به گزارش جوان آنلاین به نقل از جهان نیوز، رژیم اشغالگر قدس، ماه آگوست سال ۲۰۲۰ میلادی را به دلیل امضای توافق عادی سازی روابط با دو کشور عربی-اسلامی یعنی امارات متحده عربی و بحرین (با میانجی گری دولت ترامپ)، در قالب توافقات ابراهیم، یک دستاورد بزرگ در تاریخ جعلی اش پنداشته و می‌پندارد.
در این راستا، این رژیم سعی داشته تا با انجام مانور گسترده سیاسی و رسانه‌ای در مورد تحول مذکور، تا جای ممکن دامنه کشور‌هایی که به اردوگاه توافق ابراهیم وارد می‌شوند را گسترش بخشد و این مساله را به مثابه امری جذاب برای ملت‌های عربی و اسلامی، معرفی و تصویرسازی کند. اگرچه پس از امارات و بحرین، برخی دیگر از کشور‌های عربی و اسلامی نظیر مراکش و سودان نیز به توافق ابراهیم پیوستند و روابط خود با رژیم اشغالگر قدس را عادی سازی کردند، با این حال، با گذشت سه سال از امضای توافق مذکور، این طور به نظر می‌رسد که شکاف‌های موجود در این توافق بیش از هر زمان دیگری خود را آشکار کرده و عملا آنچه صهیونیست‌ها مایل نیستند پیش چشم افکار عمومی ملت‌های عربی-اسلامی و به طور کلی جهانیان قرار گیرد، به تدریج در حال افشا شدن است.
در این رابطه به طور خاص می‌توان به اصل روایت ادعایی صهیونیست‌ها یعنی استقبال گسترده افکار عمومی کشور‌های عربی-اسلامی در مورد گزاره عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی، اشاره کرد. مساله‌ای که به صورت دقیق و جزئی، در قالب جدیدترین گزارش راهبردی "انیسیتو خاورمیانه" با عنوانِ "ارزیابی روند کلی توافق ابراهیم در سومین سالگرد این توافق"، مورد اشاره و بررسی قرار گرفته است.
انیسیتو خاورمیانه در گزارش خود به این نکته اشاره می‌کند که: «واکنش‌های های صریح و خشن در لیبی در رابطه با انتشار گزارش‌های مختلف با محوریت دیدار وزیر خارجه وقت لیبی "نجلا منقوش" با همتای اسرائیلی خود "الی کوهن" در اواخر ماه آگوست سال جاری میلادی در رم ایتالیا، نمود و نمونه‌ای روشن از نگاه منفی افکار عمومی جهان عرب نسبت به پدیده عادی سازی روابط با رژیم اسرائیل در سومین سالگرد امضای توافق ابراهیم میان اسرائیل و برخی کشور‌های عربی-اسلامی است.»
این اندیشکده می‌نویسد: «چیزی در حدود ۹۶ درصد از مصاحبه شوندگان لیبیایی در قالب نظرسنجی با موضوع "شاخص افکار عمومی عربی ۲۰۲۲ " که توسط "مرکز عربی در واشینگتن" انجام گرفته، مخالفت صریح خود با پدیده عادی سازی روابط کشورشان با اسرائیل را حتی قبل دیدار جنجالی اخیر وزیر خارجه لیبی با همتای اسرائیلی اش در پایتخت ایتالیا، ابراز کردند. در عین حال، از چشم اندازی کلی نیز چیزی در حدود ۸۴ درصد از شهروندان ۱۴ کشور عربی هم در فاصله میان ماه‌های ژوئن تا دسامبر سال ۲۰۲۲، مخالفت صریح خود را با اقدام دولت هایشان جهت عادی سازی روابط با اسرائیل نشان داده اند. در جریان این نظرسنجی، مثلا از میان شهروندان عربستانی، تنها ۵ درصد از عادی سازی روابط کشورشان با اسرائیل دفاع و حمایت کرده اند».
*انیسیتو خاورمیانه در بخشی از گزارش راهبردی خود که به مناسبت سپری شدن سه سال از امضای توافقات ابراهیم منتشر شده، به طور خاص به کاهش قابل توجه حمایت ملت‌های عربی-اسلامی به ویژه آن دسته از کشور‌هایی که اقدام به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی کرده اند، از توافق ابراهیم اشاره داشته و این مساله را عامل سرخوردگی و ناامیدی قابل توجهی برای این رژیم ارزیابی کرده است.
اندیشکده خاورمیانه تصریح می‌کند: «سقوط تند در حمایت از توافقات ابراهیم طی سال‌های پس از امضای توافق مذکور، به مردم ۳ کشور عربی که در سال ۲۰۲۰ اقدام به عادی سازی روابط با اسرائیل کرده اند نیز سرایت کرده است. به عنوان مثال، زمانی که توافقات ابراهیم در سال ۲۰۲۰ امضا شدند، ۴۰ درصد از بحرینی‌ها و اماراتی ها، نگاهی مثبت به این رویداد داشتند. با این حال، نظرسنجی‌هایی که به تازگی در این کشور‌ها انجام گرفته اند حاکی از این مساله هستند که حمایت از توافق ابراهیم از سوی افکار عمومی بحرین و امارات به کمتر از نصف کاهش پیدا کرده است.
