به گزارش خبرنگار جوان آنلاین از اصفهان ،رضا سرابی که متولد 1342 است، زادگاه خود را محله دَوَچی در تبریز معرفی می کند که خاستگاه ستارخان و باقرخان است. مجسمه سازی می کند و بدون سرمایه و از سر عشق از سال 1354 با یک سکه احمدشاهی، علاقه ای در جمع آوری هرآنچه که به چشمش قدیمی می آمده، نشان می دهد. ده سال بعد در سال 1364 تصمیم گرفت کلکسیون هایش را هدفمند کند و سه سال بعد قدیمی ترین فانوس را جمع آوری کرد و همین باعث شد تا در یک سال 37 فانوس را جمع آوری کند و تاکنون بالغ بر 270 فانوس و وسایل روشنایی قدیمی از دوران ادیسون را جمع آوری کرده و در میدان ساعت شهر تبریز موزه ای را دایر کرده است. او موسس موزه مشاغل در تبریز هم بوده که به زعم وی یکی از بزرگترین موزه های خصوصی مشاغل در ایران است.
این موزه ساز و بزرگترین مجموعه دار خصوصی آذربایجان با اشاره به اهمیت تمدن و آداب و رسوم گذشته ایران زمین به عنوان رکن اصلی انتخاب هایش افزود: برای ایجاد موزه مشاغل لازم بود تمام اجزا مشاغل اعم از خیاطی، نجاری، آهنگری، داروفروشی و عطاری را از سراسر ایران جمع آوری کنم تا با رعایت سبک سنتی، این موزه خصوصی برای نخستین بار در شهر تبریز دایر شد که پس از آن هیچگونه حمایتی از ارگانهای دولتی انجام نشده و این درحالی است که بارها باکو درخواست انتقال موزه مشاغل را داشته اما با تمام مرارت ها از این موزه در شهر تبریز حفاظت خواهم کرد.
سرابی با تاکید بر تاریخ و فرهنگ غنی اصفهان گفت: در کنج خانه های اصفهانی ها آثار باارزش و نفیسی وجود داردکه لازم است علاقه مندان به جمع آوری مجموعه ها به دنبال حفظ این آثار باشند.
وی اضافه کرد: چهل سال پیش که کار خودم را بدون پشتوانه مالی آغاز کردم توانستم قطعات گمشده پازل مجموعه ها را جستجو کنم و در نهایت امروز بیش از 20 هزار اثر تاریخی و ارزشمند دارم که بیشتر آنها در اختیار موزه ها قرار دادم و با تاسیس موزه های خصوصی به دنبال منفعت جمعی در قبال منفعت شخصی بودم.
این موزه ساز و بزرگترین مجموعه دار خصوصی آذربایجان با بیان خاطراتی از نحوه جمع آوری مجموعه هایش گفت: برای جمع آوری مجموعه ها به خواندن دقیق تاریخ و به ویژه سفرنامه ها روی آوردم. پای صحبت پیرمردان قدیمی تبریز نشستم و اشاره های آنها را با مطالعه تاریخ دنبال می کردم و همین باعث شد به مجموعه های بسیار ارزشمند دست یابم.
وی با اشاره به اینکه اصفهان نصف جهان نیست بلکه تمام جهان است گفت: ای کاش من در اصفهان زاده می شدم و از شما می خواهم قدر این شهر را بدانید و با جمع آوری مجموعه هایی که در زیرزمین ها نگهداری می شوند و برپایی موزه های خصوصی تاریخ و فرهنگ و هنر غنی این شهر را به رخ سایر شهرها و کشورها بکشانید.
این موزه ساز و بزرگترین مجموعه دار خصوصی آذربایجان با اشاره به اینکه برای مجموعه دار شدن نباید سرمایه دار بود، ابراز داشت: من مجسمه ساز هستم و در طول این چهل سال با درآمد مجسمه سازی، مجموعه هایی را از سراسر ایران جمع آوری کردم و هنوز هم مستاجر هستم؛ چون بر این باورم که این مجموعه ها متعلق به مردم ایران زمین است و من ماموریت شناسایی و جمع آوری آنها از پستوخانه ها را دارم.
در ادامه برنامه کارسوق چهارم کلیپی از روایت های کمتر شنیده شده از عصارخانه شاهی از زبان رضوان پورعصار پخش شد. او فرزند حاج عباس پورعصار، آخرین شخصی که به طور رسمی در عصارخانه فعالیت داشته، است که به ناگفته های عصارخانه شاهی پرداخت.
مدیر مرکز اصفهان شناسی و خانه ملل با اشاره به اینکه زمان دقیق تاسیس عصارخانه شاهی مشخص نیست، گفت: طبق شجره نامه خانوادگی، تمام نسل ما در همین محل کار می کردند و سابقه عصارخانه به دوره صفویه برمی گردد.
پورعصار با بیان اینکه اهمیت عصارخانه به منزله نیروگاه امروزی است، تصریح کرد: وظیفه تامین روشنایی شهر اصفهان از تبدیل دانه های روغنی به روغن در عصارخانه فراهم می شد.
وی با اشاره به تیر اصلی در عصارخانه که به زمان ظل السلطان برمی گردد، ادامه داد: این تیر، تنه درخت چناری است که احتمالا در میدان امام حسین(ع) امروزی موجود بوده و از آنجا به دستور حاکم وقت اصفهان به عصارخانه منتقل شده است.
مدیرمرکز اصفهان شناسی و خانه ملل با بیان اینکه بازار طلافروشها جنب موزه محل نگهداری شترهای عصارخانه بوده گفت: این مکان به علت نداشتن شرایط مناسب باعث بیماری شترها می شده و با تلاش های شبانه روزی حاج عباس پورعصار، الکتروموتوری طراحی می شود تا این چرخ دنده ها به حرکت درآید که هم از رنج کارگران عصارخانه کاسته می شد و هم شترها از مرگ نجات یافتند.
وی با بیان اینکه عصارخانه شاهی به عنوان یکی از قطب های جذاب گردشگری داخلی و خارجی است، اظهار داشت: در اواخر دهه چهل، عصارخانه شاهی از رونق می افتد. بوی متساعد شده از عصارخانه برای اهالی بازار خوشایند نبود و با از رونق افتادن موزه، این مکان به صورت متروکه درآمد تا در اوایل دهه هشتاد شمسی این مکان توسط شهرداری اصفهان خریداری و این میراث گرانبها به موزه تبدیل شد.
