فضای اینترنت بسیار پیچیده و گسترده است که برای دسترسی و بهره‌وری از امکاناتش نیاز به اطلاعات اولیه، مهم است. زمانی اینترنت در وسعتی کم و در اختیار افراد محدودی از جامعه بود. اول شهر‌های بزرگ سپس شهر‌های کوچک و کم کم تمام نقاط ایران حتی دوردست‌ترین روستا‌ها از نعمت اینترنت برخوردار شدند. وقتی پای این دنیای جهانی به همه جا باز شد، کم‌کم شکل و سبک زندگی مردم تغییر کرد و همه چیز رو به هوشمندشدن و دیجیتالی‌شدن پیش رفت. به عنوان مثال نوبت دکتر‌ها اینترنتی شد. دیگر کسی برای پرداخت قبوض خود در صف باجه بانک نمی‌ایستد یا کسی تمام مدارکش را زیر بغل نمی‌گذارد تا خودرو ثبت‌نام کند. نظرسنجی‌های آنلاین و حتی بسیاری از دوره‌های آموزشی به صورت برخط برگزار می‌شود. حالا برای استفاده از این فرصت، لازم است افراد حداقل‌های کار با دنیای دیجیتال را یاد بگیرند تا به راحتی از پس مشکلات و نیاز‌های خود برآیند. به عنوان مثال افراد در هر رده سنی لازم است، یاد بگیرند به‌صورت اینترنتی پول جابه‌جا کنند. اقساط خود را آنلاین پرداخت کرده و حتی با یک شناسه پول آب و برق‌شان را بپردازند. لازم است دنیای دیجیتال و کار با گوشی‌های هوشمند را فرابگیرند. این آموزش برای کودکان بسیار ضروری است، زیرا در مسیر سوادآموزی‌شان زیاد در معرض استفاده از ابزار هوشمند قرار می‌گیرند.
سواد دیجیتال در واقع پیش نیاز سواد رسانه است، یعنی برای ورود به دنیای رسانه باید اول آداب ورود را فرا گرفت. با پیچ و خم و تمام ریزه‌کاری‌های دیجیتال آشنا شد و سپس پا به عرصه اینترنت گذاشت.
در این راستا، یونیسف (صندوق کودکان سازمان ملل متحد) سواد دیجیتال را در ارتباط کودکان چنین معنی کرده است: «دانش، مهارت‌ها و رویکرد‌هایی که به کودکان اجازه می‌دهد تا هم ایمن باشند و هم در دنیایی که به صورت روزافزون در حال دیجیتال شدن است، قدرتمند شوند.»
استفاده از خدمات بانکداری الکترونیک، ایجاد روابط با دوستان و اقوام، صرفه‌جویی در زمان و کم‌کردن هزینه‌ها در امور اقتصادی و امور خرید‌ها بسیار مهم است که همه این اتفاقات در سایه بالابردن سواد فناورانه یا دیجیتال رخ می‌دهد. اگر کسی از این سواد جا بماند، با توجه به گسترش فناوری‌های ارتباطی، برای انجام پیش‌افتاده‌ترین خدمات شهروندی خود متکی به دیگران خواهد شد. چنین فردی بی‌شک یک شهروند ناتمام است و شوربختانه باید گفت از این شهروندان ناتمام کم نداریم.
