سرویس ورزشی جوان آنلاین: اوایل اسفند ۹۷ بود که با رفتن روی سکوی رقابتهای جهانی هند و کسب اولین مدال تپانچه ۲۵ متر ایران، نگاهها را به خود جلب کرد. این اولین مسابقات رسمی هانیه رستمیان به عنوان ملیپوش تیراندازی بزرگسالان بود و البته نتیجه ۹ سال تلاش او که با کسب برنز جهانی به هدف نشسته بود. برنزی که انتظارات را از دختر تیرانداز ایران برای کسب سهمیه بالا برد. سهمیهای که دست آخر در مسابقات آسیایی دوحه در رشته تپانچه بادی ۱۰ متر به دست آمد و رستمیان توانست به عنوان سومین تیرانداز ایران با کسب جواز حضور در بزرگترین تورنمنت ورزشی جهان، مسافر توکیو ۲۰۲۰ شود. موفقیتی که، اما از نظر خود او تازه اول راه درازی است که در پیش دارد، اما بانوی تیرانداز ایران که از سن ۱۲ سالگی و به پیشنهاد پدرش که نظامی بود سلاح به دست گرفت و تا به امروز با وجود همه کمبودها از هیچ تلاشی برای نیل به موفقیت فروگذار نبود، باکی ندارد از گام برداشتن در مسیر دشوار المپیک.
۹ سال بعد از اولین باری که اسلحه دست گرفتید برای شلیک کردن، تیرتان به هدفی نشسته که نتیجه آن حضور در المپیک ۲۰۲۰ بود. چه حسی داشتید وقتی فهمیدید یکی از مسافران توکیو هستید؟
المپیک میدانی است که بدون شک هر ورزشکاری در هر رشتهای و در هر جای دنیا آرزوی حضور در آن را دارد. من هم مثل همه چنین آرزویی داشتم. البته خوب میدانستم که کار سختی در دوحه قطر دارم. حریفان اصلی ما آسیایی هستند و مسابقات دوحه نیز آسیایی بود. علاوه بر آن این آخرین فرصت کسب سهمیه نیز بود. این کار را سختتر میکرد و به همان اندازه موفقیت را لذتبخشتر. حس بسیاری خوبی است. اینکه مزد زحماتتان را با کسب سهمیه میگیرید غیرقابل توصیف است، اما از آن لذتبخشتر نشاندن لبخند روی لبان مردم است و کسب افتخار برای ایران عزیز.
حضور در فینال بدون تردید استرس زیادی دارد، اما هانیه رستمیان قبل از رفتن به فینال مسابقات آسیایی دوحه میفهمید که سهمیه را گرفته.
بله. فینال استرس زیادی دارد. شما میدانید این آخرین فرصت است و آخرین تیرهایی که دارید. باید با دقت و تمرکز بیشتری تیر بزنید که هر خطا میتواند شما را از رسیدن به موفقیت بازدارد، اما خوشبختانه بعد از آنکه به عنوان نفر هشتم راهی فینال شدم فهمیدم هفت نفر قبل از من در رقابتهای دیگر موفق به کسب سهمیه تپانچه بادی ۱۰ متر شدهاند و سهمیه این مسابقات به من میرسید. خب این مسئله باعث شد راحتتر در فینال تیر بزنم و نفر هفتم فینال شوم. البته فینال بسیار سختی هم بود. همه نفرات پیش رویم جزو برترینهای تیراندازی و عنواندارهای این رشته بودند و نفر اول نیز توانست رکورد جهان را تغییر دهد و این خود نشاندهنده سطح بالای فینال مسابقات آسیایی قطر بود.
برگردیم به یک سال قبل. روزهای نخست اسفند سال گذشته که بانوی تیرانداز ایران توانست در مسابقات جهانی هند نخستین مدال تپانچه ۲۵ متر ایران را کسب کند. آنهم در نخستین مسابقه بینالمللی که در رده بزرگسالان شرکت میکرد.
البته من قبل از سال ۹۷ در رده نوجوانان و جوانان که بودم در بزرگسالان مسابقه داده بودم، ولی رقابتهای جهانی هند اولین مسابقهای بود که من بعد از آنکه به طور رسمی بزرگسال شدم در آن شرکت کردم و به لطف خدا توانستم با دست پر از آن بیرون بیایم و نخستین مدال تاریخ تپانچه ایران را کسب کنم.
