سرویس اقتصاد جوان آنلاین: برای شروع یک کسب و کار جدید در ایران، این ایام بدترین زمان است. حتی پیش از هشدار مقامات جمهوری اسلامی به عموم مردم در مورد شیوع کرونا، این کشور سال را با یک بن‌بست شدید با امریکا آغاز کرده و اقتصادش به شدت از تحریم‌ها آسیب دیده بود.
برای سه نفر از فارغ‌التحصیلان رشته طراحی، یک بازار چند ۱۰ میلیونی از مشتری‌های تشنه به واردات، ارزش خطر کردن را داشت. برند «کوی»، از ماه جولای تاکنون، هزار تاپ و شلوار جین راه راه فروخته است. در کشوری که زندگی بسیاری از مردم با چرخه محدودیت‌های غربی تعریف شده، برند‌هایی از برند لباس «کوی» گرفته تا محصولات مو «زی» و قهوه «بن‌مانو» در میان نام‌های وطنی هستند که خلأ کالا‌های مصرفی را پر کرده‌اند.
آرمیتا قصابی، ۳۰ ساله که یکی از مؤسسان برند «کوی» است، می‌گوید: «ما فقط می‌دانستیم که می‌شود زیرا ما و بسیاری از افراد دور بر ما برای کار‌های ساده و اساسی بسیار ناامید بودند.» از پارچه‌های ریسیده شده در کارخانه نساجی در شهر خوی در شمال غرب ایران استفاده می‌کنیم که با این کار، نیاز به مواد وارداتی از بین می‌رود. به گفته وی، نبود رقابت با برند‌های جهانی و هزینه‌های پایین نیروی کار، قیمت‌ها را مقرون به صرفه نگه داشته و حاشیه سود خوبی دارد.
ایران سال‌هاست که به مقاومت خود افتخار می‌کند، چیزی که رهبر معظم انقلاب آیت‌الله خامنه‌ای سعی کرده آن را گسترش دهد و با دکترین «اقتصاد مقاومتی»، آن را در سیاست حفظ کند. توافق هسته‌ای ۲۰۱۵، در قبال کاهش فعالیت‌های هسته‌ای ایران متعهد شده بود که ایران بتواند به روابط بین‌المللی بازگرداند، اما پس از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، وی از این توافق خارج شد و حملات خود به اقتصاد ایران را آغاز کرد.
نخستین چیزی که پس از بازگشت تحریم‌ها در سال ۲۰۱۸ از خیابان‌های تهران ناپدید شد، فروشگاه‌های لباس برند خارجی بود.
مراکز خرید مشهور که سال‌ها به صورت غیررسمی مدل‌های برند‌های منگو و زارا یا آدیداس و بنتون را عرضه می‌کردند، اکنون با واحد‌های خرده فروشی خالی مواجه شده بودند.
ترکیب سقوط ناگهانی ارزش ریال که به قدرت خرید مصرف‌کنندگان آسیب شدیدی زد و ممنوعیت دولتی بر واردات صد‌ها کالای غیرضروری نظیر پوشاک، سبب از هم پاشیدن صنعت خرده‌فروشی شد. واردات کمتر، منجر به کمبود چیز‌های پیش پا افتاده نظیر برند‌های شامپو‌های خارجی شد که قیمت آنها سر به فلک می‌کشد.
نازنین ۵۱ ساله که خود مالک یک شرکت بازاریابی کوچک در تهران است، گفت: «شروع به خرید شامپو برند «زی» کرده، زیرا دیگر توانایی خرید برند اورآل را به هیچ وجه ندارد. قیمت یک بطری از این شامپوی خارجی نسبت به دو سال گذشته شش برابر گران‌تر شده است.»
وی گفت: «کیفیت (برند ایرانی) کاملاً همانند (برند خارجی) است... من واقعاً چاره‌ای نداشتم و نمی‌خواهم مارک‌های قدیمی و سنتی ایرانی را بخرم.»
به گزارش بلومبرگ، مقامات ایرانی گفته‌اند بخش خصوصی و صادرات به کشور‌های همسایه را توسعه می‌دهند، اما بزرگ‌ترین صنایع تولید بومی ایران نظیر خودروسازان هنوز نسبت به تحریم‌ها آسیب‌پذیر و گرفتار فساد هستند. در عین حال، شیوع کرونا نیز به تجارت برون مرزی این کشور صدمه زده، اما عملکرد بسیاری از شرکت‌های کوچک‌تر بهتر است.
امیرعلی صبور، مدیر ارتباطات بازاریابی در خرده‌فروش آنلاین باسلام گفت: «در دو سال گذشته روند مشخصی وجود داشته است که در آن تعداد بیشتری از مردم در حال به راه انداختن کسب و کار‌های کوچک و فروش چیز‌هایی هستند که خودشان می‌توانند، تولید کنند.»
وی افزود: «این وب سایت که خریداران را با تولیدکنندگان و عرضه کنندگان مرتبط می‌کند، در سال جاری تاکنون ۴۸ هزار مورد ثبت‌نام داشته که رقم در سال گذشته برابر با ۴ هزار مورد بوده است. بسیاری از کالا‌های اساسی که در ایران ساخته می‌شوند، همچنان قیمت‌شان به طرز چشمگیری در حال افزایش است، زیرا تا حدی به واردات متکی هستند».
باید بشدت مدافع تولید گران واقعی بود نه شبه تولید کنندگان ... گویا اقتصاد ما همچون فضای اینترنت رهاست و هیچ راهبرد و افق مشخصی ندارد و در عوض دلالان بیرحم آزادانه و بدون هیچ مانعی در آن جولان می‌دهند و هیچ لشکر دفاعی اقتصادی نیست که در مقابل این یکه تازی دلالان که عامل گرانی تورم تصاعدی و غیرعادی و حمله به جان و ناموس اقتصاد کشورند بایستد ؟!... چرا ؟! ... و بالاخره کی باید یک لشکر دفاعی اقتصادی همانند لشکر نظامی تشکیل داد و با طراحی یک راهبرد مشخص جلوی اینهمه هرج و مرج ارزی و اقتصادی را گرفت ؟...آیا یکه تازی و حمله آزادانه دلالان به بازار هم ناشی از تحریم است ؟!و شما تصور کنید در این فضای عجیب عده ای عاشق تولید چگونه کالای ایرانی تولید میکنند آفرین بر آنها... 
