معروف است كه در جريان مذاكرات الحاق برزيل به سازمان جهاني تجارت(WTO)، مقام‌هاي برزيلي مخالفان مذاكرات الحاق يا همان مخالفان جهاني شدن را براي مخالفت بيشتر با همان مذاكراتي كه در حال انجام آن بودند و از آن حمايت مي‌كردند، تحريك مي‌كردند كه به خيابان‌ها بيايند و مخالفت خودشان را ابراز كنند. اين براي دولت برزيل ابزاري بود براي اينكه پاي ميز مذاكره، امتياز‌هاي بيشتري از طرف مقابل دريافت كند. اين رفتار در ادبيات رايج سياست بين‌الملل، به بازي يا قاعده « پليس خوب، پليس بد» معروف است. امريكايي‌ها هم در دور جديد مذاكرات هسته‌اي با ايران تا حدي، همين بازي را دنبال مي‌كنند، يعني اينكه از يك طرف پاي ميز مذاكره، تعامل و امكان كاهش يا حتي لغو تحريم‌ها را غير محتمل نمي‌دانند ولي از سوي ديگر، كنگره جمهوري خواه را به تهديد براي تصويب لايحه تحريمي بيشتر تحريك مي‌كنند. اينجا، كاخ سفيد نقش پليس خوب را ايفا مي‌كند و كنگره امريكا نقش پليس بد را.
ظاهراً تيم ديپلماتيك دولت يازدهم، حاضر نيست اين قاعده ساده سياسي- ديپلماتيك را بپذيرد. نه نيازي به تأكيد بيش از اندازه وزير خارجه محترم و تيم ديپلماتيك ايران بر محرمانه بودن و ماندن مذاكرات بود، چنانكه كه روند مذاكرات قبلي هم بدون حساسيت‌زايي‌هاي اينچنيني، محرمانه بود و تا آخرين لحظات هم محرمانه ماند و نه ضرورتي براي نگراني از مخالفت‌ها در فضاي طبيعتا چالش زاي مذاكرات اخير.
همانگونه كه آقاي ظريف، ديگران غير همسوتر را يكي از عوامل فشاري مطرح مي‌كند كه منافعشان در به بن بست رسيدن مذاكرات است، اوباما نيز مدعي است كه از داخل كنگره تحت فشار شديد قرار دارد. اما به عكس ديپلماسي دولت يازدهم، ظاهراً اوباما اصرار دارد كه ديپلماسي امريكا را از مخالف خواني‌هاي كنگره خلع سلاح نكند. اين بخشي از نقص‌هاي تيم هسته‌اي جديد است.
نكته ديگري كه اين روزها جنجالي را در محافل رسانه‌اي به راه انداخته، مسئله محرمانه ماندن مذاكرات است. با توجه به حساسيت اين دور از مذاكرات و ويژگي‌هاي برآمده از اين برهه زماني، آقاي ظريف از قبل شروع مذاكرات بارها اعلام كردندكه مفاد بسته پيشنهادي ايران كاملاً محرمانه است و هيچ كس، حتي طرف‌هاي غربي نيز، از آن مطلع نيستند. تأكيد بر محرمانه بودن بسته پيشنهادي ايران حتي در رسانه‌هاي غربي نيز بازتاب گسترده‌اي داشت و از زبان مسئولين سياستگذاري اروپايي و امريكا نيز بارها شنيده شد كه آنها نيز هيچ گونه اطلاعي از محتواي بسته پيشنهادي ايران ندارند.
طبيعي است كه اينگونه تأكيد مكرر بر محرمانه بودن محتواي مذاكرات، حساسيت‌هاي زيادي را به دنبال خواهد آورد و سؤال‌هاي زيادي در پي آن خواهد آمد؛ واقعا چه اصراري است كه مدام گفته شود محتواي مذاكرات محرمانه است و تا رسيدن به نتيجه مطلوب محرمانه خواهد ماند. مگر تاكنون محتواي مذاكرات قبلي محرمانه نبوده؟ و اصلا مگر مذاكرات نبايد در فضاي محرمانه برگزار شود؟ اگر غير از اين باشد كه ديگر مذاكره معنايي ندارد. اساس ( بيشتر) مذاكرات بر محرمانه بودن محتواي آنها است و همگان مي‌دانند كه زماني كه مذاكرات به نتيجه مطلوب رسيد يا در صورت شكست، در هر صورت، محتواي مذاكرات به اطلاع عموم مي‌رسد. در مذاكرات قبلي نيز اصل بر همين موضوع بود و زماني محتواي مذاكرات به اطلاع عموم رسيد كه نتيجه مذاكرات از نظر طرف‌هاي مذاكره مشخص شد. در اين دور جديد از گفت‌وگوهاي ايران و 1+5 نيز طبيعي است كه تا زماني كه از نظر طرفين مذاكره كننده، هنوز مذاكرات به نتيجه خاصي (مثبت يا منفي) نرسيده است، محتواي آن مخفي باشد. پس نيازي نيست كه مدام گفته شود محتواي مذاكرات محرمانه است و با اين كار اذهان عمومي را تحريك كرد. آيا واقعا نيازي به اين بود كه سري كه درد نمي‌كند، دستمال ببندند؟
