۲۷ شهریور محمل دو مناسبت ارزشمند در تقویم ملی است «روز شعر و ادب فارسی و روز بزرگداشت استاد محمدحسین شهریار» بی‌تردید این یکی بودن ریشه در جایگاه ویژه ادبی و فرهنگی این شاعر بزرگ کشورمان دارد. شاعری که هم در قالب گونه‌های قدیم شعر فارسی و هم در شعر نو، آثاری ماندگار خلق کرده است. او شاعری است که با زبان ساده و در عین حال پرقدرت، توانست شعر را به دل مردم ببرد. شهرت شهریار نه تنها در ایران بلکه در جهان فارسی‌زبان گسترده است و مهم‌تر از همه، او توانست پلی میان سنت شعری کهن ایران و ذوق و سلیقه معاصر ایجاد کند. شهریار یکی از آخرین قله‌های شعر فارسی و در عین حال نماد پیوند اقوام ایرانی در سایه شعر فارسی است. بی‌تردید گرامیداشت استاد شهریار، پاسداشت زبان و ادب پارسی است و ارج نهادن به زبان و نوشتار فارسی نیز حرمت قائل‌شدن برای هویت ملی و اصالت فرهنگ ایرانی است. اما آیا به صرف ثبت این دو مناسبت در تقویم ملی، فرهنگ و زبان مادری ما در برابر هجمه‌ها و آسیب‌ها حفظ می‌شود؟ شوربختانه باید گفت چنین نیست و مثال بارز این نگرانی، مصادیق بی‌شمار و همه‌گیر بی‌مهری و حتی بی‌ادبی به ساحت زبان و ادب پارسی در فضای مجازی است. فضایی که سطحی‌نویسی و رواج جملات کوتاه، ناقص و ساده‌شده در آن، نسل جوان را از واژگان فاخر و ساختار‌های ادبی زبان فارسی دور می‌کند. فضایی که نگارش سریع و کم‌توجهی به اصول درست‌نویسی در آن سبب شده بسیاری از افراد به تدریج شکل صحیح نوشتار واژه‌ها را فراموش کنند. تکرار غلط‌های املایی در فضای مجازی، به‌ویژه در میان نوجوانان، این خطا‌ها را به صورت الگوی غالب تثبیت می‌کند و به اصالت نگارشی زبان آسیب می‌زند. از سویی استفاده گسترده از واژه‌های انگلیسی و ترکیب آنها با فارسی، یکی دیگر از معضلات زبان امروز است. در بسیاری از موارد، معادل‌های فارسی زیبا و دقیق برای این واژه‌ها وجود دارد، اما افراد به دلیل عادت یا تصور برتری فرهنگی، از واژه‌های بیگانه استفاده می‌کنند. این امر نه‌تنها به اصالت فارسی لطمه می‌زند، بلکه باعث تضعیف خلاقیت در واژه‌سازی می‌شود. هم‌چنین در گفت‌و‌گو‌های مجازی، معمولاً نشانه‌های نگارشی نادیده گرفته می‌شوند. این حذف، باعث گسست معنا و دشواری درک متن می‌شود. در بلندمدت، نسل جدید مهارت استفاده درست از نشانه‌های نوشتاری را از دست خواهد داد و این امر به افت استاندارد‌های نگارش رسمی منجر می‌شود. استفاده بیش از حد از زبان عامیانه به جای فارسی معیار نیز در فضای مجازی آفتی بزرگ است. گرچه زبان عامیانه بخشی از پویایی زبان است، اما استفاده بی‌حد و مرز آن در نوشتار رسمی و رسانه‌ها موجب کاهش اعتبار فارسی معیار می‌شود و اگر این روند ادامه یابد، مرز میان زبان گفتاری و نوشتاری از بین خواهد رفت و شکوه نثر فارسی لطمه جدی خواهد دید. به‌رغم تمام آنچه آمد با استفاده صحیح از فضای مجازی به عنوان یک ابزار ارتباطی فراگیر می‌توان درست نویسی را ترویج کرد و این مهم برعهده تمام کسانی است که دغدغه اصالت فرهنگ و ادبیات کشورمان را دارند. حفظ اصالت فارسی، وظیفه‌ای همگانی است؛ چراکه زبان، تنها ابزار ارتباط نیست، بلکه ستون اصلی هویت و فرهنگ ماست.
