نتایج ضعیف تکواندوی ایران این‌بار در مسابقات جهانی مکزیک تکرار شد. کاروان تکواندوی کشورمان متشکل از ۱۴ هوگوپوش مرد و زن به گوادالاخارا رفت و انتظار می‌رفت مدیریت هادی ساعی تحول بزرگی در این رشته ایجاد کرده باشد، اما کسب تنها سه مدال برنز توسط تیم مردان نشان داد مشکلات و پسرفت‌های این رشته عمیق‌تر از آن است که با رفتن پولادگر و آمدن رئیسی از جنس تکواندو برطرف شود.
تیم کشورمان در شیاپ‌چانگ مکزیک ۱۴ نماینده داشت و از بین همه آن‌ها تنها سه نفر توانستند با کسب مقام سوم جهان مدال برنز را بر گردن بیاویزند. رضا کلهر در وزن ۶۸-، مهران برخورداری در وزن ۸۰- و سجاد مردانی در وزن ۸۷ + سه مدال‌آور تیم مردان بودند، اما نفراتی از جمله مهدی حاجی‌موسائی، متین رضایی، ابوالفضل عباسی، غزل سلطانی، ناهید کیانی، نرگس میرنواللهی، زینب اسماعیلی و اکرم خدابنده به حریفان خود باختند و دست‌شان به مدال نرسید. تکواندوی ایران در شرایطی در مجموع بخش مردان و زنان مقام هجدهم را کسب کرد که مکزیک، چین و کره مقام‌های اول تا سوم را به دست آوردند.
جوان‌گرایی در تیم اعزامی نکته حائز اهمیتی است که نباید آن را فراموش کرد، اما در عین حال ملی‌پوشان باتجربه‌ای، چون مردانی و خدابنده را نیز در اختیار داشتیم. تیم ما حتی یک فینالیست نیز در مکزیک نداشت. علاوه بر این علل ناکامی مطلق تیم بانوان هم باید به شکل جدی مورد بررسی قرار بگیرد، به ویژه که در بخش بانوان مکزیک، چین و صربستان عناوین قهرمانی، نایب‌قهرمانی و سومی را به دست آوردند. در نتیجه کره دیگر تنها حریف ما نیست و حواس‌مان باید به پیشرفت همه کشور‌ها باشد.
علی‌محمد بسحاق، سرمربی سابق تیم‌ملی در گفتگو با تسنیم به عملکرد ضعیف تکواندوکاران در جهانی مکزیک واکنش نشان داد: «دیگر نیاز به گفتن نیست و متأسفانه همه دیدند که نتایج خیلی بد بود و همه ناراحت شدند. انتظار ما حداقل کسب یک مدال طلا بود. این خواسته نیز با توجه به بحث‌هایی مانند جوان‌گرایی و کم‌تجربه بودن بازیکنان است، در حالی که در واقعیت اینطور نبود و همه بازیکنان ما باتجربه و خوب بودند. از زمانی که ساعی فدراسیون را تحویل گرفت، نزدیک به ۱۰ تورنمنت شرکت کردیم و از این بابت تدارکات خوبی داشتیم. از اردیبهشت ماه نیز تیم تحویل مقانلو بود و در برخی مواقع نیز بازیکنان در اختیار تیم امید یا تیم نوجوانان بودند و به صورت مستمر در اردو بودند. در خیلی از مسابقات ما در ثانیه‌های پایانی نتیجه را واگذار کردیم و این به خاطر عدم‌تمرکز و برنامه بود که در ثانیه‌های پایانی بدانند چه کار کنند یا اگر بازیکن چپ‌پا، راست‌پا، قد‌کوتاه یا بلندقد بود، چگونه جلوی آن‌ها قرار بگیرند و چه عملکردی ارائه دهند. همه این موارد تدبیر دارد که باید همه را در اردو تمرین کرد و این تدبیر یا وجود نداشت یا اگر بود خیلی کم بود.»
