حاج عبدالله والي كارمند ساده يكي از بانك‌هاي دولتي بود كه تا هنگام مرگ در سال ۱۳۸۴، ۱۲ بار مبتلا به بيماري مالاريا در منطقه محروم بشاگرد مي‌شود و سر آخر نيز با درد آن مردم محروم در يكي از بيمارستان‌هاي تهران، گمنام جان مي‌سپارد. حاجي اكنون اسطور‌ه‌اي براي بسياري از مردم محروم بشاگرد و البته بچه‌هاي جهادي به شمار مي‌رود كه براي آشنايي هرچه بيشتر با او گفت‌وگوي كوتاهي با برادر و همكارش حاج امير والي انجام داده‌ايم.
حضور حاج عبدالله والي در بشاگرد از كجا آغاز شد؟
اواخر سال ۶۰ وقتي كه حاج عبدالله از وجود منطقه بشاگرد توسط يكي از دوستان‌شان مطلع مي‌شوند، سفري به اين منطقه مي‌كنند و با ديدن محروميت خاص مردم آنجا، تصميم مي‌گيرند كه براي خدمت رهسپار بشاگرد بشوند، اما در آن ايام جنگ تازه آغاز شده بود و ما به اتفاق حاجي در منطقه كردستان حضور داشتيم و غيراز شركت در جنگ در امور سازندگي هم فعاليت مي‌كرديم، به همين خاطر حاج عبدالله مردد بود كه صلاح است مناطق جنگي را رها كند و به بشاگرد برود يا نه، بنابراين ديداري به همراه حاج آقا نيري رئيس وقت كميته امداد و چند نفر ديگر با حضرت امام(ره) صورت مي‌گيرد و در آن ديدار امام با توصيه براي كمك به مردم محروم بشاگرد اين جمله را مي‌گويند كه آيا گمان نمي‌كنيد سربازاني براي امام زمان(عج) در ميان بچه‌هاي محروم اين منطقه وجود داشته باشند. اين جمله باعث مي‌شود كه اگر شك و شبهه‌اي هم در اين خصوص وجود داشت، برطرف شده و حاجي رهسپار بشاگرد شود.
در مورد خصوصيات اخلاقي حاجي بگوييد. صبر و تحمل ايشان واقعاً بي‌نظير بود. حاجي يك طرز فكر عمده براي سازندگي اينجا داشت و آن هم اين بود كه از طريق آموزش و فرهنگ‌سازي باعث شويم اين مردم روي پاي خودشان بايستند مثلاً وقتي يك محلي را براي يادگرفتن يك فن مانند آهنگري نزد خودمان مي‌آورد، به محض اينكه كار را ياد مي‌گرفت، او را راهي مي‌كرد. دليل كارش را مي‌پرسيديم و مي‌گفت اين فرد بايد با هنري كه آموخته يك شغل راه بيندازد و چند نفر از افراد محلي را دور خودش جمع كند. اكنون همان روش حاجي نتيجه داده است. از استادان حوزه‌هاي علميه بشاگرد گرفته تا معلمان مدارس شبانه‌روزي، اكثراً از افرادي هستند كه در كودكي با زحمات امثال حاجي آموزش ديده‌اند و اكنون خودشان براي آموزش بچه‌هاي منطقه‌شان تلاش مي‌كنند. نمونه بارزشان آقاي محمود شهدادي رئيس آموزش و پرورش خميني‌شهر از همان بچه‌هايي است كه در دهه ۶۰ پيش ما درس خوانده بود.
حاج عبدالله اكنون به عنوان نماد بسيج سازندگي به شمار مي‌رود؛ اين نشان افتخار چطور به ايشان داده شده است؟ علاوه بر اينكه ايشان با سازندگي در مناطق محروم نظير كردستان و همين بشاگرد، يكي از پيشكسوتان بسيج سازندگي به شمار مي‌آيند، از اوايل دهه ۷۰ نيز با ابتكاري جالب دانشجوها را به اردوهاي بازديد از بشاگرد مي‌آوردند و هدف‌شان اين بود كه بچه‌هاي شهري را با مناطق محروم آشنا و به نوعي فرهنگ سازندگي و همدلي را بين بچه‌هاي بشاگرد و ساير نقاط كشورمان ايجاد كنند. به نظر من نفس حضور بچه‌هاي جهادي در مناطق محروم بيشتر از آنكه سبب سازندگي مادي شود، به لحاظ معنوي باعث فرهنگ سازندگي مي‌شود. يك نمونه بارز آن آمدن بچه‌هاي جهادي به بشاگرد است كه بعد از رفتن آنها، خود جوانان و نوجوانان بشاگردي پيش ما مي‌آمدند و از ما مي‌خواستند كه براي آباداني مناطق محروم‌تر بشاگرد يا حتي ساير نقاط، آنها را اعزام كنيم.
باعث افتخار که حاج والی کارمند بانک صادرات بود 
