خداوند در آیه۱۹ هود یکی از اهداف اصلی خلقت انسان را دستیابی به رحمت بیان کرده و فرموده است: «إِلا مَنْ رَحِمَ رَبکَ وَ لِذَلِکَ خَلَقَهُمْ؛ مگر کسی را که پروردگارت رحم کند! و برای همین (پذیرش رحمت) آن‌ها را آفرید.» در ادامه آیه نیز بیان کرده است اگر انسان به این رحمت دست پیدا نکند، عاقبتش جهنم و چشیدن عذاب الهی است: «وَ تَمت کَلِمَه رَبکَ لَأَمْلَأَن جَهَنمَ مِنَ الْجِنه وَ الناسِ أَجْمَعین؛ و فرمان پروردگارت قطعی شده که جهنم را از همه (سرکشان و طاغیان) جن و انس پر خواهم کرد.» خداوند مجرای دستیابی به این رحمت را در آیه ۲۱ سوره روم اینگونه ذکر کرده است: «وَ مِن آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَده وَ رَحْمَه؛ و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید و در میان تان مودت و رحمت قرار داد.» به عبارتی راه وصول به رحمتی که سبب عاقبت‌بخیری انسان می‌شود، از نظام خانواده می‌گذرد.
از سویی در قرآن به محلی که نطفه تشکیل می‌شود و محل نفخه روح الهی در کالبد مادی انسان است، رحم گفته شده که با واژه رحمت ارتباط ریشه‌ای دارد. این مطالب بیانگر این نکته است که خانواده در دریافت رحمت الهی نقش واسطه دارد و نزول رحمت خداوند بر بشر از این مجرا اتفاق می‌افتد، حتی اگر به آیه۱۸ سوره هود دقت کنیم که صحبت از اختلاف در انتخاب راه صحیح و سپس قطع رحمت است، می‌توان اینگونه نتیجه گرفت که با اختلافات خانوادگی مجرای این فیض قطع خواهد شد. (اخوت، سند خانواده، ص ۱۸) در دنیای مدرن به علت نفی عالم معنا، قداست‌ها پایمال شده و ارتباط خانواده با عرش‌الرحمن تحت دست‌مالی تفکرات مادی مغفول مانده است، به گونه‌ای که حدیث نبوی در رابطه با طلاق و لرزیدن عرش الهی برای انسان مدرن اصلاً قابل درک نیست. در حالی که مجرای جهنمی شدن انسان‌ها از همین فروپاشی بنیان خانواده می‌گذرد.
رهبر معظم انقلاب نیز در این رابطه می‌فرمایند: «به خصوص من تکیه می‌کنم در این برهه از زمان روی مسئله خانواده تکیه کنید. دشمن - نه دشمن ایران یا دشمن انقلاب، دشمن بشریت- تصمیم گرفته که نظام خانواده را در بین بشر از بین ببرد. خانواده سنت الهی است. دشمن بشریت یعنی جریان سرمایه‌داری بین‌المللی و صهیونیسم تقریباً از حدود ۱۰۰ سال پیش تصمیم گرفتند که خانواده را در بین بشر از بین ببرند؛ و یک جا‌هایی موفق شدند. در آن جا‌هایی که از خدا دور بودند موفق شدند، در یک جا‌هایی هم از جمله در ایران اسلامی ما موفق نشدند، اما دارند تلاش می‌کنند. این ازدواج‌های سخت، این ازدواج‌های دیر، این فرزندآوری کم، این به تعبیر غلط زشت‌شان «ازدواج‌های سفید» - که سیاه‌ترین نوع زندگی مزدوج است- همه این‌ها به خاطر این است که خانواده از بین برود... شما مبارزه با این‌ها را جزو برنامه‌های خودتان قرار بدهید. طهارت و پاکیزگی دامان جوان‌های این کشور را مورد همت خودتان قرار بدهید و این یکی از بهترین کار‌ها و یکی از مؤثرترین شیوه‌ها برای حفظ انقلاب و حفظ نظام اسلامی است». (دیدار با مداحان، ۰۷/۱۲/۱۳۹۷)
بهترین راهکار برای مقابله با هجوم شیاطین به کانون دریافت رحمت الهی چیست؟ به گواه تاریخ، اولین برخورد جدی و بنیادین که با اسلام صورت گرفته، یک برخورد فرهنگی بوده است.
