کد خبر: 973400
تاریخ انتشار: ۲۱ مهر ۱۳۹۸ - ۲۲:۰۲
گفت‌وگوی «جوان» با نفر اول رقابت‌های موتور کراس بانوان کشور
افسانه رجبی که با قهرمانــی در مســابقات قهرمانی موتور کراس بانوان کشور با فرزند سه ماه‌اش روی سکو اول رفت، معتقد است مادر شدن از قهرمانی برایش باارزش‌تر است.
دنيا حيدری
سرویس ورزشی جوان آنلاین: افسانه رجبی در حالی با فرزندش روی سکوی نخست مسابقات موتور کراس قهرمانی بانوان کشور در پایان هفته گذشته حضور یافت که حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. حضوری پرقدرت و کما‌فی‌السابق که قهرمان کراس بانوان ایران به رخ کشید تا نه در حرف، بلکه در عمل بگوید ورزش کردن مانعی برای مادر شدن نیست. رجبی در گفتگو با «جوان» درباره این موفقیت صحبت کرده است.

تفریحی ورزش را شروع کردم
رجبی در ابتدای صحبت‌هایش اعتراف می‌کند که خیلی اتفاقی علاقه و استعدادش را به کراس کشف کرده است: «پدرم یک موتور شهری داشت که در دوران نوجوانی ترکش سوار می‌شدم. یک بار در پارک کوهسار موتور‌های ورزشی را دیدم و متوجه شدم که آنجا یک پیست است. بعد با فروش ماشینم یک موتور برای تفریح خریدم. قصدم حضور تفریحی در پیست موتورسواری بود. می‌خواستم از اوقات فراغتم لذت ببرم، اما خیلی زود دریافتم که استعداد خوبی در این زمینه دارم که می‌تواند مرا روی سکو ببرد و حیف دیدم به استعدادی که داشتم بها ندهم.»

علاقه زیاد به کراس افسانه رجبی را خیلی زود به ملکه پیست تبدیل کرد: «هفت کاپ قهرمانی دارم و در این مورد رکورددار هستم. موفقیتی که هیچ بانوی موتورسواری کسب نکرده است. تنها یک کاپ را از دست دادم که البته کوچک‌ترین ناراحتی بابت از دست دادنش ندارم، چراکه ارزش فرزندم خیلی بیشتر از تنها کاپی است که در ویترین افتخاراتم آن را ندارم.»

دخترم مرا در ورزش قوی‌تر کرد
رجبی یک سال پیش و بعد از مسابقات کشوری شهریورماه تصمیم می‌گیرد تغییراتی اساسی به زندگی‌اش بدهد و مادر شدن را تجربه کند و اعلام می‌کند که دیگر نمی‌خواهد در مسابقات شرکت کند: «در اوج موفقیت و قهرمانی بودم، اما مادر شدن ارزشش از هر قهرمانی بیشتر بود. به همین دلیل بعد از رقابت‌های شهریورماه گفتم که دیگر مسابقه نمی‌دهم. البته کسی متوجه نشد، مهرماه بود که پزشکم خبر مادر شدنم را داد. یک ماه از مادر شدنم می‌گذشت و در حال برنامه‌ریزی برای زندگی جدیدم بودم که متوجه شدم راند دوم مسابقات کشوری قرار است برگزار شود. با پزشکم مشورت کردم که می‌توانم با این شرایط مسابقه بدهم یا نه. پزشکم گفت مشکلی نیست، البته به شرط آنکه زمین نخوری.»

رجبی در ادامه گفت: «شرایط ما در کراس به گونه‌ای است که روی موتور ایستاده هستیم و همین مسئله کمک می‌کرد که بتوانم مسابقه بدهم. به آرامی تمرین کردم و با خودم گفتم اگر کوچک‌ترین فشاری به من بیاید و اذیت شوم قید مسابقه را می‌زنم. پیش از برگزاری مرحله سوم چند ثانیه به آغاز رقابت‌ها به گزارشگر مسابقه گفتم بعد از شروع رقابت اعلام کند که باردار هستم تا بقیه بدانند چرا آرام موتورسواری می‌کنم. بعد از شروع مسابقه گزارشگر گفت که من دونفره در مسابقات شرکت کرده‌ام! منظورش من و دخترم بود.»

رجبی از شرایط حساسش در جریان مسابقه پرده برداشت: «در طول مسابقه یک مرتبه زمین خوردم، البته خدا را شکر، اتفاق ناگواری رخ نداد، اما پرچم‌دار که متوجه شرایطم شده بود کمک کرد موتورم را بلند کنم. این یک تخلف محسوب می‌شود به همین دلیل با وجود اینکه سوم شده بودم، رتبه‌ام تنزل پیدا کرد و چهارم شدم و این تنها باری بود که برایم مقامی که می‌آوردم اهمیتی نداشت و با همان چهارمی به همراه دخترم که مرا قوی‌تر می‌کرد احساس قهرمانی داشتم و پس از آن هم اعلام کردم که به دلیل مادر شدن در مسابقات شرکت نمی‌کنم.»

زندگی‌ام را با هیچ قهرمانی تاخت نمی‌زنم
مادر شدن می‌توانست تا مدت‌ها او را از میادین دور کند، اما نخستین رقابت‌های کراس قهرمانی کشور امسال آنقدر دیر برگزار شد که او بار دیگر توانست ترک موتور بنشیند: «فکر می‌کردم این‌بار دیگر مسابقات را از دست بدهم، اما هانا سه ماهه بود که گفتند راند نخست مسابقات کشوری قرار است مهرماه در پیست کراس مجموعه سرزمین ایرانیان (آیلند) برگزار شود. یکی، دو هفته تمرین کردم و به مسابقات رفتم با این تفاوت که این‌بار هانا نه همراهم که تماشاچی مسابقه‌ای بود که می‌دادم. از قبل تصمیم داشتم او را با خود روی سکو ببرم. رفتن روی سکو حق من و هانا بود. او در تمام این مدت همچون پدرش در کنارم و حامی من بود و گام به گام با من پیش آمده بود و باید روی سکو می‌رفت. وقتی قهرمان شدم با او روی سکوی نخست رفتم تا نشان دهم ورزش کردن مانعی برای مادر شدن نیست.»

بانوی اول کراس ایران موفقیت‌های خود را مدیون حمایت‌های همسرش می‌داند: «با همسرم در پیست و زمانی که روی موتور بودم آشنا شدم، اما از همان روز نخست گفتم اگر نخواهد موتورسواری را با وجود آنکه زحمت زیادی برایش کشیده بودم کنار می‌گذارم. همیشه زندگی شخصی‌ام برایم در اولویت قرار داشت و حاضر نبودم آرامش زندگی‌ام را با هیچ قهرمانی و موفقیتی تاخت بزنم، اما همسرم در تمام مراحل سفت و سخت کنارم بود و به این شکل زندگی شخصی و ورزشی‌ام با هم سازگار شد که آن را مدیون حمایت‌های همسرم هستم، درست مثل موفقیت‌هایی که اگر او نبود، موفق به کسب آن‌ها نمی‌شدم.»
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار