بعد از گذر از فصل پاییزی خشک، بی بارش از نزولات آسمانی و نا امید از خیلی مسائل پیرامون، باید آرام آرام وارد فصل زمستانی بشویم که معلوم نیست سرنوشت پاییز خزانِ خشک در انتظارش است یا روزهای امیدوار کننده در پیش رویش است.
شبی که قرار است از آن عبور کنیم و با امید فراوان به آینده به فصل سرد زمستان برسیم، شبی است که سه عنصر اصلی یعنی: شب یلدا (انتظار در تاریکی)، دعای بارش نزولات آسمانی (انتظار رحمت و برکت) و انتظار فرج حضرت مهدی (عج) (انتظار روشنایی نهایی) در آن نهفته است.
شب یلدا به عنوان طولانیترین شب سال به نماد گذار از تاریکی به روشنایی تبدیل شده و اتفاقا یکی از شبهای باستانی در فرهنگ تمدن ایرانی به حساب میآید که صرفاً یک رسم و سنت برای گذراندن ساعتهای خوش طولانی در کنار اهل خانواده نیست؛ بلکه یک شباهت زیاد از انتظارِ انسان برای رسیدن به نور، امید و عدالت است. در فرهنگ ایرانی – اسلامی این انتظار، در عالیترین شکل به معنای «انتظار فرج» میباشد. انتظاری که با تحقق یافتن آن و ظهور حضرت مهدی (عج) خزان، تاریکی و ظلمت به پایان خواهد رسید و نوید روزهایی پر امید و پر از عدل و داد را خواهد داد.
طولانی بودن شب یلدا را میتوان به دوران غیبت حضرت تشبیه کرد. دورهای که در آن تاریکی و ظلمت و بی عدالتی به اوج خود میرسد، اما پایدار نیست و صبحی از نور و امید در پَس آن شکیبایی است. انتظار شیعیان جهان برای فرج در واقع همان انتظاری است که برای طلوع خورشید روز اول فصل زمستان میکِشند. انتظار فرج، تداوم و استمرار ایمان در رویارویی با طولانیترین شب سال است. همانطور که در شب یلدا مردم دور هم جمع میشوند و به یکدیگر انرژی میدهند، در دوران غیبت هم همانگونه با توسّل و تمسّک به آموزههای دینی و معرفتی انرژی خود را جمع کرده تا بستر را برای ظهور حجت خدا فراهم کنند.
زمین خشک و تشنه، نماد جامعهای است که از نور و عدالت محروم شده و در قحطی به سر میبرد. همانگونه که در واپسین روزهای پاییز برای نزول رحمت و برکت الهی، دستِ دعا به سوی آسمان بالا بردیم؛ در طولانیترین شب سال هم دستها را بالا ببریم و برای نزول آب حیاط حقیقی که بی گمان امام زمان (عج) است دعا کنیم. بی تردید یکی از درخشندهترین نمونههای دعا با قلبی شکسته و نیتی خالصانه همان دعایی بود که سیدالشهدا (ع) در دورهای که قحطی و خشکسالی، مردم مدینه را در تنگنا قرار داده بود کردند. دعایی که ضمن اعتراف به عظمت خداوند و وابستگی همه موجودات به او، استجابت را طلب کردند. روایت شده که بعد از دعای امام حسین (ع) خداوند بلافاصله رحمت خود را نازل فرمود و ابرهای بارانزا به اذن الهی بر مدینه فرود آمدند. این روایت دو نکته را به ما یادآوری میکند: ۱) خلوص نیت در دعا ۲) استجابت دعا در اوج نیاز. دست به دعا شدن در طولانیترین شب سال برای ظهور امام زمان (عج) با خلوص در اوج نیاز، یعنی درخواست ظهور امام زمان (عج) از خداوند متعال پس از طولانترین خشکسالی و قحطی مطلق تا مجدداً زمین خشک وتشنه رویی از خوشی و عدالت را بچشد (انشاالله). همانطور که مردم مدینه با دعا کردن، خود را برای نزولات آسمانی آماده و زمینه را برای دریافت باران مهیا ساختند، منتظران ظهور نیز باید با اعمالشان بستر را برای امر فرج حاضر و آماده کنند.
شب یلدا باید فراتر از یک شب آیینی و سنتی برای ما باشد. شب یلدا باید یادآور گذر سخت زمان از ظلمت و تاریکی و آشکار شدن امام زمان به هنگام سپیدهدم روز اول زمستان باشد. شب یلدا فرصتی است برای انتظار ما، انتظاری که با دعا آغاز میشود، با صبر تقویت میگردد و با عمل به بار مینشیند.
