ایرج شهین‌باهر طی سخنانی که چند روزی است در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود، از احیای مشاغل سنتی سخن گفته اما از میان ده‌ها حرفه سنتی و فراموش‌شده تبریز گفته «بیایید پیشه دلاکی و کیسه‌کشی را احیا کنیم؟!»
در این وانفسای اقتصادی و اجتماعی کشور، معلوم نیست این حرف را باید به حساب راهبرد اقتصادی شهردار یک کلان‌شهر بگذاریم، یا به حساب شوخی میان وعده در یک جلسه رسمی، یا دست‌انداختن برنامه‌های اشتغال.
قطعاً کیسه‌کشی و دلاکی، یک شغل شریف و سنتی در فرهنگ کشورمان است. این پیشه از دیرباز در میان مردم محترم بوده و به‌هیچ عنوان، وجهه دون و قبیح نداشته‌است. اما در شرایطی که جوانان نخبه و تحصیل‌کرده مملکت، برای یک شغل با حقوق بخور و نمیر، صبح تا شب به هر دری می‌زنند، چنین پیشنهاداتی تنها نمک به زخم بیکاری جوانان می‌گذارد.
این در حالی است که استخدام فامیلی اقوام و خویشان و نزدیکان در شهرداری تبریز، هر روز نقل محافل است.
شهین‌باهر همچنین گریزی هم به حرفه کیسه‌کشی در سایر کشورها زده‌است. شهردار تبریز که ظاهراً خاطرات پرباری از این سفرها دارد، از کیسه‌کیشی و دلاکی در ترکیه و اروپا با آب‌وتاب، یاد می کند و می‌گوید: ترکیه با همین شغل کیسه‌کشی، درهتل‌های پنج‌ستاره اروپا حمام‌ترک ایجاد کرده‌است.
الگوبرداری از راهکارهای موجه کشورهای مختلف، عیب چندانی ندارد، اما عجیب است که از میان ده‌ها شاخص شهری نظیر خدمات شهری، حاشیه‌نشینی، آسفالت و فضای‌سبز که در ترکیه و کشورهای همسایه، سرآمد است، شهردار تبریز از «جان‌سوتماخ» به عنوان یکی از راهکارهای اشتغال و اقتصاد و دیپلماسی شهری تبریز و ترکیه یاد می‌کند.
