جوان آنلاین: صدرعاملی با حضور در بین سینماگران جوان حاضر در جشنواره فیلم ۱۰۰ فروش‌های ۳۰۰ میلیارد تومانی را برای فیلم‌ها فضیلتی ندانست و در عین حال تأکید کرد که سینمای متفکر و اندیشمند ایران نیاز به حمایت دارد و سینماگران باید مراقب باشند که این سینما را حفظ کنند تا از دست نرود.
به گزارش «جوان»، رسول صدرعاملی کارگردان فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» که در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به عنوان بهترین فیلم جشنواره شناخته شده بود، با حضور در نشست پرسش و پاسخ با فیلمسازان جوان که در حاشیه جشنواره فیلم ۱۰۰ و پس از اکران این فیلم برگزار شد، گفت: همیشه فکر می‌کنم چقدر قصه‌های نگفته، ننوشته و فیلم ساخته نشده در این سرزمین داریم. هیچ وقت نگذاشتند استودیوهایمان شکل بگیرد و تهیه‌کننده‌های قدرتمند از دل این استودیو‌های فیلمسازی متولد شوند. به این دلیل است که سینما تبدیل می‌شود به شو‌های تلویزیونی که البته خوب است، ولی سینما نیست. باید فکر کنیم چرا این اتفاق برای خیلی از فیلمساز‌های ما افتاده است.
فقر سینمای ایران
وی درباره مشکلات اقتصادی موجود در سینمای ایران ادامه داد: ما خیلی فقیرانه کار کرده‌ایم. اولین فیلمی که برای ساختش کمتر احساس فقر کردم و مجبور نبودم دنبال پول بدوم «زیبا صدایم کن» بود. اگر این فقر در سینمای ایران نبود و مجبور نبودیم به دنبال پول بدویم، حتماً جهان به تسخیر سینمای ایران در می‌آمد. کارگردان فیلم «زیبا صدایم کن» درباره چگونگی شکل‌گیری این فیلم گفت: سال‌ها پیش از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رمان پرفروشی به نام «زیبا صدایم کن» به دست من رسید که نویسنده آن آقای فرهاد اصلان‌زاده است. احساس کردم می‌توانم برای آن کاری کنم. بعد روند نوشتن فیلمنامه و تولید آن طولانی شد و در نهایت توانستیم اثر را به جشنواره فجر ۴۳ برسانیم.
این کارگردان پیشکسوت سینما افزود: فیلم خیلی سختی بود، چون قصه آن ۲۰ سال پیش‌نوشته و مناسبات آن نسبت به دنیای امروز عوض شده بود. دو کاراکتر اصلی و لوکیشن متعلق به کتاب است. خسرو در آسایشگاه و زیبا در خوابگاه خیریه بود. بقیه داستان بازنویسی شد، ولی همین میزان داستانی که کتاب به ما داد هم خیلی خوب بود. صدرعاملی بیان کرد: برای این فیلم حدود پنج ماه پیش‌تولید داشتیم و عجله‌ای برای فیلمبرداری نداشتیم. همه چیز را روی کاغذ به خوبی بررسی کردیم که بدانیم دقیقاً در روز‌های فیلمبرداری چه چیزی می‌خواهیم برداشت کنیم. با حضور فیلمبردار خوب گروه و کار کردن زیاد روی استوری‌برد‌ها در ۵۳ جلسه فیلمبرداری توانستیم کار را جمع کنیم، وگرنه ممکن بود شش ماه فیلمبرداری آن طول بکشد. این در حالی است که تعهد من ۵۰ جلسه فیلمبرداری بود و فقط سه جلسه بیشتر شد. سعی کردم کمتر خطا کنم و سعی کردیم فیلم، سینما به معنای واقعی باشد، سینمایی که تماشاگر در آن بنشیند و ببیند که روی پرده اتفاقاتی می‌افتد که حالش را خوب می‌کند. وی ادامه داد: خیابان‌گردی وجه تشابه این فیلم با فیلم «دختری با کفش‌های کتانی» است. در آن فیلم هم با دختری مواجه بودیم که دوست داشت روی جدول راه برود، ولی داستان «زیبا صدایم کن» تفاوت‌های زیادی داشت.
