كوزوو
جدیدترین کشور اروپایی در منطقه بالکان است؛ حدود دو میلیون
جمعیت دارد و برابر آخرین آمار رسمی بیش از 94 درصد جمعیت این کشور مسلمان هستند.
در غرب و جنوب کوزوو کشور آلبانی قرار دارد که به لحاظ قومیتی و تاریخی پیوندهای
ناگسستنی با کوزوو دارد. روز ملی کوزوو 17 فوریه و روز ملی آلبانی 28 نوامبر است؛
اما مردم کوزوو برای روز ملی دولت همسایه، بیش از روز ملی خود سنگ تمام می گذارند.
اگرچه 28 نوامبر
به عنوان یک روز تعطیل رسمی در کوزوو به رسمیت شناخته نمی شود، اما اکثریت شهروندان
کوزوو که آلبانیایی تبار نیز هستند با حرارت زیادی این روز را بصورت ملی جشن می گیرند.
در این روز تقریباً پرچم های ملی آلبانی در تمام خیابان های پریشتینا (پایتخت کوزوو)
بر افراشته می شود و تمامی فروشگاه ها نیز تعطیل هستند. مردم از صبح مراسماتی
موسوم به "جشن روز پرچم" و عصرها در کافی شاپ ها و رستوران های سراسر کوزوو
گرد هم می‌آیند و پایکوبی می کنند. به واقع باید گفت آنچه در 28 نوامبر در میان
مردم کوزوو دیده می شود بیش از یک جشن عادی است. «بوریان نیمانای» دانشجوی 26 ساله
دانشگاه پریشتینا در این خصوص می گوید: "ما جشن می گیریم چون ما یک ملت هستیم."
کوزوو از سال 2008 که از صربستان اعلام استقلال کرده است دارای پرچم رسمی و نشان ملی
خاص خود شده ولی اکثریت مردم این کشور هنوز هویت خود را با پرچم کشور همسایه (آلبانی)
تعریف می کنند.
اما اگرچه روز
پرچم برای اکثریت آلبانیایی تباران کوزوو یک روز ویژه است ولی همه شهروندان کوزوویی
به این موضوع پایبند نیستند؛ یکی از این افراد « دنیز اسماعیلی » 27 ساله است. او
می گوید: "من می دانم که اکثریت مردم کوزوو 28 نوامبر را بخاطر آنکه ما آلبانیایی
هستیم جشن می گیرند، ولی من فکر می کنم این کار باید متوقف شود، زیرا ما یک کشور مستقل
با پرچم و روز ملی مستقل هستیم."
اسماعیلی اضافه
می کند: " 28 نوامبر ما را به تاریخمان متصل می کند، زیرا ملت آلبانیایی زمانی
در یک دولت و زیر یک پرچم زندگی می کردند، ولی آن ملت تکه تکه شده است، با این
وجود با استقلال کوزوو همه چیز تغییر کرده و ما خودمان مانند آلبانی یک کشور مستقل
هستیم".
سربازان
امپراتوري عثماني در سال 1502 میلادی آلبانی را تصرف كردند. از آن پس به مدت بيش
از چهارصد سال، دولت عثماني بر اين سرزمين حكومت كرد و در اين زمان بيشتر مردم
آلباني، به اسلام گرويدند. در اوايل قرن بيستم كه امپراتوري عثماني شبه جزيره
بالكان را در جنوب شرقي اروپا از دست داد، با تلاش استقلالطلبان آلباني، اين كشور
در 28 نوامبر 1912 اعلام استقلال کرد و در کنفرانس لندن در سال 1913 توسط قدرت های
بزرگ به رسمیت شناخته شد. اما مرزهای این دولت جدید به نوعی منعکس کننده ضعف آلبانیایی
تباران در برابر سایر ملیت های مستقل بالکان بود، ملیت هایی که از دولت های مستقلی برخوردار بودند، در نتیجه
مرزهای آلبانی در بسیاری از نقاط بر اساس واقعیت های جمعیتی ترسیم نشدند و بسیاری
از بخش های آلبانی نشین در خاک دیگر کشورها قرار گرفتند. از این رو ایده تشکیل "
آلبانی بزرگ"، متشکل از جوامع آلبانیایی در کوزوو، مونته نگرو، مقدونیه و آلبانی
همواره یک موضوع داغ در میان مورخان، سیاستمداران و کارشناسان جامعه شناسی و بسیاری
از مردم منطقه بالکان بوده است. با این وجود جامعه جهانی تا کنون چنین اجازه ای به
آلبانی تباران منطقه بالکان نداده و ایده "آلبانی بزرگ" بیش تر به
رویایی دست نیافتنی برای آلبانیایی های این منطقه بدل شده است.
