سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: اینکه یک گروه اقلیت در جامعه فرانسه تا این حد نفوذ داشته باشد که بتواند درباره جایزه دادن به یکی از مهم‌ترین سینماگران این کشور فشار بیاورد موضوع عجیبی است؛ واقعیتی تلخ که از قدرتمند شدن روزافزون گروه‌های همجنس‌باز در جوامع غربی حکایت دارد.
آزادی بیانی که آلن دلون را هم محدود می‌کند!
آلن دلون در تاریخ سینمای فرانسه آنقدر نامدار و محبوب است که جشنواره کن قصد کند در آخرین سال‌های عمر این هنرمند به او جایزه‌ای افتخاری بدهد، اما اینکه همجنس‌باز‌ها در جوامع غربی آنقدر گستاخ شده‌اند که حتی ابراز عقیده مخالفان و آزادی بیان را که ظاهراً باید جزو حقوق اساسی فرانسه باشد نیز برنمی‌تابند در نوع خود قابل تأمل است. از سویی دیگر ضریب دادن واکنش این گروه‌ها از سوی رسانه‌های غربی مسئله‌ای حیرت‌انگیز است. همجنس‌باز‌ها و حامیان آنها که معلوم است در نوع خود دیکتاتور‌های عجیب و غریبی هم هستند تا این حد نفوذ دارند که هر واکنشی از سوی آنها به هر چیزی در رسانه‌های غربی با ضریب بالا بازتاب پیدا می‌کند. آیا علیه آنها هم یک هولوکاست انجام شده و حالا باید از همه کس و همه چیز طلبکار باشند، البته این شاید از یک منظر خیلی عجیب هم به نظر نیاید، چون فرانسه هویت منحرف آنها را به رسمیت شناخته و فعالیت ایشان را قانونی اعلام کرده است و از آن زمان به بعد آنها حق خود می‌دانند که دهان هر شخصی را که مخالف آنها سخنی بگوید ببندند.
زورآزمایی با همجنس‌باز‌ها
جالب است که بزرگ‌ترین حامی همجنس‌باز‌ها نیز صهیونیست‌ها هستند و جشنواره کن زیر نفوذ گروه‌های پرقدرت صهیونیست‌ها بوده است، اما این بار به نظر می‌رسد زور آلن دلون به واسطه محبوبیتی که دارد قدری بیشتر از همجنس‌باز‌ها و صهیونیست‌های پرنفوذ فرانسوی باشد. این زور بیشتر هم به خاطر این است که مسئولان جشنواره کن ظاهراً هنوز درباره این مطالبه گروه‌های اقلیت همجنس‌باز به خود جرئت اظهار نظر مقتدرانه نداده‌اند. این برخلاف موضعی است که یکی‌دو ساله اخیر دبیر جشنواره ونیز درباره سهم‌خواهی فمنیست‌ها اتخاذ کرده است و به طور صریح جلوی آنها ایستاده و گفته نمی‌تواند زیر بار سهم‌خواهی مضحک برخی زنان فیلمساز و فمنیست‌ها برای بیشتر کردن سهم زنان برود چراکه فیلمسازی چیزی نیست که بشود برای آن مثلاً سهم ۵۰-۵۰ لحاظ کرد و اساساً نمیتوان به فیلمسازی نگاه جنسیتی داشت و اینگونه سهم‌خواهی کردن از عدالت به دور است، اما معمولا گوش فمنیست‌ها و دیگر گروه‌های منحرف تحت حمایت صهیونیسم به این حرف‌ها بدهکار نیست.
برگزارکننده‌های محافظه‌کار
اتفاقاتی از این دست نشان می‌دهد که جشنواره‌های فیلم در غرب احتمالاً در بسیاری از مواقع برخلاف میل برگزارکنندگانشان برای گرایش‌های خود تحت فشار گروه‌های صهیونیستی هستند و خیلی وقت‌ها جرئت ابراز نارضایتی از این موضوع را ندارند. سکوت جشنواره فیلم کن در مقابل سروصدا‌های همجنس‌باز‌ها برای جایزده ندادن به آلن دلون هم در همین راستا قابل تفسیر است. مسئولان جشنواره کن ترجیح می‌دهند بی‌سروصدا جایزه آلن دلون محبوب را بدهند و برای خودشان دردسر ایجاد نکنند. هر چند این جشنواره طی سال‌های اخیر همواره در بخش رقابتی این رویداد به فیلم‌هایی با موضوع همجنسبازی امتیاز داده است و همین مسئله باعث شده تا برخی فیلمسازان در اقصی نقاط جهان برای دیده شدن آثارشان موضوعاتی از این دست را دستمایه کار خود کنند.
