بازی‌های مرحله‌ی یک‌هشتم نهایی به پایان رسید و اکنون تیم‌ها برای خوان بعدی آماده می‌شوند. کرواسی در برابر ژاپن قرار گرفت و توانست از سد یکی از بهترین و یا شاید بهترین تیم آسیایی حاضر در جام‌جهانی عبور کند. در طول بازی، ژاپن بهتر از حریف کروات‌اش توپ را به گردش در آورد و در نیمه‌ی اوّل توانست برتری‌اش را به شاگردان زلاتکو دالیچ دیکته کند. سامورایی‌ها خیلی خوب توپ را از کناره‌ها به سمت دروازهی دومینیک لیواکوویچ ارسال می‌کردند و در یکی از همین ارسال‌ها مائدا موفق به گلزنی شد. برتری تاکنیکی ژاپن تا گلزنی ایوان پریشیچ - ادامه داشت ولی این پایان راه نبود و کروات‌ها در ادامه با اتکا به تجربه‌ی بالاترشان زهر ژاپنی‌ها را گرفتند و توانستند بازی را اداره کنند. ایوان پریشیچ، متئو کواچیچ، مارسلو بروزویچ و از همه مهم‌تر، لوکا مودریچ با بهره‌گیری از تجربه‌شان بازی را به پنالتی کشاندند و حریف چشم‌بادامی خود را غافل‌گیر کردند. ژاپن خیلی خوب در درون زمین توپ را به گردش در می‌آورد و نشان داد که توانایی صعود به مراحل بالاتر را هم دارد. کرواسی تا پیش از این فقط در جام‌های جهانی ۱۹۹۸ و ۲۰۱۸ از گروه خود صعود کرده بود و این سومین حضور کرواسی در جمع مدعیان کسب جام‌جهانی‌ست؛ کروات‌ها در دو دور قبلی حضورشان در مرحله‌ی حذفی به نیمه‌نهایی و فینال مسابقات راه یافتند و اکنون هم امیدوارند که سنت‌شکنی نکنند.
سامورایی‌ها در این دوره دو برد ارزشمند را در برابر قهرمانان سابق جهان یعنی آلمان و اسپانیا تجربه کردند؛ آنهم در حالیکه در هر دوی این بازی‌ها عقب بود ولی با کام‌بکی جانانه مچ حریفان قلدرش را خواباندند.
آن‌ها شایسته بودند امّا حریف‌شان با پشتوانه‌ی سال‌ها حضور در سطح اوّل فوتبال جهان و تجربه‌ی فینال جام‌جهانی روسیه با تمرکز بیشتری برای ضربات پنالتی آماده شد و مرگ زودرس ژاپنی‌ها را رقم زد.
در بازی دیگر این مرحله کره‌ی جنوبی به مصاف برزیل بزرگ رفت؛ سلسائو در همان نیمه‌ی نخست مردان پائولو بنتو را به مسلخ برد و کار را یک‌سره کرد. برزیل در این بازی یکی از زیباترین نمایش‌های خود در طول چند جام اخیر را نشان داد و برای دیگر حریفان باقی‌مانده در قطر خط و نشان کشید. خط دفاعی کره‌ی جنوبی در آغاز مورد هجوم بی‌رحمانه‌ی برزیلی‌ها قرار گرفت و عملاً مضمحل شد. در ادامه هم هیچکدام از تفکرات پائولو بنتو اجرایی نشد تا کره وداع تلخی را با جام تجربه کند. کره‌ی جنوبی قمار بزرگی کرد و جزای آن را هم چشید؛ آن‌ها از همان اوّل قصد داشتند پا به پای برزیل در حمله حاضر شوند ولی یک چیز را یادشان رفته بود که با تیمی قرار است بازی کنند که سابقه‌ی پنج‌دوره قهرمانی جهان را به‌همراه دارد. کره بازی محتاطانه را کنار گذاشت و برزیل هم با دوندگی فراوان و پرس از جلوی خط دفاعی کره توانست در همان ابتدا میخ خود را بکوبد. بازی تک‌ضرب و چشم‌نواز شاگردان تیته هیچ محلی برای خودنمایی بازیکنان کره‌‌ای به جای نگذاشت و آن‌ها را شکست‌خورده روانه‌ی خانه‌هاشان کرد. مطمئناً بازی کرواسی و برزیل در مرحله‌ی بعد همچون این بازی محل تاخت و تاز برزیلی‌ها نخواهد شد. کرواسی یکی از باتجربه‌ترین تیم‌های این جام است و سعی می‌کند در برابر سلسائو بازی را اداره کند و راه‌های نفوذ به سمت دروازهی خود را ببندد. البته در اینصورت برزیل هم بیکار نمی‌نشیند و با اتکا به مهارت‌های تکنیکی بازیکنان‌اش دروازهی کروات‌ها را تحت فشار قرار می‌دهد.
در بازی دیگر دور یک‌هشتم نهایی جام‌جهانی دو تیم اسپانیا و مراکش با هم روبه‌رو شدند. ماتادورها به رسم دیرینه‌ی خود مالکیت مطلق توپ را در اختیار داشتتند و در طول ۱۲۰ دقیقه‌ی بازی بیش از هزار پاس بین خودشان رد و بدل کردند. در طرف مقابل امّا، خط دفاعی شیرهای اطلس مستحکم‌تر از آن بود که نتواند در برابر مهره‌هایی نظیر مارکو آسنسیو، آلوارو موراتا، فران تورس و پابلو سارابیا مقاومت کند. البته نباید نقش ویژه‌ی سنگربان شیرهای اطلس، یاسین بونو را در بسته نگه داشتن دروازهی مراکش فراموش کرد؛ او نه‌تنها در طول ۱۲۰ دقیقه بازی گلی نخورد، بلکه با هوشمندی توانست دروازهی تنها تیم آفریقایی حاضر در این مرحله را بسته نگه دارد و یک‌تنه تیم خود را به جمع هشت تیم برتر دنیا اضافه کند. مطمئناً لوئیز انریکه در بازگشت به اسپانیا به‌خاطر عدم دعوت از مهره‌هایی نظیر دخیا، سرخیو راموس و آنسو فاتی مورد مواخذه‌ی مردم و رسانه‌ها قرار می‌‌گیرد و احتمال برکناری‌اش هم بسیار محتمل به‌نظر می‌رسد. کافی‌ست به دفاع چندلایه و متراکم مراکش در این بازی نگاه کنید تا ببینید رعایت هارمونی تیمی در یک بازی پرفشار به چه معناست؛ حکیم زیاش هیچ‌وقت برای چلسی تا این میزان به عقب برنمی‌گردد و در کارهای دفاعی شرکت نمی‌کند. ببینید که مراکشی‌ها چطور جانانه از یک‌سوم دفاعی خود در برابر لاروخای تا بن دندان مسلح دفاع کردند و مزد زحماتشان را هم دیدند. امشب شب شیرهای اطلس بود و آن‌ها برگ مهمی از تاریخ ادوار جام‌های جهانی را به نام خویش ثبت کردند و حتی اجازه ندادند اسپانیایی‌ها در ضربات پنالتی هم دروازه‌شان را باز کنند.
در بازی آخر دور یک‌هشتم نهایی پرتغال در برابر سوییس قرار گرفت؛ آنهم بدون رونالدو!
رونالدو تا این مرحله از تورنمنت تنها یک گل برای تیمش به ثمر رسانده و عملکرد آنچنان مثبتی از خود نشان نداده است. او بعد از تعویض در بازی با کره‌ی جنوبی با یار حریف درگیری لفظی پیدا کرد و همین مسئله موجب شد تا سانتوس نسبت به عدم استفاده از این بازیکن در بازی بعد به اطمینان برسد. سانتوس ریسک جایگزینی رونالدو با گونسالو راموس ۲۱ ساله را به جان خرید و نتیجه‌ی بسیار خوبی هم از این تصمیم نصیب‌اش شد. پرتغال توانست با دست پر استادیوم لوسیل را ترک کند و به بازی بعدی بیندیشد. سلسائوی اروپا کار راحتی را در بازی با سوییس پیش‌رو داشت و توانست با اتکا به هوش تکنیکی بازیکنان خیلی زود راه نفوذ به دروازهی یان سومر را پیدا کند. انگار بازیکنان این تیم بدون رونالدو هماهنگی بیشتری با یک‌دیگر برقرار می‌کنند و این فوق‌ستاره بود که در بازی‌های قبل با برهم زدن تلورانس تیمی، مانع از درخش تام و تمام پرتغالی‌ها در زمین می‌شد. هتریک گونسالو راموس در این بازی نوید مطرح شدن ستاره‌ای جوان را به دنیای فوتبال می‌دهد و پرتغالی‌ها را به آینده‌ی تیم ملّی فوتبال خویش امیدوار می‌کند. شاگردان سانتوس درصد کم‌تری از مالکیت توپ را در نسبت با سوییسی‌ها نصیب خود کردند و حتی با درصد پاس کم‌تری بازی را به پایان رساندند. آن‌ها سعی کردند بدون کار اضافی با توپ به سمت گشودن دروازهی سوییس پیش بروند و در این مسیر هم بسیار موفقیت‌آمیز عمل کردند. حال این احتمال می‌رود که سانتوس برای بازی در برابر مراکش هم رونالدو را از ابتدا بازی ندهد و این دیگر هیچ جای تعجبی در بر ندارد. تن هاخ در منچستریونایتد قبح بازی ندادن به سوپراستاری همچون رونالدو را شکست و اکنون سرمربی تیم ملّی پرتغال هم همین فرمون را ادامه می‌دهد. بازی پرتغال در برابر مراکش از جهاتی بسیار سخت است. مراکش بهترین خط دفاعی جام را تا این لحظه به خود اختصاص داده و به این راحتی‌ها گل نمی‌خورد. باید دید که چه چیزی در انتظار هر دوی این تیم‌ها قرار دارد. آیا شگفتی تکمیل می‌شود یا پرتغال مانند جام‌جهانی ۲۰۰۶ به جمع چهار تیم برتر راه پیدا می‌کند.
