ارک علیشاه، یکی از مهم‌ترین و به قولی، محبوب‌ترین بنای تاریخی تبریز است. این بنای خشتی، در طول تاریخ، بی‌مهری‌هایی زیادی دیده، اما همچنان استوار و سرافراز بر بافت مرکزی شهری و تاریخی شهر تبریز، جلوه می‌کند و چشم‌ودل هر بیننده‌ای را با خود همراه می سازد. با این حال، متاسفانه این جایگاه ویژه تاریخی، نتوانسته مسئولان امر را متقاعد به مدیریت صحیح بنا و محوطه ارک کند.
محوطه ارک، سال‌ها است که در سایه ناهمانگی، کج‌سلیقگی و بی‌برنامگی شهرداری و میراث، مدیریت می‌شود. ضلع غربی ارک، متاثر از ویرانه‌های خانه تاریخی فتح‌اله‌اف است. ضلع شمالی هم که ظاهراً ورودی مجموعه است، نشانی از آستانه یک بنای ارزشمند ندارد. محوطه ارک، یک روز با قطعات سیمانی پوشیده می‌شود و روز دیگر، با شن و قلوه‌سنگ.
این در حالی است که سایه سهمگین پروژه پارکینگ‌سازی در ضلع جنوبی، هر چند ماه یک بار مطرح می‌شود و لرزه بر اندام این بنای تاریخی می‌اندازد.
گویا مسئولان امر، برای آزمون و خطاهای عمرانی خود، جایی مناسب‌‌تر از ارک علیشاه پیدا نمی‌کنند. شهرداری و میراث، هر کدام ساز خود را در ارک می‌زنند و ایده‌های کور و نامعلوم یکدیگر را در حریم اثر، تائید می‌کنند.
حتی یک شهروند عادی هم می‌داند که محوطه یک اثر تاریخی، شان و حرمت ویژه‌ای دارد. اما میراث فرهنگی، که متولی و متخصص چنین موضوعاتی است، دکه کریهی را در چند متری ارک به حال خود رها کرده و رویش نوشته «مرکز اطلاع‌رسانی گردشگری»! اما کدام اطلاع‌رسانی؟! نه کسی، متولی دکه است، نه بلیطی فروخته می‌شود و نه بروشور و اقلام فرهنگی در آن به چشم می‌خورد.
شاید وجود این دکه در کنار ارکی که همیشه مورد غفلت و بی‌مهری قرار گرفته، چیز زیاد تازه ای به نظر نرسد، اما همین یک عیب، در کنار سایر سوء‌مدیریت‌های میراث فرهنگی، نشان‌دهنده عادی شدنِ وضعیت اسفبار ابنیه تاریخی شهر و استان‌مان است.
آثار تاریخی تبریز که قرار بود با آغاز «تبریز 2018» انتخاب اول گردشگران جهان اسلام! شود، در دو سه سال اخیر، متحمل سنگین‌ترین لطمات شده است. از وضعیت مسجد کبود که بگذریم، به مقبره‌الشعرایی می‌رسیم که در میان کوهی از سیمان و بتن مدفون شده و عمده اقدامات آن، در حد مصاحبه‌های فضایی است.
ربع رشیدی، در حالی به گفته مدیران میراث، سه فصل کاوش باستانی را پشت سر گذاشته که اتفاق خاصی در حریم آن نیفتاده و گزارش شفافی هم از روند پژوهش‌ها و باستان‌سنجی‌ها، منتشر نشده‌است.
وعده چند باره برپایی موزه مطبوعات و احیای خانه تاریخی حریری، با وجود ضرب‌الاجل استاندار آذربایجان‌شرقی در روز خبرنگار، به فرجام نرسیده‌‌است.
خانه تاریخی ارفع‌الملک جلیلی، قصه پرغصه خانه‌های تاریخی تبریز است و اهمیت و منزلت اجتماعی و تاریخی آن، زیر سایه بحث‌های تملک، گم شده‌است.
خلعت‌پوشان به واسطه دوری از مرکز شهر، غریب‌ترین اثر تاریخی تبریز است. این اثر با کنگره‌های درب و داغان و در و پنجره‌های شکسته، روز‌به‌روز شکسته‌تر می‌شود و امروز به رغم وعده‌های پیاپی مرمت، در بدترین شرایط ممکن به سر می‌برد.
این ها بعلاوه ده ها مورد دیگر، از زخم‌های ملتهب میراث فرهنگی تبریز و آذربایجان‌شرقی، حکایت دارد. زخم هایی که نیازمند رسیدگی فوری است. اما چه کسی است که مرهمی بر آن ها بگذارد؟
