جوان آنلاین: مستند «روز‌های ناتمام» ساخته مهدی قربان‌پور روایتی از روز‌های شیوع ویروس کروناست. فیلم با محور قرار دادن یک شخصیت (آقای محمدی) که سابقه حضور در جنگ در نوجوانی را داشته، به خوبی و بدون اینکه گرفتار شعار‌زدگی تولیداتی از این دست شود، به این موضوع اشاره دارد که هر کشور، برای عبور از بحران‌های سخت نیازمند «قهرمان» است.
فیلم قربان‌پور در کیش (یکی از خاص‌ترین مناطق ایران) روایت می‌شود، از دو وجه «روز‌های ناتمام» قابل تحلیل و بررسی است. نخست وجه استنادی فیلم، «رؤیای ناتمام» از نظر تاریخی ثبت سندی یک دوره خاص و حیاتی است. جدال مردم، کادر درمان و مدیران با ویروس کرونا. افرادی که در این بحران جان باختند، واکنش‌ها و ویژگی‌های خاص آن روز‌های تلخ در این مستند ثبت شده است. حالا و با فاصله گرفتن از آن روز‌های سیاه، تماشای «روز‌های ناتمام» آزاردهنده و غم‌انگیز است. لایه دوم فیلم، انتخاب قهرمان و شخصیت اصلی این مستند و تعریف او در جامعه‌ای است که از آرمان‌های گذشته فاصله گرفته است.
روایت فیلم با آقای محمدی است، مردی ساده که در نوجوانی بیسیم‌چی بوده، از مواهب حضور در جبهه استفاده نکرده، پست و مقام و رتبه خاصی ندارد، اما همچنان و بدون اینکه شعار بدهد به آرمان‌های آن روزگار وفادار است. فیلمساز، به زندگی خانوادگی آقای محمدی، به حضور اجتماعی او و تلاش‌های شبانه روزی‌اش نزدیک می‌شود، همسر او مرد را از حضور در جامعه و ابتلا به کرونا می‌ترساند و در یکی از گپ‌هایشان می‌گوید مگر برای تو چه کار کرده‌اند؟ که کنایه از بی‌توجهی مسئولان به جانبازان و رزمندگان است، اما آقای محمدی وظیفه خودش را انجام می‌دهد، گویی خودش را در یک جبهه تازه می‌بیند. شاید هم مانند یک کهنه سرباز، زندگی در شهر یا زندگی بدون جنگ را نیاموخته است. او یک آرمانگرای تنهاست که برای منفعت فردی خود، قدمی برنمی‌دارد، گویی به آرمانشهر اعتقاد دارد و برای رسیدن به آن زندگی می‌کند.
«روز‌های ناتمام» فیلمی است با ظاهری ساده وگزارشی که خیلی زود تماشاگر را با خود درگیر می‌کند. صفا و صداقت شخصیت اصلی، اولین عاملی است که بیننده را برای دیدن فیلم ترغیب می‌کند. تعلیق نهفته در ماجرا (احتمال ابتلای شخصیت اصلی به کرونا) تا پایان تماشاگر را رها نمی‌کند. فیلمساز موفق شده، امروز را به دیروز پیوند بزند و بیننده را در دنیای ذهنی آقای محمدی که هنوز دل در گرو روز‌های جنگ دارد، درگیر کند. تماشاگر «روز‌های ناتمام» نمی‌تواند شخصیت اصلی فیلم را دوست نداشته باشد و تلاش صادقانه‌اش را ستایش نکند. این همدلی، امتیازی بزرگ برای فیلم مهدی قربان‌پور راست.
