جوان آنلاین: ابوالفضل جلیلی، کارگردان فیلم «گال» در کارگاه انتقال تجربه «بازیگری و کارگردانی سینما» که در موزه سینما برگزار شد، گفت: دوربین سینمایی در حکم آدم نامحرم است که وارد حریم شما می‌شود و قدرت بازیگر در حذف دوربین و سایر عوامل تولید یک اثر است، چراکه این موارد مانع بازی صحیح می‌شوند. بهترین بازیگران برای من در طول دوران فیلمسازی افرادی بودند که علاقه و اشتیاقی به دوربین و بازیگری نداشتند. همواره با خود فکر کرده‌ام که چرا چنین افرادی بهتر از علاقه‌مندان به بازیگری عمل می‌کنند. به نظر من این موضوع به این دلیل است که آنها تنها به دنبال انجام وظیفه خود هستند و صحنه را باور می‌کنند، اما بازیگران حرفه‌ای گاهی به دنبال مسائل دیگری نظیر چگونگی آراستگی ظاهر خود در مقابل دوربین هستند.
وی با بیان اینکه متأسفانه هدف برخی افراد از ورود به عالم هنر تنها حضور در جشنواره‌های خارج از کشور یا مسائلی همچون دیده شدن است، در صورتی که فعالیت در فضای مجازی راه ساده‌تری برای کسب شهرت به شمار می‌رود، گفت: افرادی که قصد دارند بازیگر شوند، بیش از هر کسی می‌دانند که آیا توانایی این کار را دارند یا خیر. نکته مهم این است که کلاس‌های بازیگری قرار نیست از شما بازیگر بسازند.
این فیلمساز تصریح کرد: من همواره زمانی که متنی را می‌نویسم به دلیل کار با بازیگر غیرحرفه‌ای، خودم پیش از او آن نقش را بازی می‌کنم و در صحنه همواره از بازیگران می‌خواهم مقابل دوربین راحت رفتار کنند. برای رسیدن به موفقیت در بازیگری باید به خود رجوع کنید تا متوجه شوید به لحاظ درونی دارای چه جذابیت‌هایی هستید. جلیلی با بیان اینکه دکوپاژ فرآیندی ساده است و باید دقیقاً همانطور که هر چیز را می‌بینیم آن را به انجام برسانیم، افزود: در اقصی نقاط دنیا من را پیرو هرمان هسه می‌دانند. وی یادآور شد: من فیلمی به نام «یک داستان واقعی» را کارگردانی کرده‌ام. پس از آن قرار بود فیلمی با نام «پسر ساعت» را کارگردانی کنم که فیلمنامه بسیار خوبی داشت. از من خواسته شد آن را با بازیگران حرفه‌ای بسازم، اما بازیگر اصلی من نوجوانی بیمار بود که تصمیم گرفتم با پول ساخت فیلم او را مداوا کنم و همین موضوع را دستمایه ساخت فیلمی تازه قرار دادم.
کارگردان فیلم «حافظ» ادامه داد: زمانی که به یک لوکیشن می‌روم و به دنبال پلان معرفی هستم، به این نکته فکر می‌کنم که اولین بار چه چیزی در آنجا مرا به خود جذب کرده بود. البته برای معرفی یک مکان رویکرد‌های متفاوتی وجود دارد که بنا به قصه‌ای که در اختیار داریم باید از آنها بهره بگیریم. از سوی دیگر تکنیک و محتوا وابسته به یکدیگر هستند و نمی‌توان یکی را بر دیگری برتری داد. ریتم نیز وضعیتی این‌چنینی دارد و هر تکنیک و محتوایی دارای ریتم خاص خود است. هر اتفاقی باید دارای ریتم باشد و نمی‌توان آن را به سادگی تغییر دارد و این مقوله در موسیقی، سینما و هر موضوع دیگری به چشم می‌خورد و باید آن را رعایت کرد.
برگزیده جشنواره فیلم ونیز در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: ریتم بعضی از افراد به صورت درونی کند است و نمی‌توان از هر بازیگری درخواست کرد که ریتم خود را سریع‌تر کند. برای مثال عزت‌الله انتظامی از جمله بازیگرانی بود که در ادای کلمات دارای ریتمی کند بود. ضرباهنگ باید از ابتدا تا انتها در یک فیلم سینمایی به درستی رعایت شود و نمی‌توان آن را به یک‌باره تغییر داد.
هر بازیگر باید دارای یک ویژگی مهم باشد
جلیلی درباره چگونگی کار با بازیگران نیز گفت: در کار با بازیگر باید او را کاملاً شناخت و حد و حدود را رعایت کرد. همچنین باید موقعیتی قابل باور برای یک بازیگر در نظر گرفت تا او بتواند ارتباط لازم را با آن وضعیت برقرار کند. بازیگر باید دارای یک ویژگی به‌خصوص باشد که از آن به عنوان «آن» تعبیر می‌شود. این مشخصه از همان بدو تولد در فرد وجود دارد و بخشی نیز طی فرآیند تزکیه حاصل می‌شود.
