سرویس جامعه جوان آنلاین: اگر به قوانین و مقررات بیمارستان‌ها نگاهی بیندازید با چنین جملاتی مواجه خواهید شد «مبلغی که هنگام بستری از شما اخذ می‌شود فقط پیش‌پرداخت و علی‌الحساب است و مابقی هزینه‌ها شامل هزینه بیمارستان، حق‌الزحمه پزشکان در هنگام ترخیص طبق تعرفه‌های مصوب مشخص اخذ خواهد شد.»، اما این تنها خان اول ماجراست چراکه در ادامه همین مقررات آمده است: «در صورتی که مدت بستری بیمار شما بیش از سه روز به‌طول انجامید، جهت اطلاع و تکمیل مبلغ ودیعه به بخش مربوطه مراجعه نمایید.» در این مسئله میان بیمارستان دولتی و خصوصی فرقی وجود ندارد تنها تفاوت ماجرا در هزینه تمام‌شده و کیفیت خدماتی است که بیمارستان‌های دولتی و خصوصی به بیماران بستری خود ارائه می‌کنند. با تمام این‌ها اگر هزینه‌های درمان شما از پول علی‌الحساب دریافتی کمتر شود، باید لااقل چند روزی را دنبال پولتان بدوید تا پس از محاسبات چندباره باقیمانده پولتان را به شما برگردانند. این ماجرایی است که چند تن از مخاطبان روزنامه «جوان» آن را تجربه کرده‌اند.
طلبت بماند برای بعد!
این خانم برای درمان در یکی از بیمارستان‌های دولتی مناطق مرکزی تهران بستری شده بود، بعد از طی مراحل درمان وقتی برای ترخیص به امور مالی مراجعه می‌کند، متوجه می‌شود مبلغی از بیمارستان طلبکار است، اما برای گرفتن طلبش باید ۱۰ روز آینده مراجعه کند!
پیگیری‌های این خانم درباره چرایی تأخیر ۱۰ روزه به اینجا می‌رسد که «شاید دوستان کد‌های تعرفه را اشتباه وارد کرده باشند، در آن صورت اگر شما بدهکار شدید، ما پولمان را از کی بگیریم؟!»
پیگیری‌های بیشتر کار را به بخش پیشنهادات و انتقادات بیمارستان می‌کشاند و آخرین پاسخی که این مراجعه‌کننده دریافت می‌کند این است، «اینجا جهان سوم است و قرار نیست ما را با کشور‌های اسکاندیناوی مقایسه کنید. اگر شما می‌توانید اصلاح کنید.»
این ماجرا در برخی از بیمارستان‌های خصوصی هم اتفاق می‌افتد. تنها نکته‌اش در این است که کمتر پیش می‌آید کسی پایش به بیمارستان خصوصی برسد و از پرداختی علی‌الحسابش به بیمارستان چیزی باقی بماند تا بخواهد به دنبال پس گرفتن طلبش از بیمارستان باشد. نکته ماجرا اینجاست که بسیاری بیماران ممکن است از راه دور و حتی شهرستان برای درمان به این بیمارستان‌ها مراجعه کنند و موکول‌کردن پرداخت بدهی بیمارستان به بیماران به آینده موجب می‌شود تا آن‌ها با دو دو تا چهارتای هزینه‌های ایاب‌و‌ذهاب قید طلب‌شان را بزنند و پی کارشان بروند. از سوی دیگر همین باقیمانده حساب‌های بیماران وقتی روی هم جمع می‌شود، می‌تواند مبلغی قابل توجه شود که معلوم نیست در کجا و چگونه هزینه خواهد شد. آن هم در شرایطی که بیمارستان‌ها حتی اگر بیماری رو به موت باشد بدون دریافت هزینه علی‌الحساب حاضر نیستند او را پذیرش کنند.
