در مسیر پیاده‌روی اربعین، پزشکان و طبیبانی هستند که به جای لباس سفید، لباس سیاه بر تن دارند و در کوله‌پشتی‌های‌شان به جای لوازم سفر، انواع دارو‌ها و لوازم درمانی را قرار داده‌اند تا در راه هر بیماری را که دیدند، فوراً او را درمان کنند. این پزشکان و پرستاران که اغلب جوان هستند، بدون هیچ چشمداشتی، مشغول مداوای بیماران می‌شوند و هدف‌شان تنها کاهش آلام زائران اباعبدالله الحسین (ع) است. آن‌ها روی کوله‌پشتی خود به زبان‌های فارسی، عربی و انگلیسی نوشته‌اند «من پزشک هستم» و با پرچم‌های سفیدی که کنار این کوله‌پشتی وصل کرده‌اند، مشتاقانه در سیل جمعیت در پی یافتن دردی برای درمان هستند. علاوه بر انبوه پزشکان و پرستارانی که توسط جمعیت هلال احمر اعزام می‌شوند، گروه‌های مردمی‌ای هم به صورت خود جوش با این فعالیت خیرخواهانه همراهی می‌کنند. در این رابطه «جوان» با صالح احمدی، مسئول گروه جهادی «طبیب سفر» گفتگو کرده است.
چه شد که تصمیم گرفتید کاروانی از تیم پزشکی در اربعین داشته باشید و مسئولیت این کار را بر عهده بگیرید؟
سال ۱۳۹۴ که ابتدای آشنایی ایرانی‌ها با پیاده‌روی اربعین بود، فکر می‌کردم چه نیاز‌هایی در این سفر وجود دارد که پوشش داده نمی‌شود. از همان سال‌ها نیاز به کار درمانی حس می‌شد، ولی تیم ما فکر کرد کم‌وبیش درمانگاه‌هایی در این مسیر مستقر شده‌اند، اما آن چیزی که نیاز است در بخش درمانی به سمت آن برویم و تفاوت جدی داشته باشد، این است که پزشکان را در جمع زائران بفرستیم تا در مسیر به درمان زائران مشغول شوند، به این صورت که تیم پزشکی مانند سایر زائران پیاده‌روی کنند و با به همراه داشتن امکانات درمانی و تجهیزات پزشکی در کوله‌پشتی‌های‌شان اثرگذاری بیشتری داشته باشند. به این ترتیب زائران به صورت سرپایی درمان می‌شوند و با دریافت فوری دارو، می‌توانند به مسیرشان ادامه دهند.
چه رده سنی از این پزشکان در گروه جهادی شما هستند؟
غالباً پزشکان جوان همراه ما می‌شوند. آن‌ها علاوه بر اینکه به زیارت می‌روند می‌توانند یک ره‌توشه معنوی برای خود در ابتدای کارشان داشته باشند و این توشه معنوی را در عمر حرفه‌ای خودشان همیشه از امام حسین (ع) به یادگار خواهند داشت.
اهداف «طبیب مسیر» چیست؟
طبیب مسیر قصدش این بوده و هست که یک فعالیت فرامرزی و بین‌المللی را با مدل مردمی داشته باشد. این گروه از یک منظر خاص به دیپلماسی عمومی نگاه می‌کند و هدفش این است که با یک ابزار کاملاً انسان‌دوستانه و مردمی به فعالیت خود ادامه دهد تا با فعالیت فرهنگی، قلب‌ها را به سمت انقلاب اسلامی جذب کند. برای این کار، در هر تیم یک نفر را که مترجمی بلد است، قرار دادیم، مثلاً اگر کل تیم ما ۱۰۰ نفر بود، آن‌ها را به ۲۰ گروه پنج‌نفره تقسیم می‌کردیم و در هر گروه یک نفر مترجم می‌گذاشتیم تا بتواند کار درمان زائران دیگر کشور‌ها را نیز انجام دهد.
گفتنی است گروه‌های طبیب مسیر در طول پیاده‌روی با فاصله زیادی از یکدیگر حرکت می‌کنند و حدود چهار روز کل مسیر را پیاده می‌روند تا نقاط مختلف مسیر را پوشش دهند.
آیا پزشکان کشور‌های دیگر نیز با گروه شما همکاری دارند؟
بله در سالهای بعدی به سمت این رفتیم که پزشکان کشور‌های دیگر را در تیم دعوت کنیم. پزشکان، پرستاران و همه کسانی را که می‌توانستند در درمان به صورت حرفه‌ای کار کنند، از کشور‌های مختلف دعوت می‌کردیم و آن‌ها یا در ایران یا در نجف به تیم ما ملحق می‌شدند. آن‌ها هم به یکی از گروه‌های پنج‌نفره ما ملحق می‌شدند و کار درمان را مثل هم‌گروهی خود انجام می‌دادند.
پزشکان چه کشور‌هایی با شما همکاری داشتند؟
طی سالهای قبل پزشکانی از کشور‌های مختلف مثل آذربایجان، سوریه، لبنان، کانادا، کشمیری‌الاصل‌های انگلستان، هند، پاکستان و تایلند با ما همراه و همقدم شدند که این کار باعث پیوند بسیار خوبی میان مردم کشور‌های مختلف شد. علاوه بر آن، پزشکانی از شهر‌های مختلف عراق مثل بصره، کوت، کربلا، نجف و کوفه به گروه ما ملحق شدند و خاطرات شیرین و قشنگی را ثبت کردند.
وزارت بهداشت عراق و وزارت بهداشت ایران همکاری داشتند؟
وزارت بهداشت و درمان تا امروز با گروه ما، همکاری نداشته است. تلاش‌هایی کردیم که همکاری با سازمان‌های ایرانی و عراقی شکل بگیرد، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است، حتی از سازمان‌هایی مثل هلال‌احمر نیز پیگیری کردیم، اما این همکاری هنوز شکل نشده است. امیدواریم بعد‌ها این همکاری‌ها شکل بگیرد.
فکر می‌کنید علت این عدم‌همکاری چه بوده است؟
شاید این باشد که هنوز فعالیت و حضور گروه‌های مردمی در فعالیت‌های بین‌المللی معنا و مفهوم مشخصی پیدا نکرده است که باید این خلأ برطرف شود.
به نظر من یک حلقه مغفول در فعالیت‌های بین‌المللی جمهوری اسلامی وجود دارد؛ اینکه باید ارتباط مردم با مردم در کشور‌های مختلف شکل بگیرد و ما در طبیب مسیر به دنبال برطرف کردن آن بوده و هستیم. به نظر من، اگر مردم ایران با مردم کشور‌های دیگر ارتباط نزدیک پیدا کنند، آن وقت انتقال فرهنگی بسیار خوبی انجام خواهد شد و آن‌ها می‌توانند در یک الگوی توحیدی، قدم‌های مؤثرو مثبتی را بردارند.
