جوان آنلاین: حسام اپیکچی در کانال تلگرامی خود نوشت: مسافری را در نظر بگیرید که قصد دارد با دوچرخه به جایی در دور دست برود... بدیهی است که در طول مسیر باید استراحت کند، غذا بخورد، بنوشد، دوش بگیرد. پس مجبور است که به کافه، رستوران، هتل و مهمانسرا برود، اما اگر بخواهد به هر کوچه‌ای سرک بکشد، در هر قهوه‌خانه‌ای یک نوشیدنی بخورد، در هر رستورانی غذا بخورد، در هر هتلی یک هفته بماند، هیچ‌گاه به مقصدش نمی‌رسد. به همین خاطر است کسی گفته نمی‌شود مسافر راه بود و به هر تعارفی در میانه راه «بله» گفت و به هر کوچه‌ای سرک کشید؛ مگر در یک فرض و آن نامیرایی است و ما به آن سبب که می‌میریم ناگزیریم بر گزیده زیستن. هر بله که می‌گوییم همانند وزنه‌ای است که ما را سنگین‌تر خواهد کرد. برای سبک پریدن باید بسیار «نه» گفت.
کانال تلگرامی «آکادمی جام» در ادامه این یادداشت افزوده است: کریستین بوبن، نویسنده معروف معناگرای معاصر، جمله درخشانی دارد: در زندگی ما تنها تعداد محدودی «بله» داریم و باید با تعداد بی‌شماری «خیر» از آنها حفاظت کنیم. حافظ همچنین گفته: «خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود | به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود.»
کریستسن بوبن فرانسوی، اپیچکی تهرانی و حافظ شیرازی هر سه از یک چیز سخن می‌گویند: در قداست، اهمیت و ضرورت «نه» گفتن... فراموش نکنیم نه گفتن به معنای بی‌احترامی به دیگران نیست، بلکه احترام گذاشتن به خود است. گزیده زیستی یک سبک زندگی مسافرانه است: گزیده زیستی، یعنی داشتن این فرزانگی که چیز‌هایی هست که خوب است، اما نمی‌خواهم شأن و مقصد‌هایی هستند که دیگران به آن سو می‌روند، اما من به سوی‌شان نمی‌روم و خانه‌هایی که دیگران در آن سکنی گرفته‌اند، اما من در آنجا آرام نخواهم گرفت.