اعتماد مخاطب
صدرعاملی با تأکید بر اینکه فیلم‌هایی از این دست نیازمند حمایت مخاطبان است، اظهار داشت: تا زمانی که مخاطب اعتماد کند که با این فیلم حالش خراب نمی‌شود و بیاید این فیلم را ببیند، سه هفته طول می‌کشد، بعد هم فیلم از روی پرده می‌رود، به همین دلیل به حمایت ویژه نیاز است. ما همه تلاشمان را کرده‌ایم که این سینما را دودستی به شما تقدیم کنیم.
کارگردان فیلم «من ترانه ۱۵ سال دارم»، گفت: از سال ۵۸ تاکنون که کار فیلمسازی انجام می‌دهم، ذره‌ای رانت یا پول از جایی نگرفته‌ام. برای سه فیلم اولم، حتی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و بنیاد سینمایی فارابی تشکیل نشده بودند و خودم شخصاً تلاش کردم که سینما بماند و باشد تا امروزی که به دست شما برسد و امیدوارم امانتدار خوبی برای آن باشید.
وی با اشاره به اینکه سینما برای نسل جوانی است که به تازگی وارد این عرصه شده‌اند، اظهار داشت: من حداقل هفته‌ای دو فیلمنامه از شما می‌خوانم، ولی چه کنم که کمکی از دستم برای ساخت فیلم‌ها برنمی‌آید. صدرعاملی همچنین توضیح داد: کار کردن با بازیگران جوان و تازه‌نفس صبوری می‌خواهد. مهم این است که مسئولیت‌پذیری یک دختر یا پسر ۱۶ ساله چطور است. برایم مهم بود که بازیگر نقش دختر، چهره معمولی داشته باشد که همه بتوانند با او همزاد‌پنداری کنند و همه چیز اندازه باشد. چهار ماه روی صدای ژولیت رضایی کار کردیم که لهجه اش از بین برود.
سینما هنر اندازه‌ها
وی با بیان اینکه سینما هنر اندازه‌ها بدون افراط و تفریط است، گفت: بازیگر باید بداند که تا چه اندازه باید چه حسی را بازی کند. به عنوان کسی که ۴۰ سال است ملودرام می‌سازم، همچنان می‌ترسیدم که اندازه‌ها کم و زیاد نشود. بخشی از رعایت این اندازه‌ها با تجربه به دست می‌آید و بخشی از آن هم به توانایی بازیگر بر می‌گردد. این کارگردان سینما ادامه داد: در همه کار‌ها از مفهوم ساختن فراری بودم و دوست ندارم مفهوم بسازم، به نظرم اینکه بخواهی با ضرب و زور به پلان چیزی را بچسبانی درست نیست. باید چیزی روایت شود و تو این فرصت را به دیگران بدهی که هر کس برداشت خودش را داشته باشد. صدرعاملی افزود: بازیگری از لحاظ فیزیکی کار سختی است، ولی کافیست تو بدانی چه چیزی از چه کسی می‌خواهی. هرکس بازیگر زندگی خودش است. مهم این است که تو به عنوان کارگردان چه چیزی از بازیگرت می‌خواهی. کار کردن با کسی که کلاس بازیگری رفته برای من سخت‌تر است، چون نمی‌دانم چه چیز‌هایی را به او فهمانده‌اند و جایگزین کردن آنها سخت است. وی اظهار داشت: با حرفه‌ای‌ها کار کردن روش دیگری است که باید سعی کنی پسماند‌های نقش قبلی را از ذهنش بیرون کنی و نقش جدیدش را برای او در ذهنش بسازی. کار کارگردان این است که انتخاب درستی داشته باشد. باید با بی‌رحمی بر مبنای داستان انتخاب کند و دنبال دوست، آشنا و حامی مالی شدن نباشد. اگر بهترین بازیگر باشد که در باور کردن من تردید دارد، من با او کار نمی‌کنم. برایم مهم است که وقتی سر صحنه می‌روم عوامل تیمم به من باور داشته باشند و احترام بگذارند و از ابتدا تا انتهای کار پای تو باشند. کارگردان «زیبا صدایم کن» با بیان اینکه سینما روز‌های سختی را می‌گذراند، بیان کرد: امیدواریم تماشاگران از این فیلم‌ها حمایت کنند، ولی واقعیت این است که تولید دست سینمادارهاست و این اصلاً اتفاق خوبی نیست. گاهی فروش‌های ۳۰۰ میلیارد تومانی هیچ فضیلتی ندارد، بلکه سینمای متفکر و اندیشمند ایران نیاز به حمایت دارد. حواسمان باشد که این سینما را حفظ کنیم و از دست ندهیم.
