سرويس ايران جوان آنلاين: شاید اگر اسم «مجتمع رفاهی تفریحی شهر سبز رامسر» را در موتور‌های جستجوگر قرار دهید، به عکس‌ها و مطالبی برسید که آرزو کنید حداقل یک بار از نزدیک این منطقه را ببینید و امکانات و خدمات آن را تجربه کنید، اما بعد از رسیدن به شهر زیبای رامسر و درست زمانی که فکر می‌کنید یکی از آرزوهایتان در حال برآورده شدن است، می‌فهمید «صدای دهل از دور خوش است» و «مجتمع رفاهی و تفریحی شهر سبز رامسر» آن چیزی نیست که در عکس‌ها و مطالب در موردش تبلیغ می‌شود. مجتمعی که بدون وجود تناسب بین مبالغ دریافتی و خدمات ارائه شده، به مکانی صرفاً درآمدزا تبدیل شده و با مدیریت بسیار ضعیفی که بر آن حاکم است، حالا به یک بنگاه اقتصادی شبیه است تا منطقه‌ای تفریحی. جایی که با تصرف منابع عمومی هم‌اکنون قشر عظیمی از جامعه را فراموش کرده و تمام برنامه‌هایش برای طبقه مرفه جامعه است تا فقط بدون ضابطه پول‌هایشان را وارد صندوق‌های این مجتمع کنند.
ساخت پروژه «مجتمع رفاهی تفریحی شهر سبز رامسر» در سال ۱۳۸۳ آغاز شد و در سال ۱۳۸۹ به بهره‌برداری رسید. در آن زمان وقتی تله‌کابین این مجتمع که مبدأش ساحل است و تا بالای کوه «ایل‌میلی» ادامه پیدا می‌کند راه‌اندازی شد، قرار بود با دیوار کشیدن به دور بخشی از منابع طبیعی و عمومی که سهم تک تک شهروندان ایرانی است، در این منطقه خدماتی ارائه شود که همه افراد جامعه بتوانند از آن استفاده کنند و در گام بعدی، با جذب گردشگران خارجی به قطب گردشگری شمال کشور تبدیل شود، اما با گذشت زمان همه چیز تغییر کرد و با روی کار آمدن مدیران جدید، گویی سیاست‌ها هم تغییر کرد و با هدف جذب پولدارها، این منابع عمومی هم اختصاصاً در اختیار آن‌ها قرار گرفت.
مدیریت ضعیف و ناکارآمد
شهریور ۹۶ بود که بعد از سقوط تله‌کابین رامسر اخبار متفاوتی در رسانه‌ها منتشر شد. هر چند در آن زمان اعلام شد در این حادثه دو نفر از هموطنان جان خود را از دست دادند، اما بعداً با تکذیب این خبر فقط مصدوم شدن هفت نفر تأیید شد. متأسفانه در آن زمان کسی پیدا نشد در مورد علت حادثه و برنامه‌های این مجتمع برای جلوگیری از تکرار این‌گونه اتفاقات توضیحی بدهد و امروز هم مسئولان و مدیران مجتمع رفاهی و تفریحی شهر سبز رامسر آن‌قدر برای افکار عمومی و مردم ارزش قائل نیستند تا یک نفر بخواهد در مورد نحوه قیمت‌گذاری‌ها، چگونگی ارائه خدمت به قشر متوسط و ضعیف جامعه که از این منابع عمومی سهم دارند و همچنین میزان امنیت و استاندارد بودن لوازم و تجهیزات مجموعه پاسخگو باشند. با گذری به محوطه مجتمع رفاهی و تفریحی شهر سبز رامسر کاملاً مشخص است که نمی‌توان خانواده‌ای از قشر ضعیف و حتی متوسط جامعه را در این نقطه از رامسر دید. شاید مدیران این مجتمع هم از نوع رفتاری که در طول سواحل شمال کشور با مردم می‌شود و حتی دیدن دریا را از مسافران دریغ می‌کنند، آموخته‌اند که هر قدمی در این محوطه برداشته شود، شامل پرداخت هزینه است. این امر از همان لحظه ورود به مجتمع به چشم می‌خورد. جایی که روی تابلو اعلام شده برای ورود هر خودرو مبلغ ۱۰ هزار تومان و افراد پیاده هم نفری هزار تومان باید بپردازند!
