هنگامى که عصر یک روز تابستانى خانم عشرت شایق را در دفتر کارش در موزه کاخ سعدآباد ملاقات کردیم، او مشغول گفت وگو با چند نفر بود که به همین علت، چند صباحى منتظر ماندیم تا مدیر مجموعه سعدآباد از جلسه فارغ شود. میزکار او مملو از پرونده ها، کتاب ها و یادداشت هایى بود که نشان مى داد مدیریت این مجموعه عظیم آن هم به دست خانمى که تجربه معلمى و نمایندگى مجلس را در کارنامه خود دارد، چندان هم آسان نیست. او از حضور سه زن در کابینه دولت احساس خوبى داشت اما مى گفت باید با مقدمه چینى و کار کارشناسى این حضور را فراهم کرد.
گفت وگوى ما را درباره پیشنهاد سه وزیر زن آن هم براى اولین بار در نظام جمهورى اسلامى ایران در ذیل مى خوانید.
حضور سه زن درمیان وزراى پیشنهادى رئیس دولت به مجلس را که در این ۳۰ ساله انقلاب بى نظیر بوده است، چگونه ارزیابى مى کنید؟
در یک وزارتخانه فقط به یک اسم نمى شود بسنده کرد و من شخصاً جنسیت را معیار نمى دانم. یک روز ممکن است در نوع شاخصه ها براى اداره یک وزارتخانه به این نتیجه برسند که همه کابینه مرد باشد و یک وقت ممکن است طبق شاخصه هاى دیگر نام زن هم درمیان اعضاى کابینه باشد. اگر بخواهیم به مانند کشورهاى غربى با آمار اینگونه خودمان را به اثبات برسانیم و به کمیت توجه کنیم جاى تاسف است؛ چرا که خودمان داریم رد نظریه دینى مى کنیم.
دشمن درگذشته زمانى که مى خواست به عرصه ارزش هاى دینى ورود پیدا کند ضرب المثلى ایجاد کرد به این معنا که «یک دست صدا ندارد»، البته از دیدگاه وحدت ضرب المثل خوبى است ولى آنها مى گفتند پیامبراکرم(ص) نمى تواند مدعى بسیارى از موضوعات باشد و این تئورى خود را آرام در گوشه گوشه نظریه هاى پایانه اى فکرى القا کردند و به همین صورت اینگونه افکار را در مسائل دیگر از جمله موضوع انقلاب کبیر فرانسه رسوخ دادند. در آن زمان زن را به عنوان جنس ارزان وارد بازار کردند و آمار مى دادند که خانم هاى ما از منزل وارد اجتماع شده اند، در حالى که زنان غربى وارد اجتماع نشده بودند بلکه از خانواده منفک شده بودند و به عنوان کارگر ارزان در کارخانجات کار مى کردند. ما باید در قدم اول این نگاه را اصلاح کنیم، اگر امروز اعداد در کابینه دولت جمهورى اسلامى ایران بخواهد نسبت به جنسیت امتیاز به شمار آید این جاى افسوس دارد چرا که دین ما دین کیفى است نه کمى.
به نظر شما حضور سه زن در وزارتخانه هاى مختلف از جمله وزارت رفاه و تعاون مى تواند مثبت قلمداد شود؟
واقعاً جاى سؤال است که یک وزارتخانه در حال ادغام باشد و آن را به یک زن پیشنهاد دهند.
در وزارت رفاه چه بهتر بود در سال هاى قبل رئیس سازمان بهزیستى را در اختیار یک خانم قرار مى دادند؛ چرا که گماردن یک خانم در این سازمان سنخیت کاملى با روحیات زن داشته است؛ البته در گذشته نزدیک ما تلاش هاى بسیارى را در این زمینه انجام دادیم اما به نتیجه نرسید. سنخیت واگذارى این سازمان به یک زن به این دلیل است که درصد جمعیتى که از این سازمان خدمات مى گیرند بیشتر زنان هستند و این گروه زنان و دختران هستند که از سازمان بهزیستى ارتزاق مى شوند. در سازمان آموزش و پرورش هم مجلس هفتم تلاش بسیارى کرد که زنان اندیشمند و فعال را در مدیریت سازمان هاى استانى آموزش و پرورش به کار گیرند ولى این اتفاق نیفتاد و ما الآن یک خانم باتجربه براى مدیریت خوب در سطح استان ها نداریم.
