بدون شک بزرگ‌ترین تفاوت میان اقتصاد‌های توسعه‌یافته و اقتصاد‌های در حال توسعه را می‌توان در میزان بهره‌وری آن‌ها یافت. همانطور که می‌دانیم بهره‌وری بالا به معنای استفاده بهینه از منابع محدود در اقتصاد در تولید کالا‌ها و خدمات است. این منابع محدود عبارتند از منابع طبیعی، منابع انسانی، منابع مالی و در نهایت منابع زمانی. هرگاه بتوانیم از منابع کمتری به منظور تولید بیشتر، بهتر و سریع‌تر استفاده کنیم بهره‌وری افزایش یافته و بالعکس.
میزان بهره‌وری در اقتصاد ارتباط مستقیمی با سطح دانش و فن‌آوری دارد. در تاریخ بشریت بزرگ‌ترین جهش‌ها در بهره‌وری و به موازات آن در اقتصاد، سطح استاندارد زندگی و رفاه همگانی مصادف بوده با ابداعات و اختراعات اساسی از جمله آتش، کشاورزی، پول، ماشین بخار و موتور احتراق و اینترنت که هر کدام یک دوره بزرگ تاریخی را رقم زده‌اند. در کشور‌های در حال توسعه از جمله ایران، این اصل که منابع محدود بوده و باید به صورت بهینه از آن‌ها استفاده شود، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. همچنین این‌طور تصور می‌شود که افزایش سطح فن‌آوری و بهره‌وری در اقتصاد با کمک دانشگاه‌ها و فارغ التحصیلان بیشتر میسر است.
این در حالی است که دانشگاه و کتب درسی هیچ‌گاه سبب بهبود کیفیت یا کاهش قیمت محصولات تولیدی در اقتصاد نشده، بلکه این شرکت‌های اغلب خصوصی هستند که به صورت عملی و با سازماندهی بهینه منابع محدود انسانی، مالی و طبیعی و با هدف بقا در رقابتی نفسگیر با سایرین موفق به دستیابی به این اصل می‌شوند.
به طور مثال در صنعت خودرو‌سازی کشورمان میزان قابل‌توجهی از منابع مورد استفاده قرار گرفته، اما بازدهی آن‌ها به دلیل بی‌توجهی به بهره وری، خلاقیت با توجه به محصولات نهایی تولید شده در مقایسه با صنایع خودرو‌سازی در سایر کشور‌ها به مراتب پایین‌تر است.
این صنعت همواره از پشتیبانی بی‌چون و چرای دولت برخوردار بوده و عدم وجود فضای رقابتی در آن سبب کاهش بازدهی و در اصل کاهش چشمگیر بهره‌وری در آن شده‌است. در چند دهه گذشته منابع مالی مصرف شده، میزان کارکنان و کارمندان، میزان مواد اولیه مصرفی و مقدار زمان مورد نیاز به ازای تولید هر دستگاه خودرو به هیچ وجه متناسب با محصولات نهایی و با استاندارد معقول در کشور‌های توسعه یافته نبوده‌است.
به همین ترتیب در بسیاری از موارد دیگر منابع به هدر رفته و در مجموع میزان بهره‌وری در اقتصاد کاهش می‌یابد. بنابراین به منظور رشد و شکوفایی اقتصادی در دراز‌مدت و به موازات آن افزایش آسایش و رفاه همگانی، باید با ایجاد فضای رقابتی و انتقال ابتکار عمل از دولت به بخش خصوصی بهره‌وری افزایش یافته و از هدر رفتن منابع محدود در کشورمان جلوگیری کنیم.
