اعتماد یعنی اینکه نتیجه را فراموش کنیم و با تمام وجود به خدای خود ایمان داشته باشیم. اگر به اتفاقات تلخ و دشوار زندگی خود نگاهی بیندازیم متوجه میشویم که تمام دغدغهها و نگرانیهایی که در گذشته برای برخی مسائل از خود نشان میدادیم، اکنون جز خاطراتی محو و ناچیز از آن باقی نمانده است و حتی خیلی از آنها به صورت معجزهآسایی درست شدند و به بهترین نتیجه رسیدند. حتی اگر از آینده دلهره و واهمه داریم، اگر به خدای مهربان و الطاف او ایمان قطعی و قلبی داشته باشیم و کمی بیشتر به او اعتماد کنیم، زندگی چطور خواهد بود؟
تا حالا فکر کردهاید که چرا دیگر چیزهای ساده ما را شاد نمیکنند؟ شاید به این خاطر است که ما بیشتر کار میکنیم تا زندگی! همه هدف ما از زندگی شده کار کردن... اگر کار دوم و سومی هم پیش بیاید آن را قبول میکنیم. در حالیکه از کار کردن زیاد تنها خستگی و افسردگی برایمان میماند و بیشتر درآمدمان از این همه تلاش و سختی خرج رخت و لباس، گوشی موبایل، کامپیوتر، اتومبیل و چیزهای دیگر میشود. به جای اینکه بیشتر به خود و سلامتی جسم و روحمان بپردازیم، خرج چیزهایی میکنیم که ظاهراً برایمان خوشی و رفاه میآورند، شدهایم بنده و اسیر اشیا و لوازم زندگی. آنقدر که به فکر انواع و مدلهای مختلف این وسایل هستیم و برایشان وقت و هزینه صرف میکنیم، برای خودمان و سلامتی جسم و روحمان ارزش قائل نیستیم. حتماً باید یکی از داشتههای واقعی و ارزشی خود مثل سلامتی را از دست بدهیم تا قدر و قیمت آن را بدانیم. برای هر چیز کوچکی حرص میخوریم و آمال دنیوی برایمان از اصیلترین هدفهای زندگی مهمتر میشوند. چرا برای چیزهایی که در آینده منتظر ما هستند و هنوز اتفاق نیفتادهاند خود را آزار میدهیم و با فکر و خیال با آن دست و پنجه نرم میکنیم؟ اینطور مواقع میگویند: «ذهن انسان سرگردان است و یک ذهن سرگردان، بدبخت است.»
اعتماد به خدا یعنی نترسید و گام بردارید، پیش بروید بیآنکه ذرهای نگران نتیجه باشید. خدایی که جهانی با این عظمت را خلق کرده قطعاً برای آینده و زندگی ما نور و روشنی قرار داده است. امید به رحمت خدا و اعتماد به لطف بیکران او سبب میشود تا حس خوب و خوشایندی نسبت به کارهای خود و آینده نامعلوم داشته باشیم و به نوعی احساس دلگرمی کنیم.
در واقع انسان وقتی یقین دارد در آینده نعمتى نصیب او مىشود و از آن لذت و بهره خواهد برد، احساس خوب و حالت مطلوبی به وى دست مىدهد، اما همه اینها زمانی تحقق مییابد که با تلاش و اراده همراه باشد، زیرا خداوند بیجهت کسی را مشمول رحمت خود نمیکند و حتی کسی را هم بدون جهت از لطف و رحمت خود محروم نمیسازد.