سرویس دینواندیشه جوان آنلاین: شب گذشته که هلال عزا طلوع کرد، عنایت شد، دستمان را گرفتند و پای منبر آیت الله فاطمینیا نشاندند. طبق روال هر سال مداحی در کار نبود و مجلس خلاصه میشد در تلاوت قرآن، سخنرانی حاج آقا که امسال محورش «معرفت الله و هدایت خاصه» است. احتمالاً این سبک از مجلس داری به مذاق خیلیها خوش نیاید، چون نه به سر و کله زدنی دارد، نه «حُس حُس حُس» ی! هر چشمی هم که اشک میریزد آرام است و تنها صدای هقهقش به گوش میآید.
من تصور میکنم اصلیترین دلیل این سبک مجلس داری که بسیار متفاوت از مرسومات است و سالها این مرد بزرگ با عمل خود بر آن تأکید دارد این است که:
۱) حاج آقا هر سال تکرار میکنند که فلسفه قیام امام حسین (ع)، رهاندن بشریت از جهل و دعوت به علم بود و اصلاً پای علم در میان بود که حضرت آنچنان به صحنه آمدند. از همین رو محور مجلس عزاداری اباعبدالله (ع) نیز باید منبر، علم و معرفت باشد و عزادار باید بکوشد در این دهه معرفت در دامن بریزد. در ابتدای مجلس دیشب هم به بحثی نسبتاً سنگین در باب معرفت الله و اشتباهی که شارحین در تفسیر خطبه اول نهج البلاغه کردهاند، پرداختند و سپس جمع را موعظه کردند به اخلاق، کظم غیظ و محاسبه نفس.
۲) به قول شخصشان ایشان بیش از ۵۰ سال است که تأکید دارند مداحها شعر و روضه مکشوف نخوانند و مصائب اهل بیت را فریاد نکشند چرا که به قلب مبارک اهل بیت بهویژه حضرت فاطمه زهرا (س) فشار میآورد. خودشان نیز که در انتهای منبر جزئی و کوتاه ذکر مصائب میکنند، سر بسته و حساب شده است و بارها و بارها عذر میخواهند از اهل بیت که به خاطر ایام عزاداری مجبور به گفتن بخشهایی از واقعهی سنگین کربلا هستند.
شاید کسی که این وصف را بخواند تصور کند چه مجلس «بیبخاری» است! اما باید قدم بگذارد در مجلس تا ببیند سیل اشک عاشقان چطور با روایت داستان ده بار شنیده شدهی عنایت اباعبدالله (ع) به شیخ جعفر شوشتری در شب اول محرم، روان میشود و چطور حاج آقا با نفس گرمش چوب میزند به دلهای مردهای که در منزل اهل و ایالشان از ترس آنها لرزانند و آنها با ریش و پشم، استغفرالله گویان میاندار هیئتند!
چه محروم و فقیریم ما که امثال این مرد بینظیر در پارکینگ منزلی هیئت میروند و صحن و سرا در قرق دیگران است؛ راستی دیشب بر خلاف هر سال که صداوسیما جلاسات را ضبط میکرد خبری از دوربینها هم نبود...