پیشنهاد سه زن به عنوان وزیر از سوى احمدى نژاد به مجلس آیا در پیشرفت و توسعه کشور تاثیرى خواهد داشت یا نه؟
در فضاى سیاسى کنونى جهت ایجاد یک موج جدید و تحت الشعاع قراردادن بعضى از جریانات سیاسى که در جامعه فعالیت مى کنند معرفى سه زن در کابینه، موج مثبتى ارزیابى مى شود. مساله دیگر این است که انتظار نه ۳۰ ساله بلکه غریبانه جامعه زنان اتفاق افتاد و با این کار بخشى از جمعیت کشور احساس خرسندى مى کنند که دولت به آنها بها داده است. از طرف دیگر کسانى که به عنوان تندروهاى جریانات سیاسى همیشه با بزرگنمایى مسائل و مشکلات زنان، چالش هاى زیادى براى دولت و نظام ایجاد کرده بودند خلع سلاح شدند و آنها در این رابطه حرفى براى گفتن ندارند. اما با دیدى دیگر که به این موضوع نگاه مى کنیم مى گوییم آیا ما به عنوان جامعه دینى با مراکز تصمیم گیر و مراجع ذى ربط دینى مشورتى کرده ایم؟ اگر مشورت شده است که خوب است اما اگر مشورتى صورت نگرفته است ما نباید با متخصصین و اندیشه پردازان دینى در موضوعى به این اهمیت مشورت کنیم؟
آسیب هاى این انتخاب را چه مى دانید؟
این انتخاب چند آسیب دارد و آن اینکه اگر مجلس تحت هر شرایطى به سه وزیر پیشنهادى یا دو نفر از آنان راى اعتماد بگیرند و عملیات کارى آنها شروع بشود، آیا این سه وزیر مى خواهند مدیران میانى، پایه اى و استانى خود را خانم بگذارند و ما شاهد وزارتخانه هایى خواهیم شد که زنان در آن فعالیت دارند؟ اینها سؤالاتى است که باید پاسخ داده شود.
آسیب و ضررهاى این انتخاب براى جامعه زنان چگونه است؟ اگر هرکدام از این وزارتخانه ها که به دست زنان سپرده شده است، کارایى و بازدهى لازم را نداشته باشند اینگونه برداشت نمى شود که زنان ناکارآمد هستند و این به ضرر جامعه زنان نیست؟ آیا تا الآن که مدیران میانى به صورت عام از زنان نبوده اند، هم اکنون که شاهد وزیر شدن سه زن هستیم، نمى تواند به ضرر جامعه زنان باشد؟
در حالت کلى این اتفاق مى افتد و به این دولت هم مرتبط نیست. جامعه سیاسى ما متعادل نیست و ما موازنه سیاسى نداریم، در کار اجرا هم تعادل اجرایى نداریم. در تصمیم گیرى هاى کلان این افراط و تفریط آسیب مى رساند. یک روز تفریط در حدى است که حتى رئیس یک منطقه آموزش و پرورش را هم زن نمى گذاریم و یک دفعه وزیر آن را زن قرار مى دهیم. البته این مسائل فارغ از دولت احمدى نژاد است.
ما در گذشته رئیس سازمان بهزیستى یک استان یا یک شهرستان را زن قرار ندادیم و حتى مرکز توانبخشى را به زنان نسپرده ایم، ولى یک دفعه وزیر رفاه را یک زن قرار داده ایم. هر چند که وزیر این بخش نقش هماهنگ کننده دارد و شاید رئیس جمهور به این نتیجه رسیده است که اگر در جهت کوچک سازى دولت این وزارتخانه توزیع شود ضررى ندارد و به همین دلیل این انتخاب را انجام داده است.
