سه سال بیشتر نداشتم، تازه یاد گرفته بودم بدون کمک دیگران به دنبال توپ کوچک پلاستیکی رنگ و رو رفته برادرم بدوم و گاه آن را چون گنجی در پستو مخفی کنم که به دلیل بیماری و تشنج ،پاهایم دچار معلولیت شد !از آن روز به بعد پاییز میهمان همیشگی چشمان مادرم شد و شکوفه های قلب پدرم هر روز به دست سرنوشت پژمرده .
سعید عرفان منش خبرنگار جوان انلاین اصفهان خانم فاطمه طایی خبرنگارمعلول در دلنوشته اش می نویسد؛یک لحظه با من زندگی کن!من یک خبرنگار معلولم دردوران کودکی یکی از معجزات بزرگ پروردگار است چرا که تو بدون توجه به مشکلات اطرافت جسارت داری هرآنچه را که در تخیلاتت میگذرد را تبدیل به واقعیت کنی. برای من هم همینطور بود با وجود معلولیت همه قدرتم را جمع می‌کردم تا مثل هم سن و سال هایم باشم، آن روزها پاهایم هنوز توان تحمل وزنم را داشت، گرچه به پای هم سن و سال هایم نمیرسیدم اما همه تلاشم را می کردم که از آنها کمتر نباشم ،کمی که بزرگتر شدم پزشکان همه تلاش خود را کردند تا با چند عمل جراحی بتوانم چند سال بیشتر دوام بیاورم و بدون کمک فردی راه بروم، با اینکه کودک بودم اما میدانستم مشکلی به وجود آمده ولی دلم نمی‌خواست تسلیم بشوم ، هر شب به آسمان پر ستاره خیره می شدم ،گاه مدت‌ها در دلم با پر نور ترین ستاره حرف می‌زدم و پیش خود فکر می‌کردم اگر بتوانم یکی از این ستاره‌ها را بچینم میتوانم سلامت پاهایم را به دست بیاورم.
برای خودم رویاپردازی می‌کردم و آرزو داشتم دختر قوی و مشهوری باشم.
۱۴ سال بیشتر نداشتم که پزشکان به خانواده ام گفتند درمانها جواب نمی دهد، دیگر پاهایم تحمل وزنم را نداشت و باید از ویلچر استفاده می کردم.
هیچ قلمی نمی‌تواند حال آن روز مرا توصیف کند ،وقتی برای اولین بار روی ویلچر نشستم حس غریبی داشتم ،احساس ترس و سرخوردگی ،گویی محکوم بودم با دوستی تا ابد زندگی کنم که دوستش ندارم، اما این واقعیت زندگی من بود و باید در دفتر رویاهای نوجوانیم تغییراتی را اعمال می کردم .
انگشتان دستانم هم کم توان شده بود اما میدانستم برای حرکت در جاده آرزوهایم باید از تک تک انگشتانم به هر سختی شده کار بکشم ، جنگ من با تقدیر شروع شد، مصمم شدم درسم را ادامه بدهم به نگاههای ترحم آمیز اطرافیان و مردم بی‌توجه شدم، در درون خود خانه‌ایی ساختم و خودم را در آن حبس تا بتوانم درخت آرزو هایم را خود آبیاری کنم .مانند هر نوجوان دیگری بارها و بارها در خود گریستم ،شکستم اما باز عزمم را جزم کردم تا جوانه های امید را در قلبم زنده کنم. هر گاه دلم میگرفت کاغذ سپید و قلم کوچکم تنها همدم و سنگ صبورم بودند ،معلولیت پاهایم باعث شد که به اطرافم بیشتر دقت کنم، هرگاه بیرون میرفتم مردم و مشکلاتشان را بیشتر رصد می‌کردم اماگویی یکسری مشکلات برای مردم تکراری بود چرا که دیگر آن را عادی پنداشته و اعتراضی نداشتند.
دیگر جدا شدن قلم از انگشتان کم‌توانم ممکن نبود، عشق توصیف ناپذیری برای نوشتن وجودم را هر روز لبریز می کرد، آرام آرام و با کمک فرشتگانی در قالب انسان وارد عرصه خبر شدم، در محضر کلاس استاد منصور گلناری اولین الفبای خبر را بر سر در قلبم حک کردم و وقتی اولین خبرم را در روزنامه چاپ کردند احساس کردم ستاره‌های کودکی ام را از آسمان هفتم چیده ام، با ورود به عرصه خبر معلولیت پاهایم را فراموش کردم،ویلچر دیگر سال‌ها بود که به جای پاهایم مأموریت داشت تا گوش به فرمانم باشد، تصمیم گرفتم در لابه لای نوشته هایم مشکلات معلولین را بیشتر رصد کنم و اجازه ندهم معلولین فقط در یک روز زینت‌بخش کارنامه بعضی از مدیران در رزومه فعالیت هایشان باشند.