در داخل کوزوو سیاستمداران
کوزوویی در مورد چگونگی روبرو شدن با موضوع
28 نوامبر مواضع متفاوتی دارند. بر خلاف "عاطفه یحیاگا" رئیس جمهور و "هاشم ثاچی" نخست وزیر کوزوو
که با دقت این روز را تنها به مردم کشور آلبانی تبریک می گویند، "یعقوب کراسنیچی" رئیس پارلمان کوزوو
تصریح می کند که این روز را به تمام آلبانیایی ها در هر کجا که باشند تبریک می گوید.
کراسنیچی در کنفرانس
خبری خود به مناسبت 28 نوامبر می گوید "امروز، احترام به پرچم آلبانی... ایجاب
می کند که با اراده و همت بیشتر و با یک وحدت
ملی به سوی برنامه های فراگیر و الحاق به حوزه
اروپا - آتلانتیک حرکت کنیم و در این مسیر هیچ تقسیم بندی میان آلبانیایی تباران
ساکن در کوزوو، آلبانی و دیگر آلبانیانی تباران
کشورهای منطقه وجود نخواهد داشت. "
دیگر کارشناسان کوزوویی
می گویند 28 نوامبر یک مناسبت احساسی برای تمام آلبانیایی های منطقه بالکان محسوب می
شود، اما نگاه مردم کوزوو به این جشن و گرامی داشت آن بسیار متفاوت و احساسی تر است.
یکی از این کارشناسان محمد کارای، مدیر آکادمی علوم کوزوو، است. او می گوید :
"جشن 28 نوامبر آلبانیایی تباران کوزوو، عمدتاً به این دلیل است که آنها این
تاریخ را با هویت خود پیوند زده اند. 28 نوامبر جلوه ای از هویت واحدی است که مدت ها
به دلایل سیاسی تلاش شده تا چندپاره و تکه تکه انگاشته شود."
در قانون اساسی کوزوو
به طور مشخص تصریح شده است: "جمهوری کوزوو هیچ ادعای ارضی نسبت به هیچ یک از همسایگان
خود نخواهد داشت و هرگز به هیچ دولتی ملحق نخواهد شد و با بخشی از یک کشور دیگر قرار
نخواهد گرفت." این بند از قانون اساسی کوزوو نشان از دو موضوع دارد: اول آنکه
قانون گذاران کوزوویی از همان ابتدا خواستار یک کشور مستقل و نه متحد با آلبانی بود
و دوم آنکه قانون اساسی کوزوو به دنبال رفع نگرانی سایر کشورهای منطقه از تشکیل یک
کشور بزرگ و قدرتمند (ایده آلبانی بزرگ) بوده است.
«خلیل ماتوشی» تحلیگر
مسائل سیاسی کوزوو، معتقد است که رویای اتحاد با آلبانی به پیشرفت کوزوو ضربه زده
ولی او پیش بینی می کند که ملی گرایی افراطی در میان آلبانی تباران سرانجام با گذشت
زمان محو خواهد شد. او اضافه می کند: "معتقدم که الحاق به اتحادیه اروپا و جامعه جهانی، ملی گرایی
ساختگی و ناشی از اسطوره ها و افسانه های آلبانیایی را به ملی گرایی قانونمند بدل خواهد کرد و آلبانی
تباران در آلبانی، کوزوو، مقدونیه و مونته نگرو به تدریج درک خواهند کرد که رفاه اجتماعی،
توسعه اقتصادی و قانون از اهمیت بیشتری نسبت به سایر مسائل برخوردارند."
سخن آخر
میان کوزوویی ها
و آلبانی ها به واسطه قومیت، تاریخ و فرهنگ و زبان مشترک پیوند عمیقی وجود دارد،
پیوندی که در تاریخ منطقه بالکان بارها تا
آستانه وحدت پیش رفته، ولی به دلایل سیاسی تا کنون شکل نگرفته است. روز ملی آلبانی
روز جشن مردم کوزوو و روز استقلال کوزوو روز پایکوبی مردم آلبانی است؛ و
سیاستمدارن در تعیین و یا برچیدن این نمادها نقشی ندارند.
آلبانی تباران
در کوزوو ، مقدونیه، مونته نگرو و جنوب صربستان هر سال، 28 نوامبر را جشن می‌گیرند
تا به فرزندان خود نشان دهند که اتحاد یک ملت با مرزهای سیاسی از هم جدا نخواهد
شد. سال 2013 یکصد و یکمین سالروز استقلال آلبانی است و دکتر روحانی، رئیس جمهور
ایران طی نامه ای رسمی این روز را به دکتر بویار نشانی، رئیس جمهور آلبانی تبریک
گفته است.
نویسنده : ادونا
پتسی (Edona Peci) - پریشتینا
مترجم: وحید
پرست تاش / دانشجوی دکتری روابط بین الملل
خوب بود، این آلبانیایی ها چقدر عجیب و غریبند!!! 
