در سال 1910، دومین کنفرانس زنان سوسیالیست که «کلارا زتکین» از رهبران آن بود به مسئله تعیین «روز بین المللی زن» پرداخت.
در سال 1913 «دبیرخانه بین المللی زنان» به عنوان یکی از نهادهای انترناسیونال سوسیالیستی دوم ، «هشتم مارس» را با خاطره مبارزه زنان کارگر در آمریکا، به عنوان «روز جهانی زن» انتخاب کرد. در همان سال زنان زحمتکش و همچنین زنان روشنفکر انقلابی در روسیه تزاری و در سراسر اروپا، مراسم «8 مارس» را به شکل تظاهرات و گردهمایی برگزار کرد.
تیتر روزنامه های فرانسوی در 8 مارس؛ حجاب اسارت است
«شادی ضابط» دانشجوی زن مسلمان در مقطع دکترای علوم ارتباطات و اطلاعات «دانشگاه استاندال گرونوبل » در فرانسه با بیان احساس واقعی خود نسبت به «روز جهانی زن» به عنوان راهکار فریبکارانه غرب در حل بحران زن، فضای واقعی حاکم بر روز جهانی زن در کشورهای اروپایی مدعی آزادی و مدافع حقوق زنان را اینگونه تشریح کرد:
"تیتر تحریک آمیز است . میدانم، اما این احساس واقعی من است ، در طی دو سه سال اخیر «هشت مارس» هر چند که « روز جهانی زن »نامیده شده باشد، روز من نیست. چون در کشوری که من در آن زندگی و تحصیل می کنم این روز ، روزی است که در آن بیشتر از هر روز دیگری به من به عنوان زن محجبه توهین می شود. «تلویزیون فرانسه» را که در این روز و روزهای نزدیک به آن روشن می کنی یا مطبوعات را که ورق می زنی هر از چندگاهی کسانی را پیدا می کنی که از حقوق و احترام به زن حرف می زنند و در این گذار هم، یکی بر سر زن محجبه می کوبند. در این روز بیشتر از هر روز دیگری به ما یادآوری می شود که خودباخته ایم و مطیع، که نمی توانیم بفهمیم که حجاب اسارت است و مدرنیته چیز دیگری می خواهد و بنابراین باید نجاتمان داد و آگاهمان کرد. جالب اینجاست که اکثر این هایی که مشغول گفتن این حرف‌هایند، چند دقیقه قبلش معمولا ابراز خوشحالی و رضایت کرده اند که زن امروزی خودش سرنوشتش را بدست می گیرد و هر چه می کند انتخاب خودش است.
خیلی جالب است که در کشوری مثل فرانسه همه این حق را دارند که بر سرنوشت خود مسلط باشند و برای آینده خود تصمیم بگیرند و« آزادی انتخاب» از ارزش های اجتماعی محسوب می شود ، اما همین که کسانی پیدا شوند که نخواهند مطابق هنجارهای جامعه رفتار کنند، می شوند؛ خودباخته و شایسته تحقیر و توهین. ما خودباخته و مطیع نیستیم . ما انتخاب کرده ایم که اسیر و مطیع استبداد مد و زیبایی و دلربایی و روابط جنسی و دیگر نقش های از پیش تعیین شده و ارزشمند شناخته دنیای مدرن برای زن نباشم."
برگزاری جشن های 8 مارس در ایران، در ابتدا به وسیله کمونیست ها و حزب توده صورت می گرفت.
با انقلاب اسلامی ، رهبر کبیر انقلاب بطور صریح با اهداف چنین تجمعاتی به مخالفت برخاست و پس از آن، روز «ولادت حضرت فاطمه (س)» به عنوان روز زن انتخاب گشت. اما جشن 8 مارس که در سال های 58 و 59 همچنان در مجامع عمومی از جمله در دانشگاه ها و انجمن ها و بعد از آن تا قبل از 1370 به طور غیر عمومی و محدود برگزار می شد، در سال های دهه 1370 دوباره در مجامع عمومی مطرح شد.
در سال 1377، «کنگره زن، دانشگاه، فردای بهتر» در دانشگاه تهران برگزار شد و در برخی از انجمن ها نیز این روز جشن گرفته شد.
اما اولین بار، دوسال بعد از روی کار آمدن «دولت خاتمی» بود که در فرهنگسرایی در تهران، مراسم 8 مارس به طور علنی و رسمی برگزار شد.
در سال 1378 صدها نفر از فعالان زن، جشن هشت مارس را در «خانه کتاب» برگزار کردند. سال بعد، به همت «مرکز فرهنگی زنان» هشت مارس در خانه هنرمندان جشن گرفته شد و در آن از چهار فعال سیاسی به نام های«شیرین عبادی»، «مهرانگیز کار»،«سیمین بهبهانی» و«شهلا لاهیجی» تجلیل به عمل آمد.