در مورد کشور مراکش نیز تنها ۲۰ درصد از مراکشی‌ها با اقدام دولت کشورشان در عادی سازی روابط با اسرائیل، موافقت داشته اند. این در حالی است که ۶۷ درصد به صراحت با آن به مخالفت پرداخته اند. بر اساس یافته‌های یک نظرسنجی دیگر که توسط "انیسیتو واشینگتن برای صلح خاور نزدیک" انجام گرفته، کاهش قابل توجه میزان حمایت افکار عمومی بحرین از عادی سازی روابط کشورشان با اسرائیل مورد اشاره قرار گرفته است. در این رابطه به طور خاص به این نکته اشاره شده که محبوبیت گزاره مذکور در میان بحرینی‌ها از ۴۵ درصد در ماه نوامبر سال ۲۰۲۰ به تنها ۲۰ درصد در ماه مارس سال ۲۰۲۳ رسیده است».
انیسیتو خاورمیانه در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که: «دیدگاه‌های افکار عمومی جهان عرب در پاسخ به نظرسنجی‌های مختلفی که مثلا در قالب شاخص افکار عمومی عربی از آن‌ها انجام گرفته به وضوح این مساله که توافقات ابراهیم سبب شدند تا موضوع فلسطین به عنوان یک دغدغه رفع شود و یا جهان عرب نسبت به آن بی تفاوت شده است را رد کرده اند. زمانی که از افکار عمومی عربی در مورد دلیل و استدلالشان در مخالفت با پدیده عادی سازی روابط با اسرائیل سوال شده، تقریبا ۵۰ درصد از پاسخ دهندگان، به اشغالگری و اعمال ظلم و ستم از سوی رژیم اسرائیل علیه فلسطینی‌ها اشاره داشته اند.
چیزی در حدود ۲۰ درصد از افکار عمومی جهان عرب نیز دلیل مخالفت خود با عادی سازی روابط با اسرائیل را نژادپرستی این رژیم در رابطه با اعراب توضیف کرده اند و اساسا اسرائیل را به عنوان دشمن اعراب معرفی کرده‌اند. حتی در میان ۸ درصد از پاسخ دهندگانی که نگاهی مثبت به پدیده عادی سازی روابط با اسرائیل داشته اند هم، تقریبا نیمی از آن‌ها موافقت خود با گزاره مذکور را مشروط به استقرار یک دولت مستقل فلسطینی کرده اند.
خیزش و قدرت گیری دولت راست افراطی در اسرائیل، دیدگاه‌ها و رویکرد‌های منفی و تهاجمی آن علیه اعراب و مسلمانان و همچنین تشدید خشونت ورزی اسرائیل علیه فلسطینی‌ها در سرزمین‌های فلسطینی و بیت‌المقدس، وضعیت شناسایی رسمی رژیم صهیونیستی به عنوان یک دولت در میان افکار عمومی جهان عرب را که سال‌ها یک چالش جدی را برای تل آویو ایجاد کرده، به مراتب بدتر و وخیم‌تر کرده است».
مجموع این مسائل پرده از یک واقعیت بزرگ برمی‌دارند: رژیم صهیونیستی به خوبی می‌داند که عادی سازی روابط آن با جهان عرب صرفا در سطح حکام خودکامه عربی بایستی اتفاق بیفتد و اساسا این رژیم هیچ جایگاه و محبوبیتی را در میان افکار عمومی کشور‌های عربی-اسلامی ندارد. نکته قابل‌تامل‌تر اینکه عادی سازی روابط دولت‌های عربی با اسرائیل در قیاس با سال ۲۰۲۰ که توافقات ابراهیم برای نخستین بار امضا شد، برای بسیاری از این دولت‌ها در شرایط کنونی پرهزینه‌تر و مشکل‌تر شده است.
زیرا ملت‌های عربی-اسلامی اکنون بیش از هر زمان دیگری به این درک راهبردی رسیده اند که عادی سازی روابط سیاسی-دیپلماتیک با رژیم صهیونیستی تنها و تنها این رژیم را در انجام جنایت علیه ملت فلسطین و البته جهان عرب و اسلام، جسورتر می‌کند و البته که هیچ تغییری را نیز در ماهیت نژادپرست و آپارتایدی رژیم اشغالگر قدس ایجاد نمی‌کند.
درست به همین دلیل هم است که بسیاری از ناظران و تحلیلگران مسائل غرب آسیا، از سکته جدی توافق ابراهیم و تلاش‌های گسترده صهیونیست‌ها جهت لاپوشانی این واقعیت به هر نحو ممکن سخن می‌گویند.
