وقتی می‌گوییم ورزش فوتبال‌زده یعنی همین، وقتی می‌گوییم مسئولان ورزش کشور از خرد گرفته تا کلان جز فوتبال چیز دیگری نمی‌بینند و به رشته‌ای دیگر اهمیت نمی‌دهند، یعنی همین. یعنی اینکه حتی در برنامه‌ریزی برای بازی‌های آسیایی که فرصت قدرتنمایی رشته‌های دیگر است و سال‌هاست فوتبال در آن هیچ نقشی نداشته هم باز فوتبال‌زده عمل می‌کنند.
امیدشان به تیمی است که حتی سرمربی ندارد و در این راه به راحتی اسیر گربه‌رقصانی‌های فدراسیون فوتبال می‌شوند. این روز‌ها کمیته ملی المپیک با ریاست محمود خسروی‌وفا و وزارت ورزش با ریاست حمید سجادی تمام هم و غم خود را به جای برطرف کردن مشکلات کاروان اعزامی به هانگژو روی راهی کردن تیم امید گذاشته‌اند و صرفاً می‌خواهند هر طور شده این تیم را راهی این مسابقات کنند. تیمی که نه سرمربی دارد و نه بازیکن و مدت‌هاست که در تعطیلات به سر می‌برد و با این روند به‌طور حتم زنگ تفریح رقبا در هانگژو خواهد بود، صعود به المپیک پیشکش!
دیروز بود که خبرگزاری‌ها نوشتند: «یکی از نکات قابل تأمل در مورد تصمیم ستاد عالی بازی‌های آسیایی تصویب شدن حضور تیم ملی فوتبال امید در هانگژو و قرار دادن تیم ملی هندبال در لیست انتظار است. در حالی که تیم ملی فوتبال امید در بلاتکلیف‌ترین حالت ممکن قرار دارد و حتی سرمربی هم ندارد، ستاد عالی حضور این تیم در هانگژو را تصویب کرد، اما تیم ملی هندبال مردان که شانس بالایی برای قرار گرفتن در بین چهار تیم برتر را دارد در لیست انتظار قرار گرفته که این جای تعجب دارد، چراکه هندبال شانس بالاتری نسبت به فوتبال برای رسیدن به مدال دارد. ضمن اینکه تعداد نفرات هندبال کمتر است و اعزام آن هزینه کمتری دربر خواهد داشت.»
تعجبی ندارد؛ وقتی سرتاپای ورزش کشور در فوتبال خلاصه می‌شود باید هم شاهد چنین تصمیماتی بود. اینجا بقیه اصلاً محلی از اعراب ندارند و هرچه هست در فوتبال خلاصه می‌شود. فوتبالی که می‌خواهد برود، ببازد و برگردد و وقیحانه‌تر از قبل به جان بیت‌المال بیفتد. فوتبالی که با مدیران و فوتبالیست‌هایش همیشه طلبکار است و بازنده، اما چنان در دل مسئولان ورزش کشور رسوخ کرده که حتی حاضر نیستند موفقیت و افتخارآفرینی بقیه رشته‌ها را ببینند، حتی در بازی‌های آسیایی. برای این فوتبال برنامه دارند، اما برای بقیه نه. فوتبال باید به هانگژو برود، اما بقیه باید در لیست انتظار باشند، چرا؟ چون آقایان مسئول از فرط عشق به فوتبال کور و کر شده‌اند و نه چیزی می‌بینند و نه چیزی می‌شنوند.
شنبه بود که مهدی تاج بعد از مدت‌ها سرکار گذاشتن کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش گفت که امروز و فردا سرمربی تیم امید را معرفی می‌کنیم. خب رسیدیم به آخر هفته و حالا می‌گویند با یک گزینه جلسه گذاشتیم تا ۴۸ ساعت آینده تصمیم می‌گیریم که بالاخره چه کار باید بکنیم. توجه کردید؛ تازه می‌خواهند ببینند چه کاری باید بکنند! آن‌وقت کل ورزش کشور معطل این فدراسیون همیشه شکست‌خورده و بیت‌المال‌خور مانده است. اینجا باید از خسروی‌وفا و سجادی پرسید و باید از آن‌ها جواب خواست که چرا با وجود این همه اهمال هنوز هم بازی فوتبال را می‌خورند؟!
ورزش کشور در فوتبال خلاصه نمی‌شود. این را عالم و آدم فهمیده‌اند، اما مسئولان ورزش ایران یا واقعاً درکی از این مهم ندارند یا خود را به نفهمیدن زده‌اند که در هر دو صورت باید تأسف خورد به حال ورزش و فاتحه آن را هم خواند.