مخالفت دلون با خانواده‌های غیرمتعارف
ظاهراً گناه آلن دلون این بوده که پیش‌تر نظراتی مطرح کرده و سرپرستی فرزند توسط والدین همجنس را نادرست خوانده بود.
ملیسا سیلورستاین بنیانگذار «زنان و هالیوود» قدردانی از فردی که چنین دیدگاه‌هایی دارد را مایه ناامیدی دانسته و با انتشار یک توئیت گفته است دلون با این موضع‌گیری‌ها خودش را با نژادپرست‌ها و ضدیهودی‌ها در یک صف قرار داده است و کن با اهدای جایزه افتخاری به این بازیگر دارد از همین ارزش‌ها حمایت می‌کند، البته کن هم به این اشاره کرده که او یک بازیگر افسانه‌ای و بخشی از تاریخ کن است، همان طور که این جشنواره از کلینت ایستوود، وودی آلن و آنیس واردا تجلیل کرد. پس از تجلیل از ژان پل بلموندو و ژان پی یر لود طبیعی بود باید از بازیگر بزرگی مثل آلن دلون تجلیل شود، البته مقامات این فستیوال ترجیح دادند هیچ موضع‌گیری‌ای به نفع یا علیه دیدگاه‌های این بازیگر نداشته باشند. دلون ۸۳ساله نیز نظری در مقابل این اعتراض ارائه نکرده است.
آلن دلون بازیگر بیش از ۸۰ فیلم سینمایی بوده و با کارگردان‌های بزرگی، چون آنتونیونی، ویسکونتی، ژان پی یر ملویل و ژان لوک گدار همکاری و با بازیگرانی، چون رومی اشنایدر، ژان گابن، ایو مونتان و لینو ونتورا بازی کرده است. یک سازمان فمنیستی فرانسوی نیز گفته است تجلیل از این بازیگر به معنی ارسال پیام مخالف به زنان و قربانیان خشونت است، البته واقعیت این است که جشنواره کن به مرور در حال عقب‌نشینی مقابل فمنیست‌ها باشد. اهدای جایزه به دلون را نباید ناشی از مقاومت کن دانست. این جشنواره پس از اینکه با انتقاد روبه‌رو شد که چرا فیلمهای کارگردان‌های زن را کمتر نشان می‌دهد امسال در این زمینه رکورد زده و چهار فیلم از کارگردان‌های زن را در بخش رقابتی جای داده است. با همه این‌ها بسیاری از مجامع و سازمان‌های حامی حقوق زنان اعتراضی به انتخاب آلن دلون برای دریافت این جایزه نکرده‌اند.
آلن دلون ضمن اینکه بارها زندگی مشترک همجنس‌گرایان را نقد کرده، به پذیرش فرزند توسط آنها اعتراض کرده است.
آلن دلون به عنوان یکی از سنت‌های جشنواره فیلم کن، فیلم «آقای کلاین» ساخته جوزف لوزی ساخته ۱۹۷۶ را برای نمایش در این جشنواره انتخاب کرده است. این فیلم درباره فرانسه در دوران جنگ جهانی دوم است. دلون تهیه کننده و از بازیگران فیلم بود. فیلم سال ۱۹۷۶ نامزد دریافت نخل طلای بیست‌ونهمین دوره جشنواره فیلم کن شد، اما موفق به دریافت آن نشد و جایزه به فیلم «راننده تاکسی» رسید. «آقای کلاین» همان سال برنده سه جایزه سزار بابت بهترین کارگردانی، بهترین فیلم و بهترین طراحی پروژه شد. فیلم به وضعیت یهودیان در دولت ویشی می‌پردازد.
نکته اصلی درباره آلن دلون و تقدیر از او این است که بزرگی نام او در فرانسه اجازه نمی‌دهد کن بتواند از اعطای جایزه به او صرف نظر کند و ترجیح این رویداد بر این است که در این یک مورد کوتاه نیاید چراکه طرفداران فرانسوی دلون هنوز در فرانسه به نسبت همجنس‌باز‌ها از اعتباری سنتی و سینمایی بهره می‌برند.
زنده باد الن دلن زنده بادمردغیرتمندوشریف 
