شايد قصه شمار زيادي از فيلمهايي كه در جشنواره امسال روي پرده رفتهاند بتوانند سوژههاي خوبي براي گزارشهاي «احمد شهيد» يا به قول جواد لاريجاني «احمق شرير» باشند.
همه كساني كه با سعه صدر نشستهاند و از روز اول تا به امروز شاهد تمام فيلمهاي حاضر در پنج سانس نمايش بودهاند، حتماً از خودشان اين سؤال را پرسيدهاند كه چرا در شمار زيادي از فيلمهاي اين دوره از جشنواره اصرار عجيبي به كتكخور نشان دادن زنها وجود دارد؟ از گنجشك اشيمشي گرفته تا متروپل، 13، بيگانه، قصهها، زندگي جاي ديگري است، پايان خدمت، فصل فراموشي يلدا و زندگي مشترك آقاي محمودي و بانو سايه مردسالاري خشونتآميزي كه منتج به كتك خوردن زنان به دست همسرانشان يا تهديد به ضرب و شتم آنها ميشود روي اكثر فيلمها سنگيني ميكند و مدام تماشاگر را ميترساند كه مبادا اين تهديدها به سيلي و مشت و لگد بينجامد. جالب آنجاست كه زنان در اكثر فيلمها نقشهاي مثبتي دارند كه در مشاجرهها و اختلافات زناشويي مخاطب معمولاً حق را به آنها ميدهد. اين موضوع را بايد يكي از نكات عجيب جشنواره سيودوم دانست به خصوص آنكه فيلمسازاني كه به نمايندگي از جامعه سينمايي كشور در جشنواره حاضر شدهاند به شكلي اتفاقي، دستهجمعي و موازي با يكديگر سعي كردهاند در قصه فيلمهايشان براي كاراكترهاي زن فيلمنامه خود چنين جايگاه ضعيف و مظلومانهاي را قائل شوند.
سينما انعكاس واقعيتهاي جامعه است، با آنكه هنوز در جامعه ما سايه سياه خشونت عليه زنان در برخي طبقات اجتماعي كماكان احساس ميشود اما شايد وضعيت زنان در تمام طبقات و جامعه تحصيلكردهاي چون جامعه ايران به آن حد بحراني نباشد كه بخواهد اين فيلمسازان را در حركتي دستهجمعي به صرافت نمايش خانوادههايي بيندازد كه در آن مرد به جاي مصالحه و همفكري با همسرش در امور زندگي مدام در حال چالش و تهديد به ضربوشتم زنش و القاي نظر خود و لو به هر قيمتي است. جالب آنجاست كه كتك خوردن كاراكترهاي زن يا تهديد شدن آنها از سوي همسرانشان برخلاف فيلم «قصهها»ي رخشان بنياعتماد تنها مختص طبقات اجتماعي ضعيف و كمسواد جامعه نيست. در فيلم «زندگي مشترك آقاي محمودي و بانو» روحالله حجازي، زن با بازي هنگامه قاضياني فوقديپلم ادبيات داشته و مرد با بازي حميد فرخنژاد ظاهري آراسته دارد و تاجر فرش است اما او باز هم مدام زنش را تهديد به كتك زدن ميكند. تا اينجاي كار، كاراكترهاي زن در اكثر فيلمهاي جشنواره سيودوم حسابي دارند از سوي شوهرهاي خشني كه قدرت مطلق خانواده هستند كتك ميخورند يا تهديد ميشوند كه سر به زير بگيرند، رفتارشان را اصلاح كنند و به تصميم همسرشان اقتدا كنند وگرنه كتك خواهند خورد، اگر كسي ايران و كانونهاي خانوادگي ايرانيان را نشناسد (كانوني را كه برخي به شوخي آن را زنسالارانه يا فرزندسالارانه توصيف ميكنند) پيش خود همان كليشههاي قديمي درباره زندگي مظلومانه زنان ايراني در عصر قاجار را تصور خواهد كرد؛ از آن دست كليشههايي كه خوب به درد شخصيتي چون احمد شهيد، گزارشگر ويژه كنوني امور حقوق بشر سازمان مللمتحد در مورد ايران ميخورد.