شما گفتید قبل از آنکه وزارتخانه اى را به دست زنان بسپاریم باید مدیران میانى و استانى را زن قرار بدهیم؛ انتخاب یک زن بدون آن شرایطى که شما گفتید خوب ارزیابى مى شود یا خیر؟
با انتخاب هاى اینگونه جامعه زنان دچار ذوق زدگى و شوق و شور مى شود اما در سطح مى ماند و وقتى مى خواهد وارد عمق شود تازه مى فهمند که چه آسیب هاى متعددى را پذیرفته اند؛ مثلاً اگر زنى بخواهد چهار نفر از رؤساى سازمان هاى زیر نظر خود را زن قرار دهد مورد سؤال قرار مى گیرد که آیا مى خواهید وزارتخانه زنان تشکیل دهید. اگر دولت نخواهد حضور زنان را با همین سه زن تمام بکند یک موج فراگیر شوق و امید ایجاد خواهد شد که دفعتاً شکل مى گیرد و دفعتاً از بین مى رود. اما اگر دولت نخواهد در کنار این سه زن دست به انتصاب و انتخاب چند استاندار و فرماندار بزند، باز هم موج جدیدى از ذوق زدگى در میان زنان ایجاد مى کند که بدون کار کارشناسى روبه جلو مى رود. جاى سؤال دارد که این حرکت حرکتى عمقى است یا سطحى؟
به نظر شما پیشنهاد آن سه زن از سوى احمدى نژاد با مشورت بوده است؟
چون ما از جامعه فراگیر مرتبط با احمدى نژاد خبر نداریم نمى توانیم اظهارنظر شفافى ارائه بدهیم؛ از طرف دیگر رئیس جمهور حق دارد که وزراى خودش را انتخاب کند البته در قرآن و روایات ما تاکیدات بسیارى به مشورت شده است و یک عنصر براى پیشرفت امور به حساب مى آید و اگر مدیرى مشورت را لحاظ کند هم ارتقا در تصمیمات را دارد و هم اینکه مخالفان کمترى پیدا مى کند و حوزه حمایتى بیشترى پیدا خواهد کرد.
در این زمینه خاص اولین و مهم ترین جایگاه، پایگاه و خواسته انقلاب ما روحانیت است و ما هرگاه در ۱۰۰ سال اخیر هرگاه از روحانیت فاصله گرفتیم به انحراف کشیده شده ایم و الان هم باید گذشته را به دقت بررسى کنیم و از علما و مراجع دینى نظر و نظرخواهى کنیم.
احمدى نژاد در اوان دولت نهم تصمیمى مبنى بر ورود زنان به ورزشگاه گرفت که با مخالفت علما و بسیارى از گروه ها و احزاب مواجه شد؛ به نظر شما انتخاب سه وزیر زن در آن راستا قرار مى گیرد و اصلاً قابل مقایسه است؟
این دو موضوع تفاوت هایى با هم دارند؛ اولى موجى را فقط در حوزه ورزش مطرح کرد و وسعت کار بسیار کم بوده و این خواسته همیشه جزء مطالبات تعداد معدودى از زنان بوده است و آن بهانه بود براى اینکه فرافکنى دیگرى در حوزه زنان روى همان بحث چالش مدیریتى انجام شود. اما در اینجا حوزه متفاوت است؛ چرا که حوزه، حوزه سیاسى اجرایى است. اینجا اگر آسیب ببینیم قابل جبران نیست و البته اگر موفق بشویم بسیار مثمر ثمر خواهد بود.
