چند روز پيش خبري مبني بر تشكيل جلسه شوراي‌عالي خانه موسيقي به رياست محمدرضا شجريان و ظاهراً در واكنش به گفته‌هاي اخير حسين عليزاده درباره خانه موسيقي، منتشر شده بود. جريان از اين قرار بود كه وقتي حسين عليزاده در نشست خبري كنسرتش از سوي خبرنگاران درباره مباحث و انتقادات طرح شده نسبت به خانه موسيقي مورد پرسش قرار مي‌گيرد ضمن اشاره به اينكه دو سال است كه به خانه موسيقي نرفته تأكيد مي‌كند كه عضو شوراي‌عالي و خانه موسيقي هم نيست.
عليزاده به خاطر آنچه «عدم هم راستايي روحيات و اصول فكري خود با خانه موسيقي» خوانده با انتشار متني كوتاه اعلام كرده است: «بنا بر تجربه‌اي كه طي سه سال گذشته در شوراي‌عالي خانه موسيقي داشته‌ام، روحيات و اصول فكري خود را در راستاي آن نديده، بنابراين بدون آنكه كتباً استعفايي تقديم نمايم، بدون جنجال از آن كناره‌گيري كرده‌ام.» اين اعلام استعفا در حالي است كه عليزاده بنا بر قول خودش «حدود 18 ماه» است كه در جلسات شورا شركت نكرده است.
از طرفي طبق بند چهارم ماده 23 اساسنامه خانه موسيقي: «غيبت غيرموجه سه جلسه متوالي، فوت يا بيماري صعب‌العلاج و سفر بيش از شش ماه هر يك از اعضا در حكم استعفا تلقي گرديده و يكي از اعضاي علي‌البدل به تشخيص رئيس شورا جانشين او خواهد شد.» بنابراين براساس اين بند از اساسنامه سه جلسه غيبت غيرموجه حسين عليزاده بايد در حكم استعفا تلقي گردد.
براي روشن شدن اتفاقات و حواشي پيرامون «خانه موسيقي» و گعده‌اي به اسم «شوراي‌عالي موسيقي»، در كنار جلسه فوق‌العاده و سؤال‌برانگيز اعضاي خانه موسيقي به رياست محمدرضا شجريان به بهانه برخي اظهارات قابل تأمل حسين عليزاده به عنوان دبير شوراي‌عالي موسيقي و اعلام استعفاي وي از اين سمت، تا حدودي نياز به تحليل و روشنگري در رابطه با موضوعات به ظاهر غامض و پيچيده اين پروسه دارد.
آذرماه سال گذشته حسين عليزاده با انتشار نامه‌اي از دريافت نشان شواليه دولت فرانسه كه پيش از وي از طريق سفارت اين كشور در تهران به چهره‌هاي فرهنگي و هنري از جمله محمدرضا شجريان، داريوش مهرجويي و چندين نفر ديگر اهدا شده بود، امتناع كرد. اين اقدام تحسين‌برانگيز عليزاده با استقبال قابل اعتناي مردم، رسانه‌ها و نخبگان جامعه مواجه گرديد. عليزاده در بخشي از اين نامه نوشته بود: «ضمن قدرداني از مسئولان كشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ايران، به نام حسين عليزاده قناعت كرده، تا آخر عمر به آن پيشوند يا پسوندي نخواهم افزود.»
نكته جالب اينكه بعد از گذشت دو روز از انتشار اين نامه، محمدرضا شجريان كه پيشتر با اظهارات ضدايراني و خيانت‌آميزش در جريان فتنه 88 از شبكه‌هاي ماهواره‌اي نفرت و خشم مردم و حتي برخي طرفدارانش مواجه شده و از آنجايي كه قبلاً اين نشان شواليه را دريافت كرده بود، با انتشار متني به اين اقدام عليزاده واكنش نشان داد. شجريان با انفعال و استيصال تمام در اين متن سعي كرد امتناع عليزاده از دريافت اين نشان را به آنچه كه خودش مايل بود تعبير و تفسير كند و نوشت: «با خوشحالي به حسين عليزاده تبريك مي‌گويم كه ضمن سپاس و احترام به دولت فرانسه از دريافت نشان شواليه رسماً پوزش خواست.» اما حسين عليزاده چند روز پيش و درجمع دانشجويان شهر شيراز به طور تلويحي و در پاسخ به «تفسير من عندي» و تفسير به رأي شجريان از علت امتناعش نسبت به دريافت نشان شواليه گفته است: «من عاشق مردمي هستم كه هويت من نيز از آنها مي‌آيد و همين نام حسين عليزاده برايم كافي است، من نمي‌خواهم «سرباز فرانسوي موسيقي ايران» باشم و فكر مي‌كنم اين دليل به اندازه كافي محكم باشد]
