بیایید به کرونا از زاویه دیگری نگاه کنیم. بیایید فرض کنیم که این ویروس سخت و کشنده و همه‌گیر آمده تا آدمیزاد مدعی و مغرور را امتحان کند. فرض کنیم کرونا شیوع پیدا کرده تا حس انسان‌دوستی و نوع‌دوستی انسان مغرور قرن ۲۱ را به چالش بکشد.
چالشی که این روز‌ها خبرش از اقصی نقاط دنیا به گوش می‌رسد. از ماسک‌دزدی‌ها گرفته تا قالب کردن لوازم و مواد تقلبی و بعضاً فاسد و تاریخ مصرف گذشته به مردم. ربطی به این کشور و آن کشور هم ندارد، آن‌ها که از همه مدعی‌ترند در این میان گوی سبقت را از همه ربوده‌اند تا جایی که کارشان به دزدی دریایی مدرن نیز کشیده شده است.
بحث ما، اما این نیست. بیایید در عالم ورزش، جایی که کرونا با قدرت تمام آن را به تعطیلی کشانده و همه را مجبور کرده تا در گوشه خانه‌های‌شان ورزش کنند. این روز‌ها بحثی در ورزش جهان مطرح است مبنی بر کاهش میزان دستمزد بازیکنان تیم‌ها، به‌خصوص فوتبالی‌ها که واکنش‌های متفاوتی را در پی داشته است. حرفه‌ای‌های عالم فوتبال با برنامه‌ریزی و تعیین سهم و سقف با این مسئله برخورد کردند و در نهایت هم به نتیجه رسیدند. بسیاری از باشگاه‌های بزرگ و ستارگان نام‌آورشان نیز پذیرفته‌اند که با توجه به شرایط سخت اقتصادی حاصل از تعطیلی لیگ‌ها و ضرری که متوجه باشگاه‌ها شده، درصدی از دستمزدهای‌شان کاهش پیدا کند. بسیاری از آن‌ها حتی پا را فراتر گذاشته‌اند و خود نیز دست به کار شده‌اند و لوازم و مواد مورد نیاز برای مبارزه با این ویروس را با هزینه شخصی تهیه و در اختیار مردم قرار می‌دهند تا ثابت کنند نه فقط در زمین فوتبال که در خارج از آن نیز ستاره هستند.
نام‌های بزرگی را می‌توان در این خصوص آورد، از مسی و مارادونا گرفته تا رونالدو و توتی، جالب اینکه تمام این هزینه‌ها شخصی است، حتی میزان کسورات دستمزد این ستاره‌ها که در باشگاه‌های شخصی توپ می‌زنند و هیچ ربطی به بودجه کشور‌ها ندارد.
اینجا، اما در ایران اوضاع فرق دارد، به اندازه‌ای که وقتی از سرمربی تیم صدرنشین لیگ برتر در این خصوص سؤال می‌شود با بی‌تفاوتی جهت مصاحبه را عوض می‌کند و رنگ و رویی دیگر به آن می‌دهد. اینجا حتی آقایان مسئول هم چیزی را در این خصوص طرح نمی‌کنند تا شاید مورد قبول یا رد واقع شود. این در حالی است که فوتبال ایران به صورت کاملاً مستقیم از بیت‌المال ارتزاق می‌کند و دستش در جیب مردم است.
کرونا امتحان سختی از فوتبالی‌ها گرفت؛ امتحانی که فعلاً مدعیان مردم‌داری فوتبال ایران در آن رد شده‌اند، چون ظاهراً حاضر نیستند در این اوضاع بحرانی ریالی از قرارداد‌های میلیاردی‌شان را کم کنند و حتی حاضر نیستند در خصوص آن حرف بزنند تا مبادا کسی پیدا شود و این داستان را پیگیری کند. اینجاست که مشخص می‌شود مرد عمل بودن یعنی چه، اینجاست که مشخص می‌شود شعار دادن در مواقع معمول چقدر راحت است و عمل کردن در شرایط بحرانی چقدر سخت و البته اینجاست که مشخص می‌شود مرد عمل کیست، چون حالا باید از جیب خرج کرد و به داد مردم و کشور رسید.
جالب است که در طول تقریباً دو ماه گذشته هیچ‌کدام از فوتبالیست‌ها هیچ عکس‌العملی در خصوص کمک و همیاری با جامعه در مهار این بیماری انجام نداده‌اند تا بروند و در صف سلبریتی‌هایی قرار بگیرند که فقط از سر شکم‌سیری حرف می‌زنند و وقتی کار به جای باریک می‌کشد لام تا کام حرف نمی‌زنند. کاش ذره‌ای از مردانگی کشتی‌گیران در فوتبالیست‌هایمان بود تا اینگونه مجبور نباشیم از رفتارهای‌شان بنویسیم. کاش مرد میدان بودند و حداقل کمی بیشتر از توصیه در خانه بمانیم گام برمی‌داشتند، اما خوب می‌دانیم که آن‌ها این روز‌ها بیشتر در فکر ادامه بازی‌های لیگ و نگران حقوق‌های‌شان هستند. آن‌ها مهر سکوت بر لب زده‌اند، چون قرار نیست در این میدان سخت و خطرناک مردم‌دار باشند. فوتبال ایران در امتحان سخت کرونا رد شد، چون هیچ‌کدام از این مثلاً ستاره‌ها، مردم‌داری و آداب آن را به درستی نیاموخته‌اند.