عده اى معتقدند که حضور زنان در وزارتخانه ها موضوعى سمبلیک، نمایشى و سیاسى به شمار مى آید؛ آیا واقعاً اینگونه است؟
من هم همه منظورم همین بوده است. باز هم تکرار مى کنم ما در رده هاى استانى و شهرستانى یک رئیس بهزیستى زن نداریم و یک دفعه یک وزیر زن به مجلس پیشنهاد مى کنیم و به نظر من حرکت احمدى نژاد در این زمینه پاسخ دادن به مطالبات بخشى از جامعه است و دغدغه اى که امروز زنان بر سر سفره افطار دارند تحت الشعاع این ذوق زدگى قرار مى گیرد. زنى که در جامعه با انواع و اقسام مشکلات دست و پنجه نرم مى کند بشنود که از جنس او سه وزیر به مجلس پیشنهاد شده است دچار ذوق زدگى مى شود. این زن به مانند کسى است که ،۳۰ ۴۰ ساعت گرسنه و تشنه مانده است و یک دفعه مقدار زیادى غذا به او بدهند، بیمار مى شود و باید برود پیش پزشک معالج تا تحت مداوا قرار بگیرد. چرا چون که این کار بر پایه کار کارشناسى و برنامه ریزى شده نمى باشد.
روزنامه گاردین اسپورت در مطلبى پیشنهاد سه وزیر زن از سوى احمدى نژاد به مجلس را مستقیماً به فعالیت هاى انتخاباتى زهرا رهنورد مرتبط دانسته است؛ آیا این مطلب با توجه به زیرساخت هاى فرهنگى و مذهبى جامعه ما درست به نظر مى رسد؟
گاردین در خواب آشفته سیاسى خود خیلى حرف ها مى زند. علتش هم این است که گاردین مسائلى را در مورد جامعه زنان ما نمى داند یا نمى خواهد بداند. یکى از مهم ترین دستاوردهاى انقلاب اسلامى ایران براى زنان ایرانى بسیج است که تا به حال آن طور که باید و شاید به آن توجه نکرده ایم.
ما در دورترین نقطه کشور پایگاه هاى مستقلى داریم که ضمن استقلال خود در راستاى تبیین اهداف نظام قدم برمى دارند. شجره بسیج به عنوان یادگار امام راحل که از ترجمان دینى در ساختار مختلف تشکیلاتى ریخته شده است در جهت اقتدار و توسعه و پیشرفت نظام قدم هاى مثبتى برداشته است. حوزه زنان ما در انقلاب و بعد از آن در متن جامعه بوده است آن هم در بدنه قوى و منسجمى به نام بسیج، که دشمنان دانا و دوستان نادان نمى خواهند این را بپذیرند. اگر از همین حوزه که دستاورد انقلاب اسلامى است نگاه کنیم ما در حوزه زنان پیروز بوده ایم و چه نخبگان و تحصیلکردگانى از این مرکز به جامعه عرضه شده است. در مورد مطلب گاردین باید بگویم زهرا رهنورد ابزارى برخورد کرده. در انتخابات گذشته زنان ما کاملاً ابزار شدند و بعضى از کاندیدا از حضور یک زن در کنار خود استفاده مى کردند؛ خانمى که نیروى همراه و زینت المجالس شناخته شده بود. رهنورد در زمان تبلیغات در بسیارى از برنامه ها مى نشست و با خودکارش بازى مى کرد و فیگور سیاسى مى گرفت.
این زنان ابزار سیاسى بودند نه براى عملیات واقعى بلکه براى عملیات سطحى و آبکى آن هم براى تبلیغات یک کاندیداى خاص. در گذشته خاتمى وعده حضور چهار تا شش زن را در کابینه داده بود و ما مى توانیم بگوییم مطالبه بر زمین مانده گذشته را احمدى نژاد عملى کرد و این مطالبه به گذشته برمى گردد و اینکه این مطالبه بحقى بوده است یا نه بحث دیگرى است. روزنامه گاردین بهتر است قبل از پرداختن به موضوعى مربوط به جامعه زنان، بیشتر مطالعه و تحقیق انجام دهد و شخصیت زنان ایرانى را در یک نفر خلاصه نکند.
