روز بزرگداشت فردوسی، امسال با سال‌های پیش تفاوت بزرگی داشت. امسال بیش از اینکه دوستداران زبان فارسی و ایرانیان نام شاعر ملی خود را به زبان آورند، دشمنان ایران در شبکه‌های تلویزیونی ماهواره‌ای و فضای مجازی تا توانستند به تخریب فردوسی برخاستند.
اگرچه برخی محققان و پژوهشگران زبان فارسی معتقدند که بیت مشهور «بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی» از سروده‌های حکیم طوس نیست، اما آنچه فردوسی بزرگ برای زنده کردن فرهنگ و زبان فارسی انجام داد، کمتر از احیای یک بیمار رو به مرگ نبود. شاید اهمیت کار فردوسی برای ما ایرانیان کمتر قابل درک باشد، همان طور که ممکن است وقتی در کنار یک اثر هنری بزرگ قرار بگیریم، ابعاد آن اثر باعث شود که زیبایی آن کمتر به چشم بیاید. در این موقعیت‌ها باید به فاصله‌ای مناسب برویم و دوباره به آن اثر هنری نگاه کنیم. آنچه را ما هنوز از کار فردوسی درک نکرده‌ایم، ملت‌های دیگر به خوبی درک کرده‌اند؛ مانند حسرتی که مصری‌ها هنوز در دل دارند از اینکه شخصیتی مانند فردوسی نداشتند تا فرهنگ غنی چندهزار ساله مصر را حفظ کند. حکایت مشهوری است درباره اینکه از حسنین هیکل، روزنامه‌نگار و اندیشمند مصری می‌پرسند: «چرا مصر با آن‌همه عظمت و پیشینه تمدنی خود، عرب‌زبان شد؟» وی در پاسخ گفت: «چون ما فردوسی نداشتیم!»
جایگاه فردوسی برای زنده کردن زبان فارسی، تقریباً غیر قابل کتمان و چشم‌پوشی است. با این حال در سال‌های اخیر، جریان‌های ضد ایرانی تلاش دارند با حمله به جایگاه فردوسی، زبان فارسی را به عنوان زبان ملی ایران و عامل وحدت فرهنگی تضعیف کنند. تلاش‌های شبکه سعودی ایران‌اینترنشنال و بی‌بی‌سی فارسی برای زیر سؤال بردن ملی بودن زبان فارسی، که بخشی از پازل ایجاد ناآرامی و تقویت گروه‌های تروریستی جدایی‌طلب است، اغلب با هدف‌گیری فردوسی آغاز می‌شود. اینکه شاهنامه به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار حماسی ادبیات جهان از سوی چهره‌های گمنام یا بدنام خارج‌نشین به عنوان اثری ضد زن! معرفی می‌شود و از آن سو فرهنگ شاهنامه‌خوانی که نزدیک به هزار سال قدمت دارد، به عنوان یک سنت محدود و نه همه‌گیر نمایش داده شود، تنها بخشی از رفتار‌های مضحک و مخرب جریان ضد ایرانی در چند ماه اخیر است. بزرگداشت فردوسی که در تقویم با روز پاسداشت زبان فارسی به ثبت رسیده است، نه یک اقدام نمادین بلکه مبارزه‌ای است با تمامی تفکرات ضد ایرانی که سال‌ها است از سوی سرویس‌های امنیتی کشور‌های معارض در حال تقویت است.
شاید پالایش زبان فارسی از برخی کلمات غیرفارسی به واسطه کاربرد زیاد آن‌ها غیرممکن باشد، ولی می‌توان با ایجاد حساسیت و انگیزش برای فارسی‌گویی، به پایدار شدن زبان فارسی کمک کرد. نقش رسانه‌ها در این بخش کاملاً آشکار است. سه سال پیش، در پی تأکید مقام معظم رهبری بر حفظ و نگهبانی از زبان فارسی، رئیس وقت صداوسیما دستور داد ستادی در این سازمان برای صیانت از زبان فارسی ایجاد شود. با این حال تنها در بخش آگهی‌های بازرگانی که در طول شبانه روز بار‌ها و بار‌ها از شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی پخش می‌شود، شرکت‌ها و محصولاتی با نام‌های غربی معرفی می‌شود. در سطح شهر‌ها با آنکه قانون مصوب برای نام‌گذاری فروشگاه‌ها و مغازه‌ها به نام‌های ایرانی وجود دارد، به خاطر اهمال مسئولان مربوط، نام‌های بیگانه هر روز بیش از گذشته بر سردر مغازه‌ها خودنمایی می‌کند. عملاً در کشور فردوسی، زبانی که فردوسی خود را وقف گسترش آن کرده بود، در معرض آسیب‌های جدی قرار گرفته است.
