تمام شد. در شبی به‌یاد ماندنی مسی به آرزوی دیرینه‌اش که همان قهرمانی در جام‌جهانی بود دست پیدا کرد و همگان را به وجد آورد. پس از بازی بد آلبی سلسته در برابر عربستان سعودی که شکستی سخت را در پی داشت خوش‌بینانه به‌نظر می‌رسید که این تیم بتواند کمر یله‌شده‌ی خود را صاف کرده و با صلابت به راه خود ادامه دهد و در دوئل با فرانسه پس از ۳۶ سال دوباره بر قله‌ی فوتبال دنیا ایستاده و آقایی کند.
در طرف مقابل این فرانسوی‌ها بودند که با توپ پُر جام را آغاز کردند و قصد داشتند خرق‌عادت‌گونه برای دومین‌بار پیاپی بر جام قهرمانی جهان بوسه بزنند. حتی غیبت شوک‌آور بنزما، کانته، انکونکو و پل پوگبا هم نتوانست خللی در مسیر آن‌ها برای حضور در بازی فینال ایجاد کند و خروسها با کنار زدن تیم‌هایی نظیر انگلیس و مراکش همچون چهار سال قبل به دیدار نهایی تورنمنت راه یافتند.
علی‌رغم تمام پیش‌بینی‌ها این شاگردان لیونل اسکالونی بودند که عنان بازی فینال را تا پایان نیمهی اوّل در دست گرفتند و عملاً فرانسوی‌ها را خلع سلاح کردند؛ فی‌الواقع خروسها در نیمهی اوّل یکی از بدترین بازی‌هایشان در تاریخ ادوار جام‌های جهانی را به نمایش گذاشتند و در بد بودن چیزی کم از فرانسه‌ی ۲۰۰۲ و ۲۰۱۰ نداشتند. در نیمهی اوّل اسکالونی احاطه‌ی کاملی روی بازی داشت و با مثلث دی پائول، مک‌آلیستر و انزو فرناندز پرونده‌ی نبرد میانه‌ی میدان را به نفع تیم خویش به پایان برد و هیچ جای دفاعی برای دشان باقی نگذاشت. دی پائول در نقش تخریب‌چی میانه‌ی زمین را شخم زد و مانع از بازی‌‌سازی خروسها شد و از آن طرف سرعت مک‌آلیستر و خلاقیت بالای انزو فرناندز آرژانتین را به سمت دروازه‌ی هوگو لوریس به پیش راند و به همین واسطه راه نفوذ برای دی‌ماریا از سمت راست به وجود آمد و وی توانست یک گل بسازد و یک گل هم به ثمر برساند. در پایان نیمهی اوّل امّا ژیرو و دمبله تعویض شدند و مهره‌های هجومی دیگری جای‌شان را گرفتند تا همه چیز به سود فرانسوی‌ها تغییر کند. در ادامه دی پائول به‌عنوان یکی از نقاط قوت آلبی سلسته کارایی مناسبی از خود نشان نداد و سمت راست آرژانتین به جولانگاه امباپه تبدیل شد و همین مسئله هواداران و تماشاگران تلویزیونی را به تماشای یک بازی بسیار جذاب، نفس‌گیر و داغ ۱۲۰ دقیقه‌ای جلب و جذب کرد. پیش‌تر گفتیم که اسکالونی می‌تواند به‌عنوان یکی از نقاط ضعف آرژانتین درنظر گرفته شود ولی مجبوریم که حرف خود را دچار جرح و تعدیل کنیم. این مربی در طول بازی فینال توانایی‌های خود را عیان کرد و در طول ۷۰ دقیقه‌ی اول بازی با ارنجی که ارائه داد حتی نگذاشت یک حمله‌ی ولو نصفه و نیمه نصیب شاگردان دشان شود. اسکالونی ظرفیت نهفته‌ی زیر آب و ناپیدای آرژانتین را هویدا کرد و با اداره‌ی بازی مانع از یکه‌تازی بازیکنان مغرور فرانسوی شد. پس از اوّلین قهرمانی مارادونا با ناپولی در سری آ ایتالیا، مردم ناپل بر روی دیوار قبرستان و خطاب به مردگان نوشتند: «نمی‌دانید که تماشای چه چیزی را از دست دادید.» این گزاره پس از تماشای بازی فینال جام‌جهانی ۲۰۲۲ هم صدق می‌کند؛ روند انجام این مسابقه به‌گونه‌ای بود که مخاطب را از پلک زدن وا می‌داشت و وی را به تماشای قاب تصویر وادار می‌کرد. یک هتریک، یک بریس، سی شوت به سمت دروازه‌ها، سیوهای بی‌نظیر امیلیانو مارتینز و هوگو لوریس، تغییر مداوم جایگاه بهترین گلزن از امباپه به مسی و از مسی به امباپه، ضربات حساس پنالتی و الخ تمام آن چیزی نبود که از تماشای این فوتبال به یاد خواهیم آورد. روح فوتبال گذشته که حامل جذابیت و بازی زیبا و شناور بود در این مسابقه احضار شد و در کالبد بازیکنان فرو رفت. دیگر خبری از دفاع صرف و کاتناچویی نبود تا مدام بیننده را از تماشای خود مأیوس کند و زیبایی را از مسابقه برباید. ما نظاره‌گر بازی‌ای بودیم که در این سال‌ها -حداقل در عرصه‌ی ملّی- کم‌تر شاهد آن بوده‌ایم. فرانسوی‌ها قدرت و تکنیک را با هم در اختیار گرفته بودند و آرژانتینی‌ها، زخم‌خورده از فینال جام‌جهانی ۲۰۱۴، تکنیک و غیرت جمعی را به یکدیگر گره زدند تا رویای کاپیتان محبوب‌شان به زیبایی تعبیر شود. آرژانتین هر چه به پایان جام نزدیک‌تر شد به تیمی منسجم‌‌تر بدل گشت و تمام دیوارها را با مُشتی آهنین از مقابل برداشت. پیش از شروع مسابقه امباپه عنوان کرده بود که ما به‌خاطر امکانات و مدیریت حرفه‌ای‌ترمان پیروز این بازی هستیم!
باید به امباپه خاطرنشان کرد که در فوتبال هیچ قطعیتی وجود ندارد؛ خصوصاً وقتی لیونل مسی در تیم به‌ظاهر ضعیف‌تر بازی می‌کند. قبل از آغاز بازی همه اینطور می‌پندارند که قهرمانی در مشت‌شان قرار دارد ولی بد نیست این نکته را درنظر بگیرند که امید بستن به آمار و ارقام و همچنین امکانات بیشتر همچون امید بستن به خانه‌ای‌‌ست که روی آب ساخته می‌شود و عنقریب است که همه‌چیز به زودی زود پایان پذیرد و آرزوها به‌شکلی وارونه تعبیر شوند.
آرژانتین پس از بیست سال جام‌جهانی را به آمریکای لاتین بازگرداند؛ با این تفاوت که اسکالونی فقط یک فوق‌ستاره در ترکیب تیم‌اش داشت و اسکولاری برزیلی را تمرین می‌داد که دوجین فوق‌ستاره در آن جولان می‌دادند. دیشب شب مسی و آرژانتین بود؛ شبی که حسرت نگاه خشک‌شده‌ی دیه‌گو آرماندو مارادونا به جام طلایی ۱۹۹۰ را برای همیشه از اذهان آرژانتینی‌ها پاک خواهد کرد. آن‌ها قهرمان تازه‌شان را با خنده‌ی مستانه‌ای که بر لب دارد یافته‌اند: «دون لیونل مسی»
