اگر بازی کلامی سه کشور اروپایی برای شناخت آن‌ها در یک سال گذشته کافی نبود تا به خوبی درک کنیم که آن‌ها هم بخشی از راهبرد امریکا هستند تا ایران را در برجام نگه دارند و امریکا با فشارهایش، شانس خود را برای به تسلیم وا داشتن ایران بیازماید، مواضع و رفت‌و‌آمد‌های دو ماه اخیر آن‌ها برای این برداشت کافی است. چه چیزی موجب شد تا اروپایی‌ها به تحرک واداشته شوند و با زبان تهدید و التماس باقی نگه داشتن ایران در برجام و یا ممانعت از گام‌های قانونی و تقابلی برای کاهش تعهدات برجامی از سوی ایران را دنبال کنند؟ تقریباً از نشست G۷ بدین سو، مقامات سه کشور اروپایی به وضوح گفتند، خواسته‌های ترامپ برای افزودن موضوعات جدید به برجام و ابدی کردن محدودیت‌ها برای ایران را قبول دارند، ولی به جای خروج از برجام، توصیه بازی با زمان را داشتند تا موجب تحریک ایران نشوند. در دو ماه گذشته اجماع روی راهبرد مقاومت و گام‌های هوشمندانه تقابلی، ثمره‌ای روشن داشته و ترامپ را از جایگاه قلدری به حفاظت از سربازان خود در منطقه رانده و اروپا را دستپاچه کرده است تا به جای وعده اجرای تعهدات، اقدامی عملی را از خود نشان دهد. آنچه اروپا از ماه‌ها قبل در مورد اینستکس مطرح کرد، به جای تعهدات برجام برای عادی شدن مناسبات تجاری و بانکی ایران، یک ریل‌گذاری جدید و انحرافی و فریبکارانه است و هیچ ارتباطی با موضوع تحریم‌ها ندارد، بلکه یک سامانه برای موضوعات غیر تحریمی و با سقف مالی بسیار مضحک و شوخی‌وار که مکانیزم‌های آن قبل از اینکه برای ایران نفعی داشته باشد، در خدمت منافع اروپا و در مسیر راهبرد بزرگ غرب و امریکا در قبال ایران است.
این سامانه مالی که در نشست وین، شروع به کار آن را اعلام کردند، حتی چیزی کمتر از فرمول نفت در مقابل غذا و دارو است؛ چرا که اروپا خرید نفت از ایران را ممنوع کرده و فقط برای مکیدن و بیرون کشیدن بخشی از بنیه مالی ایران است که از منابع دیگر حاصل شده است. این درحالی است که مفاد برجام با همه اعوجاج و کاستی‌های محتوایی آن که مذاکره‌کننده ایرانی آن را نادیده گرفته و شرایط امروز را به‌وجود آورده، طرف‌های غربی را مسئول تسهیل مناسبات بانکی و تجاری با ایران می‌داند که باید خسارت‌های تجاری و مالی ایران در سال‌های گذشته و خسارت‌های ناشی از تحریم‌های ترامپ را بدان افزود و اروپا که شریک دزد در قافله برجام بوده، مسئول پاسخگویی به آن است. حال اگر این حجم از تعهدات را با آبنبات مسموم و کوچک اینستکس، بخواهند جایگزین کنند تا ایران از اقدامات خود در روز‌های آینده جلوگیری کند، یکبار دیگر کلاه گشادی را خودمان بر سرگذاشته‌ایم. شورای امنیت ملی کشورمان مطالبه نفتی، بانکی و تجاری و نه در حجم و اندازه اینستکس، بلکه در اندازه و قواره‌ای که برجام تأکید کرده را باید ملاک ارزیابی رفتار عمل اروپا قرار دهد و با استمرار در گام‌های جدید تا زمانی که نتایج عملی و نه وعده‌های فریبکارانه روشن شود، مسیر سیاست‌های تعدیل تعهدات ایران در برجام ادامه یابد؛ چرا که همین اندازه عقب‌نشینی اروپایی‌ها هم به برکت مقاومت و تقابل به دست آمده، در کمین اقدامات تنبیهی ترامپ است و هیچ تضمینی برای کانال پیشنهادی اروپا وجود ندارد، که کمترین تأثیری روی حوزه‌های تحریمی و جبران خسارت و فشار‌های امریکا به ایران ندارد.
