طی یکی، دو سال اخیر به لحاظ درگیری کشور با مسائلی، چون تحریم‌های ظالمانه و برخی شیطنت‌های داخلی، وضعیت اقتصادی اکثر مردم جامعه با مشکل جدی روبه‌رو شده، به‌گونه‌ای که خیلی‌ها حتی برای تأمین اصلی‌ترین مایحتاج خود با معضلات زیادی مواجهند.
در این میان نگاه مردم به ورزشکاران به عنوان یکی از اقشاری که همواره دستگیر مردم بوده‌اند نگاهی متفاوت نسبت به سایر اقشار است. مردم از قهرمانان‌شان توقع دارند و انصافاً هم ورزشکاران به‌خصوص ورزشکاران مدال‌آور و المپیکی از کشتی‌گیر گرفته تا کاراته‌کا و تکواندوکار همه پای کار مردم ایستاده‌اند و با حضوری پررنگ در اموری، چون کمک‌های مؤمنانه نشان داده‌اند که پهلوانان واقعی هستند و درد مردم را درد خودشان می‌دانند.
در این میان، اما هستند ورزشکارانی که صرفاً برای ریختن آب به آسیاب دشمن بدون اینکه قدمی در راه کمک به مردم بردارند صرفاً به بهانه مشکلات مردم و در سختی بودن آن‌ها دهان باز می‌کنند و خوراک تبلیغاتی به بنگاه‌های خبرپراکنی بیگانه می‌دهند. جالب اینکه این دست از ورزشکاران، حتی در ایام کرونا و اوج مشکلات اقتصادی مردم حاضر نشدند درصدی از قرارداد‌های میلیاردی‌شان را کم کنند تا حداقل به بیت‌المال فشار نیاید. خودشان هم که کنار ایستادند و فقط گلایه کردند و مثلاً دم از مردم زدند.
این‌ها همان‌هایی هستند که با هزار و یک ادا و اصول می‌گویند با دیدن وضعیت مردم بغض گلوی‌شان را می‌گیرد یا اینکه با اظهارات سخیف سیاسی سعی می‌کنند بیشتر خود را در دل آن‌ور آبی‌ها جا کنند. جالب اینکه در مواقع مشابهی که بحث ملی و میهنی در میان است همین افراد سکوت اختیار می‌کنند تا مبادا «گرین‌کارت»های‌شان باطل شود و مشکلی برای اقامت‌شان در اروپا و امریکا ایجاد شود.
آقایانی که با پول بیت‌المال و همین مردم در خانه‌های لاکچری‌شان لم می‌دهند و میلیاردی از بیت‌المال دریافت می‌کنند، حالا نگران وضعیت اقتصادی مردم هستند. این یک بازی کثیف با افکار عمومی است تا هر طور شده خودشان را مردمی نشان دهند، والا همه خوب می‌دانیم که اگر همین امروز اعلام شود که قرار است درصدی از قرارداد‌های میلیاردی همین مثلاً طرفداران مردم کم و به حساب مردم ریخته شود چنان سروصدایی به راه می‌اندازند که بیا و ببین.
مردمدار بودن، مرد میدان می‌خواهد، درست مانند قهرمان المپیک کاراته یا مانند مردان طلایی کشتی و مثل بانوان افتخارآفرین ایران در عرصه‌های بین‌المللی ورزش، یعنی همان‌هایی که طی سال‌های گذشته با حضور در محروم‌ترین نقاط ایران با تمام وجود سعی کردند لبخند را بر لبان مردم بنشانند و به آن‌ها ثابت کنند که همیشه در کنارشان هستند. درست برخلاف آن‌ها که میلیاردی می‌گیرند و فقط حرف می‌زنند و ادای مردمداری را درمی‌آورند.
از یاد نبریم که پهلوان شدن کار هر کسی نیست، به‌خصوص آن‌ها که به بیت‌المال‌خوری عادت کرده‌اند.
