی ورزش (CAS) صادر می‌شد، مطمئن بودیم که مو لای درزش نخواهد رفت. تجربه نشان داده که به هیچ کدام از جریمه‌ها و محرومیت‌های داخلی نمی‌توان اطمینان کرد، چراکه همیشه ممکن است اصل ماجرا هم در کمیته استیناف رد شود، چه برسد به جریمه و محرومیت. حال این موضوع را با تصمیمات فیفا و ای‌اف‌سی مقایسه کنید؛ بزرگ‌ترین باشگاه‌های فوتبالمان، یعنی استقلال و پرسپولیس به خوبی طعم جریمه‌های سنگین را چشیده‌اند. آبی‌ها به خاطر عدم ارسال به موقع لیست به کنفدراسیون آسیا به سادگی آب خوردن از لیگ قهرمانان کنار گذاشته شدند و سرخپوشان نیز به دلیل پرونده انتقال مهدی طارمی دو فصل از نقل و انتقالات محروم بودند. ضمن اینکه در سال‌های گذشته جریمه‌های هنگفت و کمرشکن زیادی به خاطر شکایت‌های بازیکنان خارجی بی‌کیفیت از جیب مردم پرداخت شده و اکنون نیز چند پرونده مفتوح خطرناک دیگر در فیفا داریم.
نکته مشترک تمامی این موارد بی‌تفاوتی فدراسیون فوتبال، کمیته انضباطی و وزارت ورزش به اینگونه محرومیت‌ها و جرائم بوده است. با اینکه نهاد‌های بین‌المللی نسبت به کوچک‌ترین قانون‌گریزی‌ها حتی از سوی باشگاه‌های درجه یک جهان حساسیت به خرج می‌دهند و کمیته تحقیق و تفحص تشکیل می‌دهند، اما در فوتبال و حتی ورزش ما هیچ مقام مسئولی در برابر چنین اتفاقاتی خم به ابرو نمی‌آورد! هیچ برخوردی با مدیران و اعضای هیئت‌مدیره‌های باشگاه‌های متخلف صورت نمی‌گیرد. بازیکنان خاطی به کارشان ادامه می‌دهند و دلالان هم با خیال راحت به درآمدزایی مشغولند. اینگونه است که نه تنها از حجم پرونده‌های شکایت علیه تیم‌های کشورمان کم نمی‌شود، بلکه تعدادشان نیز افزایش می‌ِیابد. در این آشفته‌بازار مدیریتی و بی‌تفاوتی‌های مهلک همچنان باید به برخورد‌های عبرت‌آموز با تیم‌هایی، چون من‌سیتی با حسرت بنگریم و آرزو کنیم که در فوتبال ایران نیز چنین حکم‌های قاطعی برای قانون‌گریزان صادر شود.
