ریشه «تمرهندی» در کجاست؟

حسین جاوید در کانال تلگرامی خود نوشت: «تمرهند» درختی است بومی آفریقا و سپس‌تر هندوستان. میوه‌اش که با همین نام «تمرهندی» خوانده می‌شود، در غلاف درازی قرار می‌گیرد و ترش‌مزه است و از دیرباز خواص دارویی هم برای آن متصور بوده‌اند. این درخت و میوه را «امله»، «املی» «انبله»، «خبجه»، «خرمای گجراتی» و «خرمای‌هندی» نیز نامیده‌اند.
برخی پنداشته‌اند «تمرهندی» با واژه فرانسوی «تمبر» در ارتباط است و بر اثر همنشینی همخوان‌های «م» و «ب» به شکل «تمر» درآمده، در حالی که در واقع این «تمر» واژه‌ای عربی به معنی «خرما» است و کل واحد معنایی یعنی «خرمای هندی». این همان جزئی است که در معادل‌های Tamarind و Tamarindus indica دیده می‌شود.
بنا بر آنچه گفته شد، نام درست این درخت و میوه آن «تمرهندی» است (و نه «تمبر هندی» یا «تمبرهندی») و بین «تمر» و «هندی» نیز نیاز به فاصله نداریم و نوشتن آن به صورت «تمر هندی» نادرست است.
«دیگر ملینات که به آن‌ها توان داد، تمرهندی است، مع الجلنجبین و ترنجبین مع گلاب.» (مفرح القلوب، ارزانی)
«عبدالله گوید که، چون اظفار من طولی پیدا کرد، مأمون چیزی مانند تمرهندی به من داد.» (حبیب السیر، خواندمیر)
«تمرهندی: نیک است صفرا را و سرد است.» (فرخ‌نامه، جمالی یزدی)