«ورزش از نظر من جز طلای المپیک همه‌اش کشک است»، این را علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی می‌گوید. اینکه دبیر تمام هم و غم خود را گذاشته تا مشکلات کشتی را حل و فصل کند و اینکه که می‌خواهد کشتی چنان گسترش یابد که فقط در یک یا چند استان کشور خلاصه نشود بسیار پسندیده و قابل تقدیر است. اما اینکه رئیس فدراسیون کشتی همه چیز را در کسب مدال طلای المپیک خلاصه و بقیه ورزش را کشک عنوان کند، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت.
خود دبیر در دورانی که دوبنده تیم‌ملی را به تن می‌کرد افتخارات زیادی را به دست آورده که طلای المپیک هم بخشی از آنهاست. حالا سؤالی که باید از او پرسید، این است که یعنی تمام آنچه به غیر از مدال المپیک به دست آورده به‌زعم خودش کشک است و هیچ اعتباری ندارد؟! یعنی همین حالا کشتی‌گیرانی که در رقابت‌های کشور‌های اسلامی مدال‌آوری می‌کنند یا آن‌ها که در اردوی تیم‌های ملی برای حضوری قدرتمند در مسابقات جهانی صربستان آماده می‌شوند برای کشک این همه سختی و مرارت را تحمل می‌کنند؟
فراموش نکنیم که کسب افتخار و مدال برای کشور در هر میدانی ارزشمند و قابل تقدیر است و اینگونه نباید برای ایجاد انگیزه و قرار گرفتن ورزشکاران در مسیر رشد و پیشرفت، موفقیت‌های دیگر را زیر سؤال برد یا به سخره گرفت. علیرضا دبیر هدف خود را اینگونه ترسیم کرده، اما ظاهراً کسی کنار او نبوده که یادآور شود راه را اشتباه انتخاب کرده، چراکه برای رسیدن به طلای المپیک باید پله‌ها را یکی‌یکی طی کرد و هر کدام از این پله‌ها برای رسیدن به طلای المپیک ارزش و اعتبار خاص خود را دارند.
اینکه دبیر تمام ورزش را کشک تلقی کند، به‌طور حتم اشتباه بزرگی است که نباید در قامت یک رئیس فدراسیون از او سر بزند. چنین صحبت‌هایی به‌طور حتم روی عملکرد کشتی‌گیران حاضر در اردو‌های تیم‌ملی و کشتی‌گیرانی که حتی رؤیای رسیدن به تیم‌ملی را دارند تأثیر منفی خواهد گذاشت، چراکه حالا مطمئن هستند تمام تلاش‌های‌شان در راه رسیدن به موفقیت به هیچ انگاشته می‌شود و دیده نمی‌شود. آن‌ها حالا می‌دانند که برای فدراسیون‌نشینان چیزی جز طلای المپیک اهمیت ندارد و به‌زعم آن‌ها بقیه کشک است!
این نگاه غیر‌حرفه‌ای به ورزش نشان از نتیجه‌گرایی صرف دارد، اینکه تنها بخواهیم به موفقیت در المپیک، آن هم فقط با کسب مدال طلا فکر کنیم ضربه جبران‌ناپذیری به بدنه ورزش کشور می‌زند که اثر آن را بعد‌ها خواهیم دید. نتیجه‌گرایی صرف و اهمیت ندادن به تلاش و کوشش بقیه بزرگ‌ترین آفت ورزش است، آفتی که ریشه‌ها را هدف قرار می‌دهد و با پاشیدن بذر ناامیدی بر فضای ورزش کشور کاری می‌کند که رسیدن به موفقیت تبدیل به یک آرزوی محال و دست‌نیافتنی می‌شود.
آنچه رئیس فدراسیون کشتی به زبان آورده یک تهدبد جدی است. تهدید کار پایه‌ای در ورزش، کاری که منجر به رسیدن به موفقیت و طلای المپیک می‌شود، تازه اگر هم نشود ارزشمند و قابل تقدیر است، اما وقتی شخصی، چون علیرضا دبیر تمام ورزش را کشک می‌نامد و فقط طلای المپیک را آمال و آرزوی خود عنوان می‌کند، آن وقت است که باید به واقع نگران آینده ورزش شد، آینده‌ای که با وجود مدیران نتیجه‌گرایی، چون او حتماً آینده روشنی نخواهد بود. علیرضا دبیر حتی اگر این سخنان را از سر دلسوزی و پیشرفت کشتی هم به زبان آورده باشد باید آن را اصلاح کند و یادش باشد که خودش با پیمودن همین مسیر کشک به طلای المپیک رسید و اگر این کشک نبود امروز دبیری هم وجود نداشت.
