جوان آنلاین: کاربری با نام ابراهیم در رشته توئیتی نوشت: یکی از تفاوت نگاه‌ها در مدارس ژاپن و چین نسبت به ما این است که در ژاپن و چین سعی میکنن جهان رو بر اساس فرصت‌هایی که برای کشورشون در جهان وجود داره معرفی کنن، این میشه که یه دانش‌آموز ژاپنی واقعاً با مشکلات اقتصادی و زیست محیطی و... در آفریقا یا جایی مثل پاکستان یا لائوس و... آشنا میشه و حتی در دوران مدرسه تکالیفی دارند که به صورت گروهی در مورد چاره‌اندیشی برای این مشکلات و ارائه راهکار تحقیق و پژوهش و پروژه داشته باشند. این دانش‌آموز ژاپنی و چینی هم خودش رو در قامت انسانی می‌بینه که قراره حتی با تحمل سختی بره به کمک اون مردم، هم فردا روز با همین رؤیا و فکر و آمادگی ذهنی در قالب کارمند یک شرکت، یا سازمانی دولتی یا غیردولتی برای انجام پروژه‌های فنی یا فرهنگی یا امدادی و... با علاقه به این سرزمین‌ها میره. این میشه که دیدن پزشکان داوطلب ژاپنی یا چینی یا پزشکان اعزامی بیمارستان‌ها و دانشگاه‌های بزرگشون که چند ماه یا چند سال در آفریقا خدمت کردن و این انتخاب خودشون بوده و از کودکی آمادگی ذهنی این کار رو داشتن عادیه. یا شرکت‌هایی که دربه‌در به دنبال پروژه‌های جدید فنی در آفریقا می‌گردند. چنین ذهنیتی در مدارس یا دانشگاه‌ها و حتی شرکت‌های ما وجود نداره. توی ترکیه هست، اما در ایران زیاد نیست. این ذهنیت‌ها و روحیات پیش‌زمینه‌هایی طبیعی برای توسعه اقتصادی و نفوذ اقتصادی، سیاسی و فرهنگی هر کشوری در سرزمین‌هایی با فرصت‌های نوست. در تصور ایرانی هنوز اینه که توسعه و فرصت یعنی کار با اروپا و امریکا و کشورهای توسعه یافته درجه یک، در حالی که فرصت واقعی جای دیگه است. این میشه که حتی وقتی بورکینافاسو به قطعنامه ضد ایرانی رأی منفی میده، برخی ایرانی‌ها باز مسخره میکنن و بهشون توهین میکنن. این رفتار‌ها حتی جاهلانه نیست، حماقت است!