بلیت تله‌کابین رامسر برای هر نفر ۴۰ هزار تومان و بازی‌های بزرگسالان مثل زیپ‌لاین ۳۵ هزار تا ۵۰ هزار تومان، موتور‌های چهار چرخ هر ۶ دقیقه نفری ۳۰ هزار تومان، و برای یک دور ۱۵ دقیقه‌ای جت‌اسکی و اسکی روی آب باید ۸۰ هزار تومان پرداخت شود که البته اسکی روی آب با آموزش به یک‌صد هزار تومان می‌رسد. حالا تصور کنیم خانواده‌ای کارمند و حقوق‌بگیر با دو فرزند را که می‌خواهند از خدمات این مجتمع استفاده کنند. کاری شاید محال که جز شرمندگی برای پدر خانواده حاصلی نخواهد داشت. هتل بام سبز تله کابین رامسر در ارتفاع ۷۰۰ متری و قله ایل‌میلی سوئیت‌هایی دارد با پسوند VIP. قیمت‌های اقامت در این هتل و سوئیت‌ها هم به نوبه خود داستانی است، هفتاد من! یک سوئیت دو نفره برای یک شب اقامت ۶۵۰ هزار تومان و اگر سوئیتی برای ماه عسل و زوج تازه عروس و داماد رزرو شود ۷۸۰ هزار تومان قیمت دارد. جالب اینجاست که نامگذاری سوئیت‌ها کاملاً بیانگر این است که مدیران مجتمع فقط به فکر ارائه خدمت به قشر مرفه جامعه هستند. سوئیت‌هایی که بسیاری از ایرانیان به خاطر عدم تناسب دخل و خرج‌هایشان حتی نمی‌توانند تصور یک شب اقامت در آن‌ها را در سر داشته باشند. سوئیت‌های تایتانیک، مگلونیا، کاملیا، یاس و رز، شبی یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان و سوئیت کوهستان شبی یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان ناقابل!
دهن‌کجی به شئونات اسلامی
متأسفانه یکی از موارد بسیار آزاردهنده در این مجتمع به اصطلاح تفریحی و رفاهی، عدم توجه به شئونات و حجاب اسلامی و رفتار‌هایی در چارچوب تعاریف اجتماعی حاکم بر کشور است. مسئولان این مجتمع خوب متوجه شده‌اند که حق ندارند مراجعه‌کنندگانشان را ناراحت کنند، چون این‌ها افراد خاصی هستند که می‌توانند با چند روز اقامت و استفاده از تفریحات تعریف‌شده برایشان، میلیون‌ها تومان آورده داشته باشند. به همین خاطر در این مجتمع از هیچ قانون و مقرراتی در رابطه با حجاب و عفاف تبعیت نمی‌شود و کسانی که پول می‌دهند از ۷۰ دولت آزادند!
حتی در بروشور‌های تبلیغاتی مجتمع رفاهی تفریحی شهر سبز رامسر نیز در بخش معرفی «زیپ‌لاین سافاری جنگل»، از عکس خانمی استفاده شده که به مراجعین ثابت می‌کند اینجا هیچ محدودیتی وجود ندارد!
حالا سؤال اینجاست، چرا بخشی از منابع عمومی و محیط زیست که متعلق به تک‌تک شهروندان این مرز و بوم است، به نام گروه یا نهادی خصوصی‌سازی می‌شود و آن‌ها هم بدون توجه به بخش عظیمی از جامعه که با وضعیت اقتصادی کنونی قدرت و درآمد بالایی ندارند، قیمت‌هایی را روی خدماتشان می‌گذارند که موجب می‌شود اکثر مردم فقط باید حسرت بخورند و شاهد خوشگذرانی‌های تعداد قلیل دیگری باشند؟ آیا مدیران این مجموعه می‌توانند در مورد برنامه‌هایشان جهت استفاده همه اقشار جامعه از این خدمات توضیح بدهند؟ یا اصلاً برنامه‌ای وجود ندارد که توضیحی داشته باشد؟
پاسخگویی در مقابل قانون!
امروز دیگر رامسر برای همه سبز نیست. شهری که حتی تعداد زیادی از ساکنانش عنوان می‌کنند تا حالا جرأت نکرده‌اند پای خود را به بام سبزش بگذارند. جایی که بخشی از طبیعت بکر و عمومی به تصرف گروهی درآمده تا با ساخت دهکده جنگلی هتل بام در کوهپایه شمالی و جنوبی قله ایل‌میلی، به مرتبه‌ای از ارائه خدمات‌دهی برسند که اگر برای خرج‌های میلیونی آمادگی نداشته باشید، حق ورود به این ملک شخصی! را نداشته باشید. گروهی که در تبلیغاتشان می‌نویسند «در میان جنگل انبوه از درختان سبز و سرزنده، یک دهکده آرام و منحصر به فرد از کلبه‌های مستقل و با فاصله مناسب از هم تشکیل شده، دنیایی که دور از هر گونه هیاهوی شهر است. اینجا فقط آرامش جنگل است و نوای گوش‌نواز پرندگان نادری که روی درختان این سو و آن سو می‌پرند». هر قدر رامسر و مناطق طبیعی و خدادادی‌اش زیباست، حالا رفتار و نوع برخورد و برنامه‌های مجتمع‌هایی که روزی به نام خدمات‌رسانی و ایجاد اماکن تفریحی مجوز گرفته‌اند و امروز به مراکز اقتصادی، آن هم فقط با ارائه خدمت به قشر خاصی از جامعه تبدیل شده‌اند، چهره آن را زشت و زننده کرده است.
اماکنی که به خاطر چمبره زدن بر روی منابع طبیعی و عمومی باید در مورد میزان درآمد‌ها و نحوه هزینه‌کرد‌ها و خدمات‌رسانی‌هایشان به عموم مردم، در مقابل قانون پاسخگو باشد.
گربه دهنش به گوشت نمی رسید می گفت پیف بو میده!