عده اى معتقدند حضور سه زن کپى بردارى از وعده هاى کروبى و رضایى در زمان تبلیغات ریاست جمهورى است، آیا واقعاً اینگونه است؟
اگر فرض را برهمین بگذاریم، البته اگر با کار کارشناسى و دقیق صورت گرفته باشد مثبت است؛ چرا که رئیس جمهور به نظرات و دیدگاه هاى دیگر کاندیدا توجه داشته و به آن دیدگاه ها اهمیت داده است. اما از نگاه دیگر اینکه آیا دغدغه هاى دیگر کاندیداى ریاست جمهورى که رئیس دولت فعلى به آن جامه عمل پوشانده کار تبلیغى بوده یا کار تدوینى، کارکارشناسى بوده یا غیر کارشناسى این قابل بحث است. یکى از آن دو کاندیدا که روى این موضوع مانور مى داد و نماینده جریانى به نام اصلاح طلب بوده است قبلاً وعده انتخاب زن در کابینه را داده بودند و عمل نکردند و این موضوع تازه از سوى آنها به شمار نمى آید.
عده اى انتخاب این سه زن را از سوى احمدى نژاد، با بالگرد رساندن افرادى به قله کوه مى دانند بدون آنکه این افراد سختى ها و مشکلات مسیر را طى کرده باشند؛ آیا اینگونه است؟
ممکن است بعضى از آقایان هم به این مساله دچار شده باشند اما چون عموماً این بحث در مورد آقایان طبیعى شده است صحبتى در این زمینه صورت نمى گیرد. شروع فعالیت زنان در عرصه وزارت تازه شروع خواهد شد و اگر آسیبى در این زمینه دیده شود آسیب سخت و عمیقى خواهد بود و این آسیب در جوامع دیگر به مراتب پایین تر است و تبعات جامعه ما را ندارد. به عقیده من زنان جامعه ما زنان را قبول ندارند؛ چرا که اگر قبول داشتند تنها هشت زن به مجلس راه پیدا نمى کرد و ما باید به این باور منطقى برسیم. در جامعه امروزى ما یک روز خانم ها را به زیبایى هاى گونه و بینى سرگرم مى کنند و یک روز دیگر هم با مسائلى پیش پا افتاده و این بازى یک روز در بحث کلان جامعه اتفاق مى افتد که قضیه بسیار متفاوت است. اگر در بحث کلان جامعه بیاییم این خانم ها را به بهاى سوختن به پاى مردان ضعیف کابینه بسوزانیم حق زنان را پایمال کرده ایم. مقام معظم رهبرى فرموده اند که: زنان احقاق حق کنند ولى در چهارچوب ارزش ها و البته ارزش زنان ایرانى تا الآن تا حدود زیادى حفظ شده است. ما نان غرب را نمى خوریم که بخواهیم زنان خود را با غربیان مقایسه کنیم.
تجربه و توان مدیریتى سه وزیر پیشنهادى زن را چگونه ارزیابى مى کنید؟
همه رنگ ها خوبند اما توى محرم هیچ موقع صورتى نمى پوشند، همه فصل ها خوبند اما توى زمستان پیراهن آستین کوتاه نمى پوشند؛ همه چیز زمان، مکان و زمینه خاص خود را مى خواهد. زمینه که براى فعالیت فراگیر زنان در جامعه عملیاتى شده بود در کجا دیده مى شود به جز بسیج؛ در حوزه هاى بسیج زنان در امور مرتبط به خود دچار مسؤولیت هستند. به راستى ما در چند تا دستگاه دولتى زنان را به درستى مورد اعتنا قرار داده بودیم. اگر این دولت به جامعه زنان اهمیت داده است جاى تقدیر و تشکر دارد اما به نظر مى رسد ما داریم حوزه اجرا را فداى حوزه سیاسى مى کنیم. هر چند فضاى سیاسى امروز بهانه بسیارى از بهانه جویان را از بین برد و دعواهاى بسیارى از تندروها را جمع و آنها را خلع سلاح کرد.
همچنین جریان فمینیستى تندرو را خلع سلاح کرد و بسیارى از مدافعان نامدافع حقوق زنان را که به بهانه حقوق زن از منافع شخصى و گروهى استفاده مى کنند محدود کرد.
