سپردن مسئولیت فدراسیون‌ها به سرپرست، آفت بزرگی است که متأسفانه دست از سر ورزش ایران برنمی‌دارد و پروسه برگزاری مجامع انتخاباتی را با چالش‌های زیادی مواجه می‌سازد. بازی‌های آسیایی ناگویا در پیش است و حساسیت این موضوع بیش از پیش می‌تواند آینده رشته‌های مدال‌آور را تحت‌تأثیر قرار دهد.
یک سال تا شروع بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ زمان باقی مانده و از این فرصت طلایی باید به بهترین شکل استفاده کرد. انتظار می‌رود در این مدت مدیران و مسئولان برای برقراری آرامش در فدراسیون‌ها و رشته‌های مربوطه و همچنین تأمین امکانات و تدارکات لازم، تلاش بیشتری انجام دهند تا خدای ناکرده پس از پایان بازی‌های ناگویا، افسوس از دست رفتن فرصت‌ها را نخوریم. به‌همین خاطر زمانی برای فرصت‌سوزی نداریم و نباید اجازه داد یک تصمیم اشتباه، برایمان بحران‌ساز شود. از آنجا که برگزاری مجامع انتخاباتی در ورزش ما همواره پروسه‌ای طولانی، پیچیده و البته دردسرساز بوده و برای انتخاب رئیس جدید هزار و یک حاشیه را باید پشت‌سر گذاشت، این انتظار می‌رود که وزارت ورزش از هم‌اکنون فکری به حال فدراسیون‌هایی کند که دوران ریاست‌شان زمستان امسال و بهار سال آینده به پایان می‌رسد و البته آن دو فدراسیون بلاتکلیفی که با سرپرست اداره می‌شوند. شنا، کبدی، تکواندو، بسکتبال و تیراندازی از جمله فدراسیون‌های مدال‌آوری هستند که در ناگویا هم مسئولیت بزرگ دفاع از اعتبار ورزش کشور را به دوش خواهند کشید و تا چند ماه آینده شاید شاهد تغییرات مدیریتی باشند. دوره چهارساله مدیریت فدراسیون تیروکمان نیز خردا‌د‌ماه سال آینده تمام می‌شود و فدراسیون تازه‌تأسیس روئینگ نیز همچنان زیر نظر سرپرست به کارش ادامه می‌دهد.
تکلیف مشخص است و وزارت باید بدون فوت وقت و طبق اساسنامه‌های مورد تأیید فدراسیون‌های جهانی و با در نظر گرفتن تمامی شرایط و ضوابط، فضا را برای آغاز پروسه انتخابات آماده سازد. با این‌حال تجربه چیز دیگری می‌گوید و چشم اهالی ورزش از به تعویق افتادن مجامع انتخاباتی یا سپردن کار به سرپرست‌ها می‌ترسد. احتمالاً به همین دلیل بود که علی‌نژاد، دبیرکل کمیته ملی المپیک در گفت‌وگوی اخیرش با خبرنگاران صراحتاً نسبت به این حواشی هشدار داد: «دوره سرپرستی برای فدراسیون‌ها دوره گذار است و ثبات مدیریتی وجود ندارد. رشته‌هایی که روی مدال‌هایشان در ناگویا حساب کرده‌ایم اگر انتخاباتشان به‌موقع برگزار شود، قطعاً به نفع‌شان خواهد بود. در غیر این صورت رشته‌ها آسیب خواهند دید و امیدواریم آقای وزیر این موضوع را لحاظ کند.» پرواضح است که همه نگران کشاندن فدراسیون‌های مدل‌آور به پروسه سرپرستی هستند و این نگرانی کاملاً بجاست. در سال‌های گذشته بار‌ها این اتفاق رخ داده و اتفاقاً آسیب بزرگی به رشته‌های متبوع وارد آورده است. منتها اهمیتی به این مسئله داده نمی‌شود و روند برگزاری انتخابات هر بار پیچیده‌تر از قبل می‌شود! شروع پروسه ثبت‌نام از نامزد‌ها خان اول است و بعد از گذراندن این مرحله تازه پروسه تأیید صلاحیت‌ها مطرح می‌شود. تا زمان اعلام نامزد‌های نهایی آنقدر حاشیه و اخبار متناقض منتشر می‌شود که یک‌تنه می‌تواند یک رشته المپیکی و موفق را زمین بزند. در نهایت تعیین تاریخ مجمع و البته برگزاری آن در موعد مقرر هم یک پروژه بزرگ محسوب می‌شود. روز انتخابات نیز حداقل یکی، دو نامزد شاکی هستند و تهدید به شکایت و ابطال انتخابات می‌کنند. همه اینها را گفتیم تا برسیم به اینجا که وزارت ورزش این‌بار نباید دست روی دست بگذارد. بازی‌های آسیایی بزرگ‌ترین رویداد بعد از المپیک برای ماست و هیچ تعلل و سوءمدیریتی در روند کسب نتایج درخشان قابل قبول نیست. منتها برای رسیدن به موفقیت و گرفتن مدال‌های خوشرنگ اول باید خیال‌مان از مدیریت فدراسیون‌ها راحت باشد و بعد از تیم‌ها و ورزشکاران‌شان انتظار درخشش در ناگویا را داشته باشیم.