انتظار کسب چنین موفقیتی را داشتید؟
خب یکی از اهداف من همیشه کسب مدال جهانی بود. تلاش زیادی هم برای رسیدن به آن کردم. البته خوب میدانستم با توجه به امکانات محدودی که داریم کار چندان سادهای نیست، اما با رفتن روی سکو در مسابقات جهانی هند یک بار دیگر توانمندیهای تیراندازی ایران ثابت شد.
در هند که نخستین مسابقات کسب سهمیه بود میتوانستید یکی از مسافران توکیو باشید.
مسابقات جهانی هند اولین مسابقت کسب سهمیه بود که با وجود تمرینات کمی که به دلیل کمبود فشنگ در رشته تپانچه ۲۵ متر داشتم توانستم رکورد خوبی زده و به اولین مدال تاریخ تپانچه ایران دست یابم، اما متأسفانه با اختلافی بسیار اندک از کسب سهمیه در آن رقابتها بازماندم چراکه در مسابقات جهانی هند به نفر اول و دوم سهمیه میدادند و من روی سکوی سوم ایستادم. خیلی خوشحال بودم که موفق به کسب مدال شدم، اما از طرفی هم خیلی ناراحت بودم که نتوانستم با کسب سهمیه به ایران برگردم، ولی از همانجا با خودم عهد کردم تا هرچه در توان دارم بگذارم برای کسب سهمیه در رقابتهای آتی و سرانجام نیز به آنچه میخواستم رسیدم. البته با لطف و عنایت خدا.
بعد از موفقیت در مسابقات هند حساب ویژهای روی هانیه رستمیان میشد. چه شد که در آخرین مسابقات کسب سهمیه جزو مسافران توکیو شدید؟
سال سختی را سپری کردیم. بعد از مسابقات هند خوب میدانستیم که مسابقات بعدی به مراتب سختتر و سختتر میشود. همه به دنبال کسب سهمیه بودند. بارها تا یکقدمی کسب سهمیه هم رفتیم، اما دست آخر در دوحه قطر بود که توانستیم از آخرین فرصت باقیمانده نهایت استفاده را ببریم.
کسب شش سهمیه چیزی شبیه شاهکار بود. آنهم در حالی که بر کسی پوشیده نیست ملیپوشان تیراندازی تا چه اندازه در خصوص فشنگ و اسلحه در مضیقه هستند.
درست است. شاید کمتر کسی تصورش را میکرد موفق به کسب شش سهمیه شویم آنهم با این امکانات محدود کمبود فشنگ. با این وجود، اما دستاوردی که داشتیم نشان از استعداد و توانمندیهای تیراندازی ایران داشت. این شش سهمیه حاصل تلاشهای سخت تیراندازان و البته کادرفنی است که میتواند بیشتر از این هم باشد اگر شرایط مهیا باشد.
تیراندازی البته در دو المپیک قبلی هم عملکرد خوبی در کسب سهمیه داشت. با این وجود، اما همچنان موفق به کسب مدالی در المپیک نشده آنهم در حالیکه الهه احمدی در دو المپیک یکی از شانسهای ایران برای کسب مدال بود که هر بار با بدشانسی مواجه شد. فکر میکنید بتوانید در المپیک هم مانند مسابقات جهانی اولین مدال تیراندازی ایران را به نام خودتان بزنید؟
بدون شک کسب مدال المپیک آرزوی هر ورزشکاری است. من هم استثنا نیستم و با تمام وجود دلم میخواهد که در توکیو روی سکو رفته و پرچم کشورم را به اهتزاز درآورم، اما باید واقعبین بود. المپیک میدان نبرد با برترینهای دنیاست و کار بسیاری سختی داریم. خصوصاًَ من که برای نخستین بار در مسابقاتی با چنین سطحی قرار است شرکت کنم. با این وجود تمام تلاشم را میکنم تا بهترین عملکرد را داشته باشم و برای ایران عزیزمان افتخارآفرینی کنم و لبخند شادی بر لبان مردم بنشانم. کار من با کسب سهمیه تمام نشده و این تازه اول راه دشواری است که در پیش دارم و برای آن باید تلاش بسیاری کنم. سختتر و مصممتر از قبل.
