کنایه یعنی صحبت از روی دلخوری. یعنی دلمان از دست دیگری می‌گیرد، می‌گردیم و حرف را لوله پیچ می‌کنیم و پست و استوری می‌گذاریم تا بلکه ببیند و به خودش بگیرد. خشم و سرخوردگی و دلگیری خود را با پیام‌های طویل و هزار متلک حواله تلفن همراه دیگری می‌کنیم. طوری رفتار می‌کنیم که یعنی ناراحتیم، اما دلیل آن را توضیح نمی‌دهیم. گاهی وقت‌ها هم صبوریم، حسابی منتظر موقعیت می‌مانیم تا در موقعیت مناسب با کنایه، طرفمان را زیر سؤال ببریم یا متوجه رفتار اشتباهش کنیم. حرف زدن با کنایه و متلک انداختن یکی از ناعادلانه‌ترین و البته ناپخته‌ترین رفتار‌هایی است که می‌تواند از انسان سر بزند. رفتاری که به زعم افراد «تیکه‌بنداز» یک هنر محسوب می‌شود، در نگاه بیرونی به قدری زشت است که نیش آن اثر منفی بدی در وجود فرد مقابل ما می‌گذارد.
اما چرا وقتی ناراحتیم حرف نمی‌زنیم و کنایه می‌زنیم؟!
بیشتر کسانی که طعنه می‌زنند، معمولاً انتقادی دارند که توان بیان آن را ندارند، اما دسته دیگری هم هستند که یاد گرفته‌اند عموماً با زبان نیش و کنایه صحبت کنند.
این رفتار بعضاً در کلام خانم‌ها بیشتر دیده می‌شود. هر چند بخشی از این زبان متلک‌گو تعمدی است، اما در واقع شاید غافل از این هستند که اطرافیان به خصوص آقایان با کلام مستقیم بیشتر از متلک و کنایه کنار می‌آیند.
فراموش نکنید شما با زبان کنایه خود، در واقع فقدان مهارت ارتباطی، حسادت و کمبود اعتماد به نفس خود را فریاد می‌زنید.
تمرین کنیم قبل از هر حرفی کلام خود را از سه فیلتر عبور دهیم:
۱- حرف من حقیقت دارد؟
۲- لازم به طرح آن است؟
۳- نیش و کنایه ندارد که کسی را برنجاند؟
جالب است بدانید طبق تحقیقات انجام شده در بیشتر موارد افرادی که حتی عادت به زخم زبان زدن و صحبت با نیش و کنایه دارند بعد از اینگونه صحبت کردن و ناراحت کردن طرف مقابل از سخن خود پشیمان شده و در بعضی از موارد درصدد جبران بر می‌آیند. همچنین در مهارت‌های ارتباطی وقتی شخصی می‌داند که چگونه صحبت کند، از زخم زبان استفاده نمی‌کند و پیامد‌های گفتار خود را در نظر می‌گیرد. انسان‌های عصبی که آستانه تحمل کمتری دارند، عموماً متهم به این مسئله هستند که زخم و نیش زبان بیشتری دارند. حالا با جمیع این صحبت‌ها اگر خدای ناکرده شما فردی تیکه بنداز هستید در رفتار خود تجدید نظر کنید که آورده چندانی برایتان نخواهد داشت و حتی خصلت‌های نادرست شما برجسته خواهد شد.
