سرویس جامعه جوان آنلاین: رمضان در حال رفتن است. این ماه عید دل‌هاست و قرار بود در آن گردی از دالان‌های دل که رو به سیاهی گذاشته بودند بگیریم و «حول حالنا»ی دل را به معنی واقعی تعبیر کنیم. خوش به سعادت آنان که این ماه را درک کردند و تکانی به خانه دل دادند و پای سفره افطار با چشمان خیس و دستی که به سوی آسمان بلند بود حال خوش مردم کوچه و شهر و دیارشان را آرزو کردند.
«حول حالنا»ی رمضان همین است که از خود دل بکنیم و یادآوریم دیگرانی را که شاید تا دیروز از آن‌ها بی‌خبر بودیم. خوش به سعادت آنان که یادشان آمد در این شهر کسانی هستند که دیده نمی‌شوند، کسانی هستند که نیازمندند و کسانی هستند که همه روزهایشان رسم گرسنگی و تشنگی رمضان را دارند.
می‌گویند بهترین انسان‌ها کسانی هستند که از خود می‌گذرند و هر آن چیز که برای خود می‌خواهند برای دیگری بقچه کرده و پیشکش می‌فرستند.
ماه رمضان در حال پرکشیدن است و باید منتظر یک‌سال دیگر بود تا غروب‌های دلنشین را با بوی نان تازه و حلیم داغ پیوند بزنیم، اما خیلی‌ها همین نان تازه و حلیم داغ را آرزو دارند، چه در رمضان چه بعد از رمضان. باید این را باور کنیم که رمضان شروع یک حرکت است که منتهای آن را نمی‌توان به ۳۰ روز تقویم گره زد. رمضان فصل شکوفه زدن انسانیت است تا همنوع هم نوع را دریابد، تا فراموش نکنیم همسایه از همسایه ارث می‌برد و فراموش نکنیم دین یعنی همین برادری‌ها. یادمان نرود که امام علی (ع) فرمودند: «ازهر دری که فقر وارد شود از در دیگر دین و ایمان خارج می‌شود.»
سیمای فقر زشت است و رنج‌آور، اما رمضان مرهمی است که می‌تواند دل‌های سنگ‌شده را موم کند به شرط آنکه رمضان را محصور بین دو حلول ماه نکنیم. ماه رمضان آغازی بر پایان بی‌مهری‌هاست، پس با پایان رمضان تازه کار شروع می‌شود و باید نشان دهیم که از این سفره الهی چه برداشت کرده‌ایم.
اگر از فردای رمضان همان شدیم که پیش از حلول ماه بودیم، پس ماه رمضان چیزی برایمان نداشت جز گرسنگی، تشنگی و بازی با رنگ‌ها برای هم رنگ‌شدن با جماعت، اما اگر از فردای رمضان درد دردمند را درد خود دانستیم و دستمان گرمابخش سفره خانه‌ای کوچک شد، آن وقت می‌توان گفت که مسافر رمضان با دستی پر از بین دو رؤیت حلال ماه عبور کرده است. شهر ما نیازمند مردان و زنانی رمضانی است که با حال خوبشان حال شهر و دیار و کوچه و برزن را خوب کنند. امروز را می‌توانیم بر تقویم تاریخ نشان بزنیم و بگوییم در رمضان ما رمضانی شدیم و درد از هر نوعش درد من است و باید دست خدا برای تحقق آمال و آرزوی‌های دیگران باشیم.
شاید سفره خودمان این روز‌ها تنگ باشد و گرانی‌ها خم به ابرویمان انداخته باشد، اما اگر رمضانی از رمضان خارج شویم به خوبی خواهیم دانست که «چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو‌ها را نماند قرار.»