یکی از بزرگترین معضلات تیم ملی تیراندازی ایران کمبود فشنگ است و قدیمی بودن سلاحها. فکر میکنید بهروز شدن اسلحهها و مهیا کردن مهمات تا چه اندازه میتواند در نتیجهگیری تیراندازی تأثیر داشته باشد؟
شما ببینید وقتی ما الان در چنین شرایطی، با وجود محدودیتهای بسیار در تهیه فشنگ و مهمات، با اسلحههای قدیمی و عدم حضور در تمام مسابقات یک رقیب اصلی و قدر هستیم برای دیگر کشورها، اگر با فشنگ بیشتر و اسلحههای بهتر تمرین کنیم و در مسابقات بیشتری حضور داشته باشیم چه عملکردی خواهیم داشت. ما حتی در رشته تفنگ ۵۰ متر که با کمبود امکانات بسیاری مواجه هستیم و به سختی میتوانیم فشنگ تهیه کنیم دو سهمیه میگیریم. حال اگر در این رشته یا دیگر رشتهها شرایطی برابر با سایر کشورها داشته باشیم بدون شک کسی جلودار ایران نیست و میتوانیم نتایج به مراتب بهتری کسب کنیم. تیراندازی برای دستیابی به افتخارات بیشتر به حمایت و توجه بیشتری نیاز دارد. ملیپوشان تلاش بسیاری میکنند، اما لازمه موفقیت توجه، حمایت و مهیا بودن شرایط و امکانات است. نتایج تیراندازی بارها و بارها ثابت کرده که مسئولان از توجه و حمایت این رشته ضرر نخواهند کرد.
یعنی تعویض و بهروزرسانی سلاحها مساوی است با عنوانها و مقامهای بهتر و بیشتر؟
بله. ما همیشه به دلیل وضعیت خاص کشور و تحریمها با مشکل تهیه سلاح و فشنگ مواجه بودیم بخصوص در رشته ٢٥متر که سلاحهای ما قدیمی است و به دلیل کمبود فشنگ، تمرینات ما قابل مقایسه با کشورهای دیگر نیست، اما در این مسابقه (در هند) و مسابقه گذشته نشان دادیم که حتی در رشته ٢٥ متر و ٥٠ متر که نیاز به فشنگ و سلاح را حس میکنیم، باز هم چیزی کمتر از رقبا نداریم و میتوانیم با وجود این شرایط در این رشتهها هم سهمیه و مدال المپیک کسب کنیم، اما بدون تردید تعویض سلاحها میتواند نتایج درخشانی را به دنبال داشته باشد چراکه در شرایط کنونی به دلیل قدیمی بودن سلاحها و کمبود فشنگ در شرایطی نابرابر با رقبا میجنگیم. هرچند این کمبودها باعث نشده از حریفان عقب بمانیم و همواره با تلاش بسیار توانستیم تواناییهای ایران را در عرصههای جهانی و آسیایی به رخ بکشیم. تواناییهایی که انکارشدنی نیست.
مسائل روحی روانی تا چه اندازه میتواند در کسب موفقیت تأثیر داشته باشد خصوصاً در رقابتهایی، چون المپیک که بدون شک از سطح کیفی متفاوتی نسبت به مسابقات جهانی و آسیایی برخوردار است؟
بدون شک مسائل روحی روانی بسیار تعیینکننده است. برای رسیدن به موفقیت شما نیازمند طی کردن اصولی راه هستید. تنها ایستادن درخط آتش و شلیک کردن نیست. شما به تمرینات بدنسازی نیازمندید و همچنین تمرکز و آرامش. تصویرسازی و آرامسازی قبل از مسابقات و در حین تمرینات تأثیر زیادی در عملکرد یک تیرانداز دارد. شاید خیلیها فکر کنند که اینها نیاز نیست، اما تیراندازی فقط تمرین شلیک کردن نیست و در کنار تیر زدن، پرداختن به مسائل روحی روانی و بدنسازی برای استقامت بالا نیز در کنار تیر زدن بسیار مهم و واجب است.