مایک پمپئو، وزیر خارجه امریکا، در کنفرانس مشترک با همتای روس خود، سرگئی لاوروف، از امیدواری دولت امریکا به همکاری کره‌شمالی برای خلع سلاح هسته‌ای و خودداری از آزمایش موشک‌های دوربرد گفت، اما تأکید کرد که «هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که دو طرف به میز مذاکره نزدیک شده باشند.» این اظهار نظر بی‌شک واکنش رسمی امریکا به خبر روز یک شنبه از پرتاب یک موشک از سوی کره‌شمالی است که از ظاهر سخن پمپئو هم پیدا است که امریکا در مقابل این خبر چاره‌ای جز همین حد از واکنش انفعالی ندارد. واکنش انفعالی امریکا در مقطع فعلی موضع اجتناب‌ناپذیر واشنگتن است، اما با توجه به سال انتخاباتی در پیش رو، باید گفت که این موضع انفعالی نمی‌تواند موضعی مناسب برای دونالد ترامپ باشد. ترامپ آماده کارزار انتخاباتی برای دومین دور ریاست جمهوری‌اش می‌شود و ادامه این وضعیت انفعالی جز دردسر انتخاباتی نتیجه دیگری برای او نخواهد داشت.
نماینده کره‌شمالی کیم سونگ در سازمان ملل یک روز قبل از خبر انجام پرتاب موشک گفته بود که خلع سلاح هسته‌ای از میز مذاکره با امریکا حذف شده و مذاکرات طولانی‌مدت با واشنگتن لزومی ندارد. او دلایلی را برای این تصمیم پیونگ‌یانگ بیان کرد که از قبل هم معلوم بود، زیرا او بر این نکته تأکید داشت که «مذاکره متوالی با امریکا وقت‌گیر بوده و تنها برای سیاست داخلی واشنگتن سودمند است.» بنابراین، پیونگ‌یانگ از دو وجه تغییری در تعامل هسته‌ای با امریکا ایجاد کرده؛ اول به لحاظ عملی که برنامه آزمایش‌های موشکی را دوباره در دستور عمل خود قرار داده و از لحاظ دیپلماتیک که رسماً مذاکره در مورد خلع سلاح هسته‌ای را از روی میز برداشته و این پیام را به واشنگتن داده که دیگر حاضر نیست در این خصوص مذاکره‌ای داشته باشد. شاید به همین جهت است که پمپئو می‌گوید دو طرف حتی به میز مذاکره «نزدیک» هم نشده‌اند چه رسد به اینکه احتمالی از انجام مذاکره مطرح باشد. با وجود این وضعیت است که گمانه‌زنی‌ها در مورد گام بعدی پیونگ‌یانگ افزایش یافته و این انتظار به وجود آمده که کیم جونگ اون، رهبر کره‌شمالی، در آستانه سال جدید مالی در شب کریسمس هدیه موشکی به ترامپ دهد. این بحث در گمانه‌زنی‌ها مطرح شده که هدیه اون به ترامپ چه خواهد بود و برخی از پرتاب یک موشک بالستیک قاره‌پیما می‌گویند و برخی هم دلیل بر اقدامی کم‌اهمیت‌تر می‌آورند، اما نکته مهم‌تر این است که تندتر شدن رویکرد کره‌شمالی برای ترامپ چه هزینه سیاسی خواهد داشت.
سخنان سونگ نشان می‌دهد که کره‌شمالی موضوع مذاکره با امریکا را در وضعیت فعلی و برخلاف قبل بر مبنای نتایج سیاسی آن در داخل امریکا ارزیابی می‌کند. در واقع، کره‌شمالی در ابتدا این موضوع را از وجه وضعیت داخلی خود و به امید تغییری در شرایط اقتصادی‌اش شروع کرد، اما رفته رفته معلوم شد که ترامپ فقط به دنبال بهره‌برداری سیاسی از آن در داخل امریکا است بدون اینکه نتیجه واقعی برای کره‌شمالی داشته باشد. اوج این بهره‌برداری، عبور ترامپ از مرز کره‌جنوبی در ۳۰ ژوئن و ورود به خاک کره‌شمالی بود تا اینکه نام خود را به عنوان نخستین رئیس‌جمهور در تاریخ امریکا ثبت کند که در داخل خاک کره‌شمالی گام زده است. این تنها نتیجه آن اتفاق بود و هیچ دستاوردی برای کره‌شمالی نداشت و بعد از این بود که روند مذاکرات به شدت افول کرد و حالا پیونگ‌یانگ به سال انتخاباتی امریکا توجه کرده و معلوم است که قصد تغییر در این معادله دارد. به عبارتی دیگر، اگر ترامپ تاکنون از مذاکرات با کره‌شمالی برای بهره‌برداری سیاسی در داخل و توجه افکار عمومی به خود استفاده می‌کرد، حالا پیونگ‌یانگ با عدم مذاکره و احتمالاً انجام آزمایش‌های موشکی به دنبال فشار بر ترامپ خواهد بود، چرا که چنین رویه‌ای از سوی کره‌شمالی به معنای شکست سنگین ترامپ در عرصه سیاست خارجی خواهد بود و رقبای دموکرات او به خوبی می‌توانند از آن برای حمله به او بهره‌برداری کنند. این تغییر معادله به معنای واقعی کلمه دردسر انتخاباتی برای ترامپ است، به همان صورت که اهرم فشار واقعی برای کیم جونگ اون است تا ترامپ را مجبور به دادن امتیاز کند. ترامپ با این وضعیت در یک دو راهی از دادن امتیازاتی به جونگ اون یا پیامد‌های منفی ناشی از آزمایش‌های موشکی جونگ اون گیر کرده و باید گفت که این نتیجه بازی است که خودش شروع کرده و حالا نتیجه آن درست برعکس تصورات اولیه‌اش شده است.
