جوان آنلاین: سیرک و نمایش سلطنت طلبان که امروز در فضای مجازی از آنها به طنز «سطلی‌ها» تعبیر می‌شود، به رغم تبلیغات گسترده به اصطلاح رسانه‌های فارسی زبان از جمله منوتو و اینترنشنال- ارگان تروریسم رسانه‌ای رژیم صهیونیستی- و بی‌بی سی فارسی، در برلین آلمان از ۲۱۱ نفر فراتر نرفت.
رضا ربع پهلوی یا همان «پیرکودک» به تعبیر عبدالکریم سروش، که در اثنای جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی و امریکا علیه جمهوری اسلامی ایران، در توهم فروپاشی نظام و رسیدن به تاج و تخت قدرت، شتابزده به پاریس رفت و نشست خبری برگزار کرد تا تشکیل دولت انتقالی خود در ایران را اعلام کند، باز هم و این بار در مونیخ آلمان مفتضح شد و از مجموع ۲ میلیون ایرانی ساکن اروپا و ۴ هزار ساکن مونیخ فقط ۲۱۱ نفر به همایش به اصطلاح «همکاری ملی برای نجات ایران» رفتند!
در حماقت این بی‌وطن‌ها، همین بس که پرچم‌های رژیم صهیونیستی، همان رژیمی که در جنگ ۱۲ روزه به زن و کودک، پیر و جوان و حتی مراکز آموزشی و بیمارستانی رحم نکرد، در سالن خالی همایش به اهتزاز درآمد تا رویکرد ضد وطنی آنها بر خلاف شعاری که می‌دهند، بیش از پیش نمایان شود. نکته‌ای که بدون هیچ توضیح و تفسیری از ماهیت، پشت صحنه و گردانندگان این نمایش مبتذل خبر می‌داد. واکنش فعالان فضای مجازی به این نمایش، اما جالب توجه بود. کاربری همین پرچم‌های رژیم صهیونیستی را بهانه کرد و نوشت: شاه دوستان با پرچم اسرائیل در مونیخ جمع شدند، بعد می‌گویند برگردیم ایران را نجات بدهیم! با ساواک یا موساد؟ دیگری با مقایسه تصویری، صف یک چلوکبابی در تهران و صف اندک همایش مونیخ گردانندگان را به سخره گرفت و از مخاطبان خواست خود آنها به قضاوت بنشینند. آن کاربر دیگر هم نوشت: از جمعیت چندهزارنفری برلین تا تظاهرات ۵۰ نفری مونیخ سه سال طول کشید. این ریزش به برکت حمایت رضا پهلوی از اسرائیل و بی‌عرضگی خودش به وجود آمده است. سلطنت‌طلبان به آخر خط رسیده‌اند. کاربر دیگری بازار عرضه دام شهرستان اهر را از تجمع سلطنت طلبان در مونیخ، فراتر ارزیابی کرد. از نکات قابل تامل و جالب توجه در این نمایش غیبت معنادار اعضای ائتلاف نشست جورج تاون بود؛ نشستی که بهمن سال ۱۴۰۱ با عنوان «همبستگی برای دموکراسی و آزادی در ایران» متشکل از رضا پهلوی، نازنین بنیادی، مسیح علینژاد، حامد اسماعیلیون، عبدالله مهتدی دبیرکل گروهک تروریستی کومله در دانشگاه جورج‌تاون شهر واشینگتن برگزار شد، اما خیلی زود به شکست و واگرایی انجامید. در نشست مونیخ هیچ یک از این اشخاص حضور نداشتند یا دعوت نشدند و می‌توان حدس زد که دامنه اختلافات میان این اپوزیسیون نامتجانس چقدر گسترده است.