به عبارتی وقتی ما در یک نبرد نرم تمدنی از جنس اولین نبرد نرمی که در مقابله با اسلام شکل گرفت، قرار گرفته‌ایم، راهکار همان راهکار اباعبدالله و توجه به فرهنگ عاشوراست. توجه به همین فرهنگ بود که سبب پیروزی انقلاب اسلامی نیز شد. سولیوان سفیر امریکا در ایران (سال ۵۷) اذعان دارد: «در ملاقاتی که در محرم آن سال با شاه داشتم، گفت اگر از محرم امسال بگذریم، پیروز می‌شویم». به عبارتی شاه نیز حکومت خود را از محرم ضربه‌پذیر می‌دید (طاهرزاده، کربلا مبارزه با پوچی‌ها، ص ۳۱). بر همین اساس هیئت به عنوان یکی از مهم‌ترین کانون‌های نشر فرهنگ و معارف حسینی می‌تواند نقشی محوری در تقویت نهاد خانواده ایفا کند.
یکی از جلوه‌های پررنگی که در صحنه کربلا قابل مشاهده است، ارتباطات خانوادگی است. عنوان‌هایی مانند عمه، عمو، برادر، خواهر، پدر، مادر، کودک شش ماهه و سه ساله از الفاظ رایج در جریان کربلا و روضه‌هایی است که در جلسات هیئت خوانده می‌شود و نوعی انس ویژه در روابط خانوادگی ایجاد می‌کند (عابدینی، اهل بیتی‌ها، ص ۱۶۵). این حضور خانوادگی امام حسین (ع) در کربلا گنجینه و بستر بسیار مناسبی برای تحکیم و یادآوری نسبت‌های خانوادگی است؛ نسبت‌هایی که برخی از آن‌ها در تهاجم فرهنگ غربی و ترویج فردگرایی و رواج تک‌فرزندی با کمرنگ شدن و فراموشی روبه‌رو هستند. از سویی در زندگی اهل بیت (ع) روابط خانوادگی بسیار پرمعنا و مورد توجه است. منبعی ولایی از پیوند‌های رحمی که هیئت می‌تواند با بهره‌گیری از آن محبت و روابط بین خانواده اهل بیت (ع) را به جامعه منتقل و تبیین کند.
به عنوان نمونه ما ابیاتی منسوب به اباعبدالله (ع) داریم که خطاب به همسر گرامی‌شان رباب فرمودند: «لعمرک اننی لاحب دارا تَحل بها سکینه و الربابُ اُحبهما وَ اَبْدُلُ جُل حالی وَ لَیْسَ لِلاَئمی فی‌ها عِتابُ؛ به جان تو سوگند! من خانه‌ای را دوست دارم که در آن سکینه و رباب باشند. آن‌ها را دوست دارم و تمامی دارایی‌ام را به پای آن‌ها می‌ریزم و هیچ کس نباید در این باره با من سخنی بگوید.» نقل چنین روابطی می‌تواند الگوی مناسبی را به خانواده‌ها معرفی کند. همچنین احیا و ترویج هیئت‌های خانگی و خانوادگی می‌تواند زمینه‌ساز ایجاد وحدت و انس و الفت بیشتر میان افراد خانواده و سبب تقویت صله ارحام و نسبت‌های فامیلی شود، سپس در مراتب بالاتر و شکل‌گیری هیئات عمومی منجر به شکل‌گیری خانواده ولایی در جامعه حول محور اهل بیت (ع) شود. اینگونه پیوند‌های ولایی در جامعه تقویت و به استحکام نظام ولایی کمک خواهد کرد. (عابدینی، اهل بیتی‌ها، صص ۱۸۲-۱۸۱).
احسنت عالی بود. 