بسیارى از چالش هایى که از رسانه هاى دنیا علیه جامعه ما در مورد زنان بود خنثى کرد. ولى به چه قیمتى، اگر حوزه سیاسى تقویت و حوزه اجرا لاغر شد چه برسر زنان ما مى آید؟
این یعنى جامعه کاریکاتورى که از همه سو آسیب مى رساند. اسلام دین اعتدال و میانه روى است، اسلام تنها شعار عدالت و اعتدال نمى دهد. چرا ما باید فریب تبلیغات و بوقچى هاى غربى را که مى خواهند ما را به چالش بکشانند بخوریم. این تنها در رابطه با دولت نیست و به کل جامعه سیاسى اطلاق مى شود.
شما از مشکلات حوزه زنان نام بردید، انتخاب این سه زن را در حل مشکلات زنان مؤثر مى دانید؟
به نظر من با انتخاب سه زن به عنوان وزیر مشکلات جامعه زنان حل نمى شود، چون در بسیارى از زمینه ها کاریکاتورى عمل مى کنیم، مثلاً در حوزه پرستارى فارغ التحصیلان پرستار آقا کمتر از زنان نیستند اما در بیمارستان اکثریت پرستاران زنان هستند؛ چرا باید به این گونه باشد.
انتخاب خانم سوسن کشاورز را به عنوان وزیر آموزش و پرورش چگونه بررسى مى کنید؟
وزارت آموزش و پرورش و تعاون خوب است به دست خانم ها اداره شود و در آموزش و پرورش چند تا از معاونان و رؤساى استان ها به دست زنان بیفتد و زنان تمرین مدیریتى در این حوزه ها داشته باشند.
با این راه زنان قدم به قدم به تجربه لازم مى رسند. من این آمادگى را دارم که به عنوان یک معلم آموزش و پرورش که چندین سال پاى پیاده به مدارس رفته ام با خانم معرفى شده یک گفت وگوى کارى و مناظره داشته باشم آن هم در حضور زنان و کارشناسان این حوزه. به راستى این خانم در حوزه مدارس خارج از کشور اشرافیت لازم را دارد؟ آیا درد ارتقاى شغلى معلمان را مى داند؟آیا در حوزه تیزهوشان اشرافیت دارد؟آیا در تورم معلمان مازاد تهران، در کمبود نیروهاى مناطق محروم تجربه، تخصص و اشرافیت لازم را دارد؟
آیا با دادن یک برنامه چهار و پنج صفحه اى و دفاع کردن از آن برنامه مى توان وزیر شد و کارآیى لازم را نشان داد؟
وزیر پیشنهادى زن را براى حوزه تعاون چگونه ارزیابى مى کنید؟
وزیر رفاه یک وزیر هماهنگ کننده است که هر کسى را بگذارند اداره مى کند، خواه یک فرد قوى یا ضعیف، اما وزارت آموزش و پرورش یک وزارتخانه عملیاتى است. وزارت بهداشت و درمان یک حوزه عملیاتى است و خانم دستجردى زن قدرى است و سابقه خوب قانونگذارى دارد؛ یک جراح حوزه تخصصى زنان است و در بیمارستان کار مدیریتى انجام داده است. اما اینکه در مدیریت کلان بهداشت و درمان بخواهیم خانم دستجردى را به عنوان وزیر معرفى مى کنیم باید در روزهاى گذشته او را به عنوان معاون وزیر مى گذاشتیم یا پستى شبیه به این. البته لنکرانى یکى از وزراى بسیار شایسته این دولت بوده و یکى از شایستگى هایش این بوده که از خانم باروتى به عنوان یکى از معاونانش استفاده کرد.
همانطور که شما اشاره کردید یکى از وزراى کارآمد و شایسته دولت نهم لنکرانى بود، به نظر شما جایگزینى خانم دستجردى را به جاى ایشان چگونه مى توان توجیه کرد؟
من فقط با یک جمله لنکرانى را توصیف مى کنم و به بقیه جاها نمى پردازم. آقاى لنکرانى عطر بوى خوش خدمت را به مشام رساند. او اثبات کرد که یک جوان خلاق و نخبه مى تواند کارآمد و توانمند هم باشد.