در سال 1380، تهران و بسیاری از شهرستان ها شاهد تجمع های هشت مارس بودند و جلسات گوناگونی در دانشگاه ها و انجمن ها راجع به معضلات زنان برگزار شد. ماهنامه زن نیز از طرف مرکز فرهنگی زنان منتشر شد.
در سال 1381، جشن هشت مارس به عنوان همایش اعتراضی با شعار زنان برای صلح، صلح برای همه در پارک لاله برگزار شد. سخنرانان این مراسم ضمن محکوم نمودن حمله آمریکا به عراق و نیز حمله به سیاست های دولت ایران، به طرح خواسته های خود پرداختند.
در سال 1382، به دعوت چند تشکل ا جمله انجمن فرهنگی زنان، کانون هستیا اندیش، انجمن ایران مهر، کانون نو اندیشان جوان و ... قرار شد که جشن هشت مارس در پارک لاله برگزار شود که از آن ممانعت به عمل آمد.
در سال 1384، تظاهراتی علنی با وجهه هایی کاملا مخالف نظام برگزار گردید و در سال 1388 بر اساس منشور 5 ماده ای آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی(که در حوزه حقوق زنان و در زمان انتخابات 1388 منتشر شده بود) در نظر گرفته شد.
فراخوان تجمع 17 اسفند 1389 مصادف با 8 مارس توسط افرادی چون شیرین عبادی، مهناز افخمی، فریبا داوودی مهاجر، لادن برومند و شادی صدر انجام شد. این دعوت بر پایه اهداف بیانیه 30 دی 1388 صورت گرفت که حمایت از همجنس بازی زنان، قانون شدن روسپیگری، و حمایت از تز چند شوهری ، به عنوان برخی از این اهداف اعلام گردیده بود.
معاون رئیس‌جمهوری در امور زنان و خانواده سخنران اجلاس برابری جنسیتی
و در اسفند ماه 1393 «شهیندخت مولاوردی» ؛ معاون رئیس‌جمهوری در امور زنان و خانواده سخنران «اجلاس کمیسیون مقام زن» در بیستمین سالگرد اجلاس پکن شد. اجلاسی که اصل موضوع این اجلاس تحت عنوان «برابری جنسیتی» است که جمهوری اسلامی ایران به علت تناقض موضوعات «کنوانسیون منع همه اشکال تبعیض علیه زنان» با شرع و قوانین جمهوری اسلامی‌ایران به آن نپیوسته است.
در این سفر گروهی، جمعیتی بیش از صد نفر از اعضای NGOهای حوزه زنان، مولاوردی را در نیویورک همراهی می‌کنند و تاسف بارتر از همه اینکه برخی از اعضای تیم سازمان های غیر دولتی دریافت‌کننده ویزای نامحدود سفر به آمریکا از سوابق ضد امنیتی همچون فعالیت در فتنه 88، همکاری با نهادهای بین‌المللی در سیاه‌نمایی درخصوص وضعیت زنان و کودکان ایرانی در موضوعاتی همچون ایدز، همجنس‌گرایی و روسپیگری و عضویت در حلقه‌های فمنیستی برخوردار هستند که کارنامه منفی آنها حساسیت زیادی در مورد مخاطرات گزارش‌های آتی آنها در اجلاس بین‌المللی نیویورک برانگیخته است.
در هیئت دولتی‌های سفر کرده به نیویورک نیز نام برخی از افراد نامرتبط دیده می‌شود که از آن جمله می‌توان به سهیلا جلودارزاده مشاور وزیر صنعت، تندگویان مشاور وزیر نفت و کرکه آبادی مدیرکل بانوان استانداری سمنان و رحمتی همسر سفیر ایران در سوئیس اشاره کرد و متاسفانه اعضای هیئت دولت جمهوری اسلامی ایران علیرغم مخالفت اسلام با برابری جنسیتی در پنل «برابری جنسیتی مرجع ملی زنان» شرکت خواهند کرد.
با اوصافی که از روز 8 مارس بیان شد این سوال باقی است که چرا 101 نفر از زنان مسلمان ایرانی در اجلاسی شرکت می کنند که هیچگونه مناسبت و همخوانی با شرع و قانون جمهوری اسلامی ایران ندارد و هزینه گزافی از بیت المال صرف سفری می شود که معلوم نیست چه تبعات فرهنگی اجتماعی متناقض با اصول اسلامی کشور ما داشته باشد و بجای اینکه این پول هنگفت صرف امور مهم زنان کشور شور در سفر به نیویورک به هدر خواهد رفت.
