مروری کوتاه بر رفتار و اقدامات اروپایی‌ها در باره موضوع هسته‌ای ایران نشان می‌دهد که اروپا «غیرقابل اعتماد»، «عهدشکن»، «تابع و هم‌پیمان امریکا»، «زیاده طلب»، «گستاخ» و «منافق» است و به کرات در مسیر امور سنگ‌اندازی و کارشکنی کرده و به هیچ وجه روی قول کتبی اروپا هم نمی‌توان حساب کرد. ایران در راستای تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر از کشور آلمان تقاضا نمود به تعهداتش عمل کند. آلمان اولین سازنده نیروگاه بوشهر همراه با فرانسه و انگلستان رسماً از همکاری با ایران در حوزه هسته‌ای سر باز زدند و در نتیجه ایران به دلیل بدعهدی اروپا، مرکز تحقیقات هسته‌ای را ایجاد و راه قطع وابستگی به بیگانگان را در دستور کار قرار داد.
مرداد ماه سال ۱۳۸۱ با گزارش گروهک منافقین و به سبب مواضع غلط نمایندگان مجلس ششم و اشتباه مسلّم اصلاح‌طلبان (اگر نگوییم خیانت) موضوع فعالیت‌های هسته‌ای ایران به‌عنوان یک پرونده در دستور کار اتحادیه اروپا قرار گرفت و در کوتاه‌ترین زمان ممکن، پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارجاع شد.
به‌دنبال موافقت هیئت ایرانی در بروکسل با مذاکره برای اعتمادسازی، مذاکرات با ۳ کشور اروپایی در مجموعه کاخ سعدآباد منتهی به صدور بیانیه سعدآباد شده و بر خلاف نص صریح قوانین بین‌المللی، ایران تعلیق کامل غنی‌سازی اورانیوم و قبول داوطلبانه پروتکل الحاقی را پذیرفته و متقابلاً طرف اروپایی رسماً پذیرفته و متعهد شد با استفاده از حق وتو حداکثر تا سال ۱۳۸۳ پرونده ایران را از شورای امنیت خارج و مختومه نماید، تعهدی که نه‌تن‌ها هرگز عملیاتی نشد بلکه اروپایی‌ها منافقانه پا را فراتر از بدعهدی گذاشته و انتظارات غیرقانونی بیشتری مطرح کردند.
با بدعهدی و گستاخی آشکار اروپایی‌ها و انجام اقدامات مداخله جویانه آنان در حالی که اطمینان داشتند ایران اراده و توان و جرئت از سرگیری فعالیت هسته‌ای را ندارد، ایران در سال ۱۳۸۴ مجدداً فعالیت‌های هسته‌ای خود را از سر گرفته و در زمانی کوتاه با رشادت دلاورمردان هسته‌ای خود شگفتی‌ساز شد. این بار نیز اروپا به جای عبرت گیری از گذشته و احترام به قوانین بین‌المللی و حقوق مردم ایران، با کارشکنی زمینه تحمیل قطعنامه‌های متعدد علیه ایران و ارجاع پرونده ایران به فصل هفتم منشور ملل متحد را فراهم آوردند.
با حادشدن مجدد پرونده ایران، برخی سیاسیون با سهل‌اندیشی اعتماد به غرب و مذاکره مستقیم با شیطان بزرگ را تنها راه حل مشکل و عبور از تحریم‌ها اعلام و با رأی مردم این پیشنهاد به مطالبه ملی تبدیل و جمهوری اسلامی ایران به رغم تجربه سنگین گذشته و هشدار‌های مکرر رهبر معزز انقلاب اسلامی مبنی بر عدم اعتماد به شیطان و بی‌نتیجه بودن مذاکرات، یک بار دیگر راه اعتمادسازی با غرب را در دستور کار قرار داده و حاصل مذاکرات طاقت فرسا، تولد موجود ناقص‌الخلقه‌ای به نام برجام در تیرماه ۱۳۹٤ شد، اما بر خلاف ملاحظات ابلاغی شورای عالی امنیت ملی و مجلس شورای اسلامی و خطوط قرمز ترسیمی رهبر معظم انقلاب، ایران بدون دریافت تضامین لازم و انجام اقدامات گام به گام و متقابل، رأساً و یک‌طرفه تعهدات خود را عملیاتی نموده و پس از گزارش راستی آزمایی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بالاخره در دیماه ۱۳۹٤ برجام رسماً جنبه اجرایی پیدا کرد.
امریکایی‌ها نه‌تن‌ها به تعهدات خود عمل نکردند بلکه بلافاصله با اعمال تحریم‌های جدید، انجام تعهدات خود را به برجام‌های بعدی در حوزه موشکی، حمایت از جبهه مقاومت و... موکول کردند و اروپایی‌ها نیز یک‌بار دیگر در امتحان صداقت رفوزه شده و در یک هماهنگی آشکار با جدیت، پیگیر مطالبات شیطان بزرگ شدند. با خروج رسمی و علنی امریکا از برجام در اردیبهشت ماه ۱۳۹۷، اروپایی‌ها در نقش پلیس خوب با عنوان تلاش برای تضمین حقوق برجامی ایران و با هدف پنهانی وقت کشی و تضمین باقی ماندن ایران در برجام، باب مذاکره با کشورمان را آغاز کردند، اما گستاخانه انجام تعهدات برجامی خود را به تصویب پروتکل‌ها و کنوانسیون‌های استعماری نظیر پالرمو، FATF و CFT از یک‌سو و قبول مذاکره در باره موشکی و سایر موضوعات مورد علاقه غرب کرده و به این ترتیب یک سال دیگر از وقت طلایی ایران را گرفتند. آخرین شکلات تلخ اروپا برای فریب ایران ارائه سامانه تحقیرآمیز اینستکس بود که از بهمن ماه ۱۳۹۷ تا کنون هرگز اجرایی نشده و هر بار با بهانه‌ای اجرای آن به تعویق افتاده است.
مفروض ۳ دولت اروپایی این بود که ایران اراده و توان و قدرت خروج از برجام و مقابله به مثل ندارد به همین دلیل عزم خود را برای تشدید فشار‌ها و تکمیل پازل مهندسی شده با هدف تسلیم ایران جزم نمودند. این بار نیز اروپایی‌های حیله‌گر از نفاق علنی خود طرفی نبسته و بالاخره ایران ۶۰ روز پیش برای اعمال اقتدار خود و بهره‌گیری از حقوق مصرح در بند‌های ۲۶ و ۳۶ برجام وارد میدان شده بخشی از تعهدات خود را کاهش داده و به طرف اروپایی ۶۰ روز مهلت داد تا به تعهدات برجامی خود عمل کند.
اینک پس از گذر از مهلت ۶۰ روزه جمهوری اسلامی ایران به وعده خود عمل کرده و گام دوم کاهش تعهدات خود را عملی کرده و به اروپایی‌ها تفهیم کرد که در راهبرد کاهش تعهدات کاملاً جدی است و این مسیر را حتی تا خروج کامل از برجام ادامه خواهد داد و به طرف اروپایی حق استفاده از استراتژی وقت کشی و تضییع حقوق ایران را نخواهد داد و در این راهبرد تمام جناح‌ها، مردم و نیرو‌های مسلح متحد و پشتیبان مسئولان و دولتمردان هستند.