آرام آرام با رسانه‌های بیشتری آشنا شدم، همه ی سعی خود را می کردم تا به سردبیران و مدیران مسئول بگویم که حضور من در کار خبر مانند نفس کشیدن برای زنده ماندن است ،خبرهای مرا که می‌دیدند، تشویقم می‌‌کردند برای نوشتن، اما بعد از دو سه خبر که چاپ می‌شد دیگر جواب تلفن هایم را نمیدادند.و مرا در بین گفته‌ها و عمل خود سرگردان می کردند، دلم میخواست بروم و بگویم این چند سطر خبری که میبینید گرچه برای شما ارزشی ندارد اما حاصل ساعتها زحمت با انگشتان ناتوان من است و برای من چون یک گنج با ارزش است.در تنهاییم گریه و مانند ققنوسی که خود را بی‌پروا به آتش می زند خود را برای تهیه خبر دیگری آماده می‌کردم. گرچه نمی دانستم فردا آیا میتوانم روزنامه‌ای را برای چاپ خبرم متقاعد کنم یا نه !
گویی تقدیر بازیش با من تمامی نداشت ، سه سال پیش کم کم شنواییم هم دچار مشکل شد، یک بار دیگر گویی ته دلم فرو ریخت ، اما خودم را جمع و جور کردم و با خودم گفتم فاطمه به پشت سرت نگاه نکن به راهت ادامه بده.
تا به امروز با وجود همه سختی ها و بیماری‌های جسمی و به لطف پروردگار مهربان خود را به سر خط جدیدی از زندگی رسانده‌ام.
تا بار دیگر برای مدیران شهرم و مسئولین کشورم این گونه بنویسم، من یک خبرنگار معلولم، گرچه بعضی ها مرا به عنوان یک خبرنگار قبول ندارند اما من به عنوان یک شهروند آنها را در مقام پاسخگویی به مطالبات معلولین شهر و کشور قبول دارم،
من فاطمه طایی خبرنگاری که از مشکلات جسمی متعددی رنج میبرم امروز میخواهم به نمایندگی معلولین شهر و کشورم امکانات شهروندی خود و دیگر معلولان را پ به رشته تحریر در آورم .
شاید درس خواندن برای افرادی که از نعمت سلامت بهره‌مند هستند آسان ترین کار باشد اما برای من و امثال من یعنی فتح کردن قله اورست ! حال که این یادداشت را برایتان مینگارم دو ترم دیگر به گرفتن لیسانسم باقی‌مانده، صبح است آفتاب گیسوی طلایی خود را چون همیشه بر شانه آسمان افشان کرده
تصمیم می گیرم برای انجام دادن کارهای روزانه ام، از خانه بیرون بیایم
کارهایی مثل رفتن به سر کار؛ سر کار؟!به خاطر دارم که چقدر برای یافتنِ کاری مناسب، تمام ادارات و نهادها را زیر پا گذاشتم و هیچ پاسخی دریافت نکردم.
پس تصمیم می گیرم برای رسیدن به یک قرارِ دوستانه، یا تفریح، از خانه بیرون بیایم. هر چقدر فکر می کنم، مکانِ تفریحی که برای من هم مناسب سازی شده باشد و بتوانم به تنهایی و بدون کمک گرفتن از کسی، به آنجا بروم پیدا نمی‌شود!
به ناچار، تصمیم می گیرم که تنها به چند دقیقه ای نشستن در یکی از بوستانها و هوایی تازه کردن و برگشتن به خانه، بسنده کنم.
از خانه بیرون میآیم. خیابانهای غیر استاندارد، وسایل نقلیه ای که با شتاب برای رسیدن به مقصدشان عجله دارند و خطرات گوناگونی که در کمین من است.تصمیم می گیرم که از پیاده رو تردد کنم.اما آنجا هم نا امیدم می کند.
پیاده روهایی باریک، پر از پستی و بلندیهای متعدد و بدون حتی یک خط ویژه عبور معلولین، به همه اینها، پارک کردن وسایل نقلیه در پیاده روها، عبور موتور از پیاده رو و چیدن وسیله های مغازه داران در پیاده رو را هم اضافه کنید.پیاده روهایی که نه برای عبور ویلچر مناسب است، نه تردد یک معلول..
با خودم می اندیشم که شاید شهر ما، اصلا مسئولی ندارد و به حال خود رها شده، یا شاید مسئول دارد، اما مسئولینش مرا از یاد برده اند.
اما نه! شهر ما هم مسئول دارد، و اتفاقا مسئولینش به یاد من هم هستند.
به یاد می آورم که هر سال در تاریخ ۱۲ آذر، روزجهانی معلولین ، مسئولینی را دیده ام که به مراسم مختلفی که در این مناسبتها برگزار می شود، می‌آيند. اولین ردیف مینشینند، اولین نفر به سخنرانی میپردازند، تا می توانند، از توانمندیهای معلولین می گویند و هندوانه زیر بغلمان می گذارند، همیشه هم جای دیگری جلسه دارند و اولین نفر، مراسم را ترک می کنند.
پس بی انصافی است که با وجود این مسئولینی که در همه چیز اول هستند، بگویم شهر ما مسئول ندارد یا مرا فراموش کرده اند.!
شهر من، مسئول دارد، آن هم سالی یک روز و از آن روز فقط چند ساعت!!
این یاداشت که مطالعه می کنید با توجه به مشکلات جسمی، دسترنج بیش از یک هفته تلاش من برای نوشتن است، این نوشته نه برای کسب و جایگاه در جشنواره است بلکه امیدوارم صدایی باشد بلندتر از عملکرد مدیرانی که مرا در هیاهوی مدیریت شان گم کردند.
