گروه دین و اندیشه جوان آنلاین: در سفر اربعین، سبک جدیدی از زندگی تجربه می‌شود که عناصر آن، متشکل از عالی‌ترین ارزش‌های انسانی است، اما سوال بزرگ اینجاست چرا پیاده روی؟!
زیارت کربلا با پای پیاده در زمان «شیخ انصاری» (متوفی سال ۱۲۸۱ قمری) رسم شد،، اما در برهه‌ای از زمان به ورطه فراموشی سپرده می‌شود که در نهایت توسط شیخ میرزا حسین نوری دوباره احیا شد. این عالم بزرگوار اولین بار در عید قربان به پیاده‌روی از نجف تا کربلا اقدام کرد که ۳ روز در راه بود و حدود ۳۰ نفر از دوستان و اطرافیانش وی را همراهی کردند. محدث نوری از آن پس تصمیم گرفت هر سال این کار را تکرار کند، وی آخرین بار در سال ۱۳۱۹ ه. با پای پیاده به زیارت حرم أباعبدالله (ع) رفت.
میرزا جوادآقا ملکی تبریزی که بار‌ها با پای پیاده از عتبه علویه، رهسپار عتبه حسینی شده بود، درباره مراقبه و بزرگداشت روز اربعین حسینی چنین می‌گوید: «به هر روی بر مراقبه کننده لازم است که بیستم صفر (اربعین) را برای خود روز حزن و ماتم قرار داده بکوشد که امام شهید را در مزار حضرتش (ع) زیارت کند، هر چند تنها یک بار در تمام عمرش باشد (ترجمه المراقبات، کریم فیضی، صفحه ۸۵)
امام صادق (ع) درباره ثواب زیارت امام حسین (ع) با پای پیاده می‌فرماید: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین (ع) برود، خداوند به هر قدمى که برمىدارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مىفرماید و یک درجه مرتبهاش را بالا مىبرد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مىفرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد. (کامل الزیارات ص۱۳۴)
اصل پیاده رفتن خودش ثواب دارد چراکه در روایت داریم برترین اعمال؛ دشوارترین آنهاست. پیامبر اسلام (ص) فرمودند: «افضل الاعمال احمزها: بهترین عمل دشوارترین آن مى باشد.»
آیت‌الله بهجت (رحمه‌الله‌علیه) در جایی بیان می‌کند: روایت است امام زمان که ظهور فرمود، پنج ندا می‌کند به اهل عالم.
اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً، اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین سَحَقوهُ عدوانا، ...
امام زمان خودش را به واسطه امام حسین به همه عالم معرفی می‌کند؛ بنابراین در آن زمان باید همه مردم عالم، حسین (علیه‌السلام) را شناخته باشند. اما الان هنوز همه مردم عالم، حسین را نمی‌شناسند و این تقصیر ماست؛ چون ما برای سیدالشهدا طوری فریاد نزدیم که همه عالم صدای ما را بشنود. پیاده‌روی اربعین بهترین فرصت برای معرفی حسین به عالم است.
همچنین مرحوم آیت الله بهجت در یکی از کلاس‌های درس خارج فقه خود، خاطره‌ای از اربعین حسینی را نقل می‌کنند: «در اتومبیلی بودیم بین کربلا و نجف، یک جوانی هم همراه ما بود. دید عده‌ای دارند پیاده برای کربلا می‌آیند، کوچک بود، نمی‌دانست که اصل پیاده روی خودش فضیلت دارد و گفت، اگر این‌ها ندارند ماشین کرایه کنند، چرا خودشان را اذیت می‌کنند. در صورتی که نمی‌دانست اصل پیاده رفتن خودش فضیلت دارد، «أفضل الأعمال أحمزها»؛ برترین اعمال سخت‌ترین آنهاست، اینجاست قضیه امام مجتبی سلام الله علیه در مسیر مدینه به مکه تداعی می‌کند، که در روایت آمده است «یساق المحامل بین یدیه»؛ درحالی‌که محمل‌ها به همراهش بود، اما پیاده به سوی حج مشرف می‌شد.»
نقل دیگری در کامل الزیارات (باب چهل و نهم) آمده که على بن میمون صائغ، از حضرت صادق (ع) نقل کرده که آن حضرت فرمودند: «اى على! قبر حسین علیه السّلام را زیارت کن و ترک مکن.» عرض کردم: «ثواب کسى که آن حضرت را زیارت کند چیست؟» حضرت فرمودند: «کسى که پیاده زیارت کند خداوند به هر قدمى که برمی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو می‌فرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا می‌برد و وقتى به زیارت رفت حق تعالى دو فرشته را موکّل او می‌فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد می‌باشد را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى می‌گویند: «اى ولىّ خدا گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش می‌باشى و خداوند هرگز چشمانت را به آتش جهنم بینا نمی‌کند و آتش نیز تو را ابدا نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد نمود.»