امثال لنکرانى جزو مصادیق تعاریف مقام معظم رهبرى بودند که وقتى فرمودند دولت پرکار یعنى لنکرانى ها، دولت پرتلاش یعنى لنکرانى ها، دولت ساده زیست یعنى لنکرانى ها، باید گفت این روزنه خوش خدمتى با جوانى و جوانگرایى همراه شد. باید از رئیس جمهور پرسید چه اتفاقى افتاد که او را برداشت.
اگر کسى بتواند پاسخگوى مطالبات مردم در بخش آموزش و پرورش باشد و حتى ۲۰ درصد از مشکلات آموزش و پرورش را حل کرد باید به دستش بوسه زد. من اگر به این حوزه که آموزش و پرورش است ورود پیدا مى کنم حوزه تخصصى ام است و در مورد بقیه وزارتخانه ها اطلاعات عام دارم. بالاخره آموزش و پرورش وزن زیادى دارد و سنگینى وزارتخانه ها روى دوش این وزارتخانه است، نه بدین معنا که اگر خانمى در راى اعتماد ندهد هر چند که موضوع عادى به نظر مى آید اما ما در یک نظام به سر مى بریم که مجموعه نظام براى ما مهم است نه یک قوه و بخشى از آن. اگر این اتفاق بیفتد در حقیقت دولت از نگاه بخشى از جامعه نمره مثبت مى گیرد و مجلس نمره منفى و این خروجى جالبى ندارد؛ چرا که مجلس هم یک قوه مهم و با ارزش است. در این زمان است که برخى از رسانه ها و حوزه هاى اطلاع رسانى، جامعه زنان، نظریه پردازان، تندروها و کندروهاى سیاسى انواع تخریب را وارد مى دانند. به فرض اینکه هر سه وزیر پیشنهادى هم راس این وزارتخانه ها قرار بگیرد، این وزارت را از بین نمى برد.
زمانى که نام سه زن را در وزراى پیشنهادى دولت به مجلس دیدید چه احساسى به شما دست داد؟
زمانى که این موضوع را از طریق رسانه ها شنیدم من به عنوان همکار بعضى از وزراى پیشنهادى در مجلس هفتم بسیار خرسند شدم؛ خرسند از اینکه من هم افتخار داشتم یک دوره در مجلس با این افراد همکار باشم و همان همکاران در این دوره مى خواهند به مردم خدمت کنند آن هم به شکل کلان و فراگیر؛ ولى یک لحظه با خودم گفتم چرا یکى از آن سه تن در وزارتخانه رفاه؟چرا هماهنگ کننده؟ و با خودم گفتم اگر سازمان بهزیستى بود بهتر و شایسته تر نبود؟ من انتخاب این سه زن را در بستر و جایگاه خودش خوب ارزیابى نمى کنم؛ چرا که مى طلبد قبل از وزیر شدن یک زن، ۱۰ رئیس سازمان در جاهاى مختلف داشته باشیم. اما در کنار این باید این را هم بگویم که باید به زنان قدرت حضور داد اما قدرت حضور باید در ابعاد فرهنگى، اجتماعى و سیاسى مورد لحاظ قرار گیرد.
باز هم تکرار مى کنم این حق رئیس جمهور است که افراد را طبق هر شرایطى به کارگیرد و یا آنان را تعویض کند و ما نمى توانیم خرده بگیریم که چرا این را انجام داده است.
اظهارات آقایان صانعى و کروبى را در روزهاى گذشته چگونه ارزیابى مى کنید؟
به نظر کانون فتنه اى شکل گرفته است و افرادى حول این محور در حال گردش هستند. هر کارى که زشت به نظر مى رسد غیرقابل توجیه است اما زمانى که از هدایتگران جامعه سر بزند غیر قابل قبول و نابخشودنى است. ما باورمان نمى شود از امثال صانعى و کروبى که جایگاه خاصى دارند اینگونه اظهارات را بشنویم. خب دنیا اگر دامن کسانى به مانند صانعى و کروبى را به عنوان علما بگیرد کار سخت مى شود و ما باید دعا بکنیم که بزرگان و هدایتگران جامعه هدایت شوند و اظهارات و اعمال خود را مورد محاسبه قرار دهند.
