سرویس جامعه جوان آنلاین: شهرداری‌ها در کشور در حکم دولت‌های محلی هستند که همچون قوه‌مجریه خدمات مربوط به شهروندان را ارائه می‌کنند و به گونه‌ای که این خدمات روی کیفیت زندگی شهروندان تأثیرگذار است.
شهروندان هم سرمایه‌های هر کشور به حساب می‌آیند و هرگونه سرمایه‌گذاری، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری می‌تواند روی زندگی شهروندان، رضایت و مشارکت آنان اثرمستقیم برجا بگذارد.
بالندگی، شکوفایی شهر و شهروندان نیازمند سیاستگذاری‌ها، برنامه‌ریزی‌های اصولی، حمایت‌های مادی و معنوی دولت و اقدامات خلاقانه برای پیشرفت همه‌جانبه است، اما پس از گذشت حدود ۱۲۰ سال از تشکیل نهاد شهرداری، هنوز این نهاد با انبوهی از مشکلات دست‌و‌پنجه نرم می‌کند. نبود حمایت‌ها از این نهاد بزرگ سبب شده تا در سال‌های متمادی به جای حل مشکلات و پیشرفت فقط شهرداری‌ها در دولت‌ها مسائل و مشکلات خود را دست به دست کنند.
بسیاری از مراکز بالادست با اسناد و مصوبات خود شهرداری‌ها را ملزم به انجام اموری می‌کنند، ولی شهرداری‌ها همواره به‌دلیل نبود منابع درآمدی پایدار در ارائه خدمات بدهکار شهروندان هستند.
بی‌توجهی به این نهاد عظیم و گسترده کار را به جایی رسانده که بعضاً در رسانه اعلام می‌شود، برخی شهرداری‌ها حتی قادر نیستند هزینه حقوق پرسنل خود را بدهند چه برسد به اینکه بخواهند خدمات عمرانی، شهری و اجتماعی و فرهنگی ارائه دهند.
درآمد بسیاری از شهر‌ها به‌واسطه حضور دستگاه‌های خدماتی شهری بسیار بالاست، ولی در عمل سهم آنان از این درآمد‌ها ناچیز است و حتی جوابگو فعالیت‌های نگهداشت شهر و حقوق پرسنل را هم نیست.
در این میان مالیات بر‌ارزش‌افزوده و سایر درآمد‌ها مستقیماً به جیب دولت واریز می‌شود و در عوض برای توسعه شهری به‌صورت قطره چکانی هزینه و اعتبارات پرداخت می‌شود.
بی‌توجهی به توسعه شهری و ارتقای زندگی شهروندان سبب می‌شود تا شهروندان نیز تمایل چندانی به پرداخت عوارض در بخش‌های مختلف نداشته باشند و اینگونه است که معمولاً شهروندان در عمل به جای مطالبه‌گری همواره بدهکار هستند!
محقق نشدن مدیریت یک‌پارچه سبب شده تا شهر‌ها تقریباً سلیقه‌ای اداره شوند و فقط مسائل روزانه خود را انجام دهند و از طرف دیگر روند سریع شهرنشینی بر مسائل و مشکلات شهری شهروندان افزوده است. حمایت‌های کاغذی دولت از شهرداری‌ها دردی را هم دوا نمی‌کند.
بسیاری از تصمیمات برای زیرساخت‌های شهری و ارتقای زندگی شهرنشینی با هزینه‌کرد از جیب شهروندان صورت می‌گیرد.
فشار دولت به شهرداری‌ها مستقیماً به شهروندان وارد می‌شود. دولت اعتبار خود را از مردم می‌گیرد، ولی در عمل حاضر نیست برای شهر و شهروندان هزینه کند